Het dreigende energietekort

Gisteren en eergisteren de hele dag gewerkt ondanks dat het weekend was. Merkwaardig hoe de oorlog de dagen doet vervagen. Of ook: flink werken om de beelden van Qana uit je hoofd te zetten. Werken uit geestelijke zelfbescherming, zoiets. Ik had ook een roteind de berg kunnen opsjouwen om zo mijn energie kwijt te raken, maar vreemd genoeg ging het werk eigenlijk heel lekker. In twee dagen tijd een template rapport van ruim 75 pagina’s opgezet. Dit is zeg maar een voorbeeldrapport dat mijn collega’s kunnen gebruiken bij onze opdrachten, uiteraard na het specifiek te hebben gemaakt voor de klant situatie. Hard, lang en geconcentreerd werken, wellicht een remedie tegen het oorlogsleed? Ik ben in ieder geval zeer blij dat ik via mijn werk nuttig kan zijn.

Maar goed, vandaag moest mijn vrouw naar Beiroet voor een ontmoeting met de Libanese minister van Sociale Zaken Nayla Moauwad om een hulpproject te starten voor de kinderen die door de oorlog geestelijke trauma’s hebben opgelopen. Morgen daarover meer. Duidelijk is dat veel kinderen geestelijk flink in de knel zijn geraakt door de recente gebeurtenissen. Voor hen zal de oorlog nog een lange tijd gaan duren. Ben zeer trots op mijn vrouw dat een klein steentje kan bijdragen om de geestelijke nood te lenigen.

Dan de benzinekwestie. Overal in het land wordt momenteel gerantsoeneerd, wat betekent dat je maximaal zo’n 10 liter per keer kunt krijgen. De officiële verwachting van het Ministerie van Energie is dat over 13 dagen de benzine helemaal op zal zijn. En dat gaat geheid problemen geven doordat het transport uitvalt. Het gevolg zal zijn dat producten niet meer in de winkel kunnen komen, dat mensen niet meer naar hun werk kunnen gaan en dat feitelijk de economie tot een stilstand zal komen.

Al sinds het begin van de oorlog heeft Israël een land-, zee- en luchtblokkade georganiseerd om te voorkomen dat wapens Libanon binnenkomen. Het gevolg is dat nu niets het land binnenkomt: geen voedsel, geen medicijnen, niets. Met name de medicijnen voor de chronisch zieken beginnen steeds schaarser te worden. Weliswaar worden nu mondjesmaat hulpgoederen toegelaten maar die gaan naar de mensen die deze het meeste nodig hebben, en niet per se naar je moeder die je thuis hebt wonen en is aangewezen op vloeibaar voedsel, zoals een goede vriendin van ons.

Het wegtransport ligt overigens al vrijwel stil doordat Israël al meer dan 400 vrachtwagens heeft gebombardeerd, aldus de Organisatie van Wegtransport. Dit hoge aantal verbaasde me aangezien de media niet zoveel opgeblazen vrachtwagens heeft laten zien, wellicht enkele tientallen, meer niet. Maar goed, de sfeer onder de chauffeurs is wel dusdanig dat ze liever hun leven niet wagen voor een transportje fruit.

Geluk bij een ongeluk is dat de Libanezen, in tegenstelling tot de Nederlanders, ruime handelsvoorraden aanhoudt. Het ‘just-in-time’ principe kent men niet. In Nederland willen de supermarkten juist hun voorraden zo klein mogelijk houden, zodat zoveel mogelijk oppervlakte als winkel kan dienen in plaats van magazijn. Men laat liever een vrachtwagen vaker rijden om de winkel precies genoeg aan te vullen. Het is tegenwoordig vrij normaal dat een supermarkt tweemaal per dag wordt aangevuld. Goed te begrijpen met de hoge onroerend goed prijzen en de felle concurrentie tussen supermarkten.

In Libanon niets van dat alles. De aanvoer van producten is vrij onzeker, levertijden worden stelselmatig overschreden en dus heeft de supermarkt ruime voorraden bij de winkel. Dat is nu ons geluk: er is nog van alles te krijgen ondanks een nationale blokkade van twee weken.

Moet je je dat eens in Nederland voorstellen: twee weken lang geen import meer en vrijwel geen transport van een centraal distributiecentrum naar de lokale supermarkten. Binnen één aanvulronde (dat is dus een halve dag!) zal de Nederlandse supermarkt uitverkocht zijn. En waarschijnlijk nog veel sneller ook omdat iedereen naar de winkel gaat om zo snel mogelijk nog van alles in te slaan. Gelukkig valt dat in Libanon tot nu toe mee: bijna alles is nog te krijgen. De inefficiënte Libanese markt blijkt plotsklaps verdraaid goed te werken!

Maar toch, de directe toekomst ziet er somber uit. Er zal een moment komen dat de supermarkten echt leeg zijn. Met het opraken van de benzine en diesel alsook het bombarderen van vrachtwagens door Israël wordt dit proces nog eens versneld omdat de aanvoer stil komt te staan. Zo zijn producten die vanuit de Bekaa vallei moeten komen, al aan het opraken omdat de route Bekaa-Beirut constant under attack is. Geen paprika-chips meer en de aardappels 500% in prijs gestegen! Melk en yoghurt waren anderhalve week geleden al niet meer beschikbaar omdat Israël de belangrijkste melkfabriek (Liban-Lait) heeft platgebombardeerd. Interessant detail: cornflakes is nog voldoende te krijgen, niemand die dat wil eten zonder melk of yoghurt.

Ook hou ik mijn hart vast voor de elektriciteit. Libanon wekt deze op via dieselcentrales, dus als de diesel opraakt, zal er ook geen elektriciteit meer zijn. Moet je toch niet aan denken dat ziekenhuizen niet meer kunnen opereren wegens gebrek aan elektriciteit en ook hun noodaggregaten doen het niet meer omdat de diesel op is. Hopelijk hebben ze tegen die tijd een vredesakkoord bereikt of in ieder geval een regeling om de noodzakelijkheden toe te laten. Allemaal een kwestie van afwachten.

Voor mensen die graag van plannen en vooruitdenken houden, is het verblijf in een oorlogsgebied ten zeerste af te raden: je leeft van dag tot dag vol onzekerheden en je kunt nergens meer van op aan. De juiste strategie is misschien wel om de onzekerheden van je af te zetten en gewoon maar zien wat er morgen weer mogelijk is. Het lukt me nog niet helemaal om dit advies in de praktijk te brengen, maar het begint al een beetje te komen.

Geen benzine meer en de prijs van aardappelen

Over 14 dagen zal de benzine in Libanon op zijn, aldus een officiële mededeling van de Minster van Energie. Ga er maar vanuit dat na deze mededeling de benzine nog veel sneller op zal zijn omdat nu iedereen in paniek naar het benzinestation rijdt. Dat is knap lastig omdat we af en toe naar Beiroet toe moeten. Dat zullen we vanaf nu goed moeten gaan plannen. Ook is de verwachting dat de elektriciteit ook wel zal opraken omdat deze met diesel-centrales wordt opgewekt in dit land.

Men rationeert nu al: je kunt maximaal voor zo'n 6 USD benzine kopen per keer. Hiermee krijg je rond de 10 liter.

Laatste update over de prijzen van de aardappelen. Door de herhaaldelijke bombardementen van de Israëliërs op vrachtwagens is de prijs van een kilo aardappelen flink gestegen. De aardappels worden in de Bekaa vallei verbouwd en moeten derhalve over het hele land worden vervoerd. Zo is de prijs in de Bekaa voor een kilo aardappelen ongeveer 20 USD cent, terwijl in Beiroet de kilo nu bijna een hele dollar doet: 5 maal zo veel dus. In Qartaba zitten we er zo ongeveer tussenin met een prijs van 40 cent de kilo.

De geschiedenis herhaalt zich

Vanochtend wakker geworden en uiteraard meteen het nieuws bekeken: Israël heeft een vluchtelingencentrum in Qana gebombardeerd. Eerste berichten spreken van 65 onschuldige slachtoffers waaronder ten minste 25 kinderen.

Reactie van Israël: "we hebben gewaarschuwd dat burgers weg zouden moeten gaan en als ze dan blijven...tja"

Eerst alle bruggen en wegen kapot schieten, vervolgens auto's bombarderen die alsnog proberen weg te komen en dan zeggen "had je maar weg moeten gaan". En gelooft iemand dat de joden dit opnieuw "per ongeluk" deden? Door daden als deze en door het bericht gisteren dat het Israëlische leger Bint Jbeil had verlaten, krijgt Hezbollah aanzienlijk meer steun onder de Libanese bevolking.

En ik herhaal ook nog maar eens: het afslachten van kinderen gaat Israël bijzonder goed af. Sorry voor iedereen die vind dat ik partijdig ben, maar ja, als je aan de kant staat waar de klappen vallen, dan bekijk je de zaken toch anders. Of, zoals een Arabisch spreekwoord zegt: degene die de stokslagen uitdeelt telt ze anders dan degene die ze krijgt. De beelden van kinderen die dood onder het puin worden gehaald zijn verschrikkelijk om te zien. Waarom deze zinloze ellende? Waarom toch, Israël?

De geschiedenis herhaalt zich voor Qana, zie bijvoorbeeld het artikel van Robert Fisk of zie de foto's hier (waarschuwing: niet voor kinderen) over de massamoord die in 1996 plaatsvond, eveneens in Qana.

Foto's bij Harald's blog

Bij deze even wat foto's ter illustratie van de blog van Harald Doornbos met daarop de prachtige kustweg van Tyrus naar Naqoura, het zuidelijkste punt van Libanon. Ook een foto van een typisch zuid-Libanees dorpje en een foto van de Unifil kapper in Naqoura, waar het hoofdkantoor van de Unifil is gevestigd.


Het mooiste stuk kustweg van Libanon. Helaas vertekenen foto's vaak de diepte, maar het gaat steil beneden naar de Middellandse Zee. Erg mooi en helemaal verlaten normaal gesproken.



Harald, als je nog naar de kapper moet!


Overal in Zuid-Libanon zie je dergelijke billboards met daarop de heldendaden van het verzet. Dit is niet ironisch bedoeld: Hezbollah werd en wordt door veel Libanezen gezien als het officiële verzet tegen Israël en hun verzetsdaden worden met veel respect besproken.

Tot slot, een foto van de toegangsweg naar een dorpje in het zuiden. Het kan heel goed Maroun al-Ras zijn, maar dat weet ik helaas niet meer zeker. Opvallend detail is de Israëlische vlag die op de grond is getekend. Het lijkt wel of Saddam Hoessein dit heeft afgekeken toen hij een tapijt met daarop het portret van George Bush in de entree van zijn paleis plaatste.

Libanese handelsgeest

Libanezen worden vaak gezien als de handelaren van het Midden-Oosten. Ze lijken daarbij eigenlijk sprekend op de joden die ook een goede handelsgeest bezitten. Jammer dat ze telkens met elkaar overhoop liggen, maar dat terzijde. Twee verhalen, één positief en één negatief. Ze geven allebei wel een goed beeld van het karakter van de gemiddelde Libanees.

Nu zijn er momenteel vrij veel journalisten in het zuiden van Libanon, voornamelijk in Tyrus. De eigenaar van het hotel, echter, is een paar dagen geleden gevlucht voor het oorlogsgeweld. Dus ja, dat was een probleem, waar moesten de journalisten nu terecht?

Gelukkig was er een handige taxichauffeur die er wel handel in zag en hij is doodleuk het hotel gaan runnen: Hij heeft het hotel illegaal overgenomen en zorgt nu voor voedsel, hij ruimt de kamers op, enzovoort. Dat levert hem beduidend meer op dan gevaarlijke taxiritten met het constante risico door Israëlische straaljagers te worden beschoten. De Libanese handelsgeest ten voeten uit!

Veel mensen zijn momenteel op de vlucht vanuit het zuiden naar veiliger gebieden. Dit gaat meestal per taxi of per busje. De chauffeurs echter vragen ronduit schandalige prijzen. Waar vroeger een enkeltje Tyrus-Beiroet een dollar of 40 zou kosten (met privé-taxi, met de bus zou het een dollar of 5 zijn, hooguit), zijn de tarieven nu tussen de 1500 en 2000 dollar. Werkelijk schandalig om zo misbruik te maken van mensen in nood. De Libanese handelsgeest ten voeten uit?

Leven als een god in Libanon

Eindelijk weer eens een rustige dag en voor het eerst uitgeslapen: tot maar liefst 10 uur ‘s ochtends. De echte uitslaper draait hier zijn hand niet voor om, maar geloof me, uitslapen in de stress van de oorlog is lastiger dan je denkt. Tot nu toe waren zowel mijn vrouw als ik altijd erg vroeg op terwijl er eigenlijk geen reden toe was: we hoeven niet naar ons werk en eigenlijk is elke dag weekend. Maar ja, de TV met het laatste nieuws stond telkens op ons te wachten en dus zit je om half zeven ’s ochtends de laatste bombardementen te bekijken.

Vandaag dus niet, alhoewel er voldoende aanleiding toe was om het nieuws wel te volgen. Israël is zijn beschietingen aan het uitbreiden en dat levert uiteraard droeve beelden op van vele onschuldige slachtoffers. De meter staat nu op tenminste 600 doden, waarvan eenderde kinderen.

Gisteren nieuws van het thuisfront, dat zich nu overigens op het Franse strand bevindt en via mobieltje deze blog volgt. Mooi toch, moderne techniek. Tussen de stokbroodjes camembert en glaasjes Bordeaux door, vroeg hij zich af of het beeld dat ik schets wel representatief is voor de gemiddelde Libanees. Immers, wij merken vrij weinig van de oorlog, drinken bier op het terras en drinken af en toe een waterpijpje. Hoe verhoudt zich dat tot de oorlogssituatie in Libanon?

Goede vraag inderdaad. Bij nalezen van mijn blog lijkt het soms wel of er eigenlijk geen oorlog is, of althans dat we er niets van merken. Voor zover ik het kan inschatten is onze situatie redelijk typerend voor een groot deel van de Libanezen. Net als ons zijn velen het geweld ontvlucht en naar hun berghuis of strandappartement gegaan. En, net als ons, zullen zij weinig direct merken van de directe oorlog.

Wel zijn er nu ruim 800.000 mensen op de vlucht geslagen. Met achterlating van huis en haard zijn ze naar Sidon of noordelijker naar Beiroet gevlucht. Ook in Qartaba zijn inmiddels vluchtelingen. Voor het eerst in tijden zie hier gesluierde vrouwen rondlopen die wonderbaarlijk goed en vriendelijk worden opgevangen. Als er iets goed voortkomt uit al deze ellende zou het wel eens een beter geïntegreerd Libanon kunnen zijn.

Voor deze groep vluchtelingen is de oorlogsbeleving uiteraard volkomen anders: probeer je maar in te denken dat je je huis moet verlaten en op stel en sprong naar een andere plaats wordt vervoerd, waar je niemand kent, je niets hebt en je ongetwijfeld familieleden en kennissen hebt die dood of gewond zijn. Verschrikkelijk gewoon.

Ook is onze situatie anders dan vele anderen omdat wij een heel berghuis voor ons alleen hebben omdat mijn vrouw geen directe familie meer heeft. Ze is enig kind en haar ouders zijn inmiddels aan ouderdom overleden. Vele andere huizen zijn propvol: de hele familie vlucht naar het berghuis toe en men leeft hutje-mutje bij elkaar. Dat geeft natuurlijk een hoop stress, bovenop de stress die de oorlog toch al veroorzaakt.

Dus als je mijn blog leest, bedenk dan goed dat je het verhaal leest van iemand die de oorlog slechts indirect meemaakt en wiens oorlogsleed beperkt blijft tot de irritatie over het wachten op aanvoer van nieuwe benzine in het dorp of tot het klagen over de prijzen van levensmiddelen die wat aan het stijgen zijn.

Hier beneden wat links naar sites die schrijven vanuit de frontlinie:

http://harryzzz.blogspot.com/

www.onzemaninteheran.com

www.abouyounes.com/Lebanon18-07-2006.htm

Zelf heb ik helaas door mijn trage verbinding niet de mogelijkheid om uitgebreid te surfen. Mocht je andere websites kennen, dan graag een reactie. Zo helpen we elkaar!

Gisteren weer naar Beiroet geweest om de vergunning op te halen. De ambtenaar in kwestie was niet bepaald behulpzaam, maar na lang heen en weer praten en het bestuderen van de bouwplannen bleek dat we eigenlijk helemaal geen vergunning nodig hadden… behalve voor het verplaatsen van de muur die de keuken van de woonkamer scheidt, in totaal ongeveer 60 centimeter. Voor de rest kon alles zonder vergunning gebeuren, maar ja, die muur, daar was toch echt een vergunning voor nodig. Afijn, wij vragen wat je nodig hebt voor de bouwvergunning, maar dat wist de beste man niet precies. Wel kon hij ons vertellen dat de aanvraagprocedure gemakkelijk een half jaar kon duren. Oef!

Natuurlijk gaan wij niet een half jaar wachten voor een simpel muurtje dat je binnen een dag hebt afgebroken en weer in elkaar hebt gemetseld. Dus weer ons argument naar voren gebracht dat hij trots moet zijn op mensen die juist in deze tijden van vernieling, gaan repareren, maar helaas, “hij kon er ook niets aan doen”. Tot slot gaf hij ons nog een waarschijnlijk goedbedoelde tip mee: weet je, als de politieagent komt, geef je hem gewoon wat geld en dan is het probleem wel opgelost. Zo doen de meesten dat”. Mijn vrouw vroeg nog of zij hem goed had verstaan, en ja hoor, hij herhaalde zijn ‘tip’ nog een keer.

Mijn vrouw was uiteraard laaiend op dergelijke corruptie die gewoon open en bloot plaats vindt. Libanon is zonder meer een prachtig land voor undercovercamera’s, een consumentenprogramma als Radar zou hier wel elke dag een “schokkende reportage!” kunnen draaien. Vervolgens onze wasta gebeld en hem het hele verhaal verteld. Met name de suggestie dat de politie omkoopbaar zou zijn, maakte veel emotie bij de beste man los. Wat een weerzinwekkende beschuldiging, uiteraard niets van waar! Ook mijn vrouw deed in duit in het zakje door te vertellen dat zij persoonlijk zeer beledigd was: alsof zij eruit ziet die eerzame politieagenten zou omkopen, de suggestie alleen al.

Om het “goed te maken” voor ons, belde hij meteen het wijkkantoor waar ons appartement onder valt met de strenge instructie ons niet langer lastig te vallen en dat alles in orde was. Even later ging de telefoon en kwam de wijkagent van gisteren aan de lijn die duidelijk maakte dat hij alleen maar zijn werk deed en dat hem niets te verwijten viel. Hij had klaarblijkelijk op zijn donder gehad van zijn chef. Na een vriendelijk woordje van mijn vrouw was dat ook uit de lucht en is nu eindelijk “de politie je beste vriend”. Kijk, zo doen we dat in Libanon.

Ook nog wat foto's gemaakt.

Een volkomen leeg downtown, als je goed kijkt zie links nog een eenzame restauranteigenaar verlaten zitten op zijn lege terras. En dan te bedenken dat dit het, zeg maar, Leidseplein, van Beirut is. Erg jammer.














Hier zie je het beroemde café-restaurant "Grand Café". Normaal stampvol, maar nu leeg. De ramen zijn geopend, dus je kunt er nog terecht, maar niemand die daar in deze tijden zin in heeft.











De boulevard van Beiroet, hier Corniche genoemd, vrijwel verlaten. Een merkwaardig gezicht voor degenen die het zich herinneren als altijd stampvol met wandelaars, mensen die een zelfmeegebracht waterpijpje drinken of genieten van een overheerlijke maiskolf die de straatvenders aan je proberen te slijten. Volgende keer dat je in Beiroet bent: vooral doen, is wel hygenisch en bovenal erg lekker!








En hier de beschoten vuurtoren van Beiroet, Manara. De lampen doen het niet meer, maar de vuurtorenwachter woont er nog steeds! Zijn vader was de wachter tijdens de gehele burgeroorlog van 1975-1990. Onlangs zag ik hem in een documentaire waarop hij trots vertelde dat hij geen één dag zijn toren had verlaten, ook niet tijdens de ergste beschietingen. Zijn zoon is duidelijk uit hetzelfde hout gesneden!




Ten slotte een foto van de schade die oorlog doet aan gebouwen. Dit gebouw is overigens tijdens de vorige oorlog zo beschadigd geraakt (herfst/winter 1975). Jammer dat je zo kan denken dat dit door de Israëlische bombardementen is gebeurd. Het verleden wordt weer heden...mompel ik diep/on-zinnig (wegstrepen wat niet van toepassing is)

Wachtend op Nabih Berri

Artikel van Michael Young, eerst geplaatst in de Libanese krant de Daily Star op donderdag 27 juli (vertaling en alle fouten van mij)

De secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah wachtte tot de vroege woensdagmorgen om ons te vertellen dat een nieuwe periode was ingegaan: het bombarderen voorbij Haifa, terwijl hij Hezbollah’s acties rechtvaardigde met verwijzing naar het nationale Libanese belang, in tegenstelling tot zijn eerder claim dat hij aan het vechten was voor de Arabische en Moslim Ideaal-staat. Zijn uitspraken volgde een paar uur na de opmerkingen van een andere hooggeplaatste partijfunctionaris, Mahmoud Komati, die zei dat Hezbollah was verrast bij Israël’s reactie op de gevangenneming van twee soldaten op 12 juli.

Komati’s erkenning was verontrustend voor vier redenen. Het was waarschijnlijk niet waar omdat Hezbollah tijdens haar planning van de ontvoering van de soldaten vrijwel zeker rekening hield met wat Israël zou doen; de erkenning was bedoeld om de schuld weg te halen van Hezbollah omdat, zou het geweten hebben van de Israëlische reactie, honderdduizenden Libanese daklozen Hezbollah verantwoordelijk zouden houden voor hun lot. En, indien Komati de waarheid zou vertellen dat Hezbollah het niet wist, dan zou de partij schuldig zijn aan het uitlokken van een nationale ramp gebaseerd op onzorgvuldige planning.

De vierde reden was meer banaal: het weersprak wat Nasrallah later zei. In zijn verklaring op Al-Manar (TV kanaal beheerd door Hezbollah – RB), de secretaris-generaal verklaarde dat Hezbollah wist van het voornemen van Israël om een militaire operatie te starten in oktober. In dat geval wist het zonder meer dat Olmert’s regering hard zou optreden voorafgaand aan deze deadline. En alsof dat nog niet duidelijk genoeg was, de gespierde reactie van Israël in mei zou duidelijk genoeg moeten zijn, toen raketten werden afgevuurd op Israël vanuit Libanon.

Gezien de stemming in het kamp van Hezbollah is het duidelijk dat Nasrallah een eindeloze oorlog nastreeft om politiek te overleven. De minister van Buitenlandse Zaken van Amerika, Condoleezza Rice, gaf hem, conform verwachtingen, geen garanties door een serie van dictaten aan Libanon op te leggen in plaats van flexibele onderhandelingsposities. Men zal moeten wachten op haar terugkeer in de regio, wanneer de echte onderhandelingen zullen beginnen. En dit zal nog wel even duren.

Maar hoe lang kan Nasrallah het vol houden? Vaak is gewezen naar zijn bekende toewijding en het feit dat hij nu twee opties heeft: overwinning of nederlaag. Als hij deze analyse deelt, dan is hij op weg naar zijn ongeluk omdat vroeger of later het gewicht van het confessionele systeem in Libanon zijn nederlaag zal bezegelen als hij weigert om de nodige concessies te doen. De reden is eenvoudig: Geen enkele Libanese leider - niet Amin Gemayel in 1982, Michel Aoun in 1989 of Emile Lahoud in 2004 - kan het land oneindig tegen het breekpunt aanduwen, of het land in destabilisatie storten zonder dat de oude sektarische mechanismen dit corrigeren. In afwezigheid van zulke concessies is het systeem gewoonlijk in oorlog beland.

Het was duidelijk in het afgelopen jaar dat Hezbollah ondanks haar militaire sterkte, geen enkel gevoel heeft voor de subtiliteiten van nationale sektarische politiek. Misschien is dat wel omdat de sjiieten nooit echt toegang hadden tot deze politiek tot aan 1975, toen de Burgeroorlog startte. Maar het was ook omdat de partij 15 jaar van de naoorlogse periode besteedde aan het verwerven van een groot militair arsenaal en de optie van oorlog, daarbij verwend door Syrië, alsmede verzekerd was van zetels in het parlement. Ze hebben nooit echt hun best gedaan om middels Byzantijnse evenwichtskunsten een coalitie te smeden dat de religieuze lijnen oversteeg.

Nasrallah is één en al brandende ambitie, en daardoor heeft hij zich nooit beziggehouden met details als sektarische onderhandelingen. En vandaag de dag, met Hezbollah vechtend voor een oorlog namens afwisselend de Arabieren, Islam, Libanon en de sjiieten (wie kan zijn uitbarsting vergeten direct na de eerste aanvallen van Israël dat Israël nooit de kinderen van Mohammad, Ali, Hassan en Hussein zal verslaan (typische Sjiieten namen – RB)), zouden het wel eens zijn Libanese partners kunnen zijn die uiteindelijk besluiten in hoe Hezbollah zich gaat gedragen.

Nasrallah zou deze opmerking nu verontwaardigd van de hand doen. Maar met het aanhouden van de oorlog, de impact van de vluchtelingen, het feit dat hun lange reaallocatie de macht van de sjiieten negatief beïnvloedt, dat de meeste Libanezen tegenstander zijn van een conflict zonder einde en de toenemende economische schade van de gewelddadigheden, zal de secretaris-generaal, en wellicht ook zijn sjiietische kameraden, in het bijzonder Parlementsvoorzitter Nabih Berri, dwingen om de wijsheid van verdere koppigheid ter discussie te stellen. Nasrallah kan niet de oorlog verklaren aan de gehele Libanese samenleving. Het lijkt beduidend verstandiger nu voor hem om een stap terug te doen en te bekijken wat er nog te redden valt.

Berri zal een sleutelrol spelen in de komende weken. Hij is de hoogste sjiietische functionaris in het land en bevind zich nu in een lastige positie tussen zijn gemeenschap en het land. Vooralsnog heeft Hezbollah Berri alleen toegestaan om namens Hezbollah te onderhandelen over de uitwisseling van gevangenen en een staakt het vuren. Echter, Berri zal het vooruitzicht om de wraak van de goden af te roepen (Gotterdammerung, correct vertaald? – RB)over de sjiieten niet bepaald verwelkomen en het dilemma van Nasrallah geeft hem een mogelijkheid om terug te komen in de politiek na jaren van machtserosie. De politieke meerderheid wil liever niet eisen stellen aan Nasrallah zonder een sjiietische partner, derhalve zijn alle ogen gericht op Berri.

Dat is een reden waarom de onvriendelijke ontmoeting tussen Berri en Rice van afgelopen maandag goed voor hem uitpakte. Het versterkte zijn imago onder de sjiieten dat hij niet aan de leiband van Amerika loopt en doordat de ontmoeting bevestigde dat Berri een noodzakelijk onderdeel is van een internationaal vredesplan. Echter, het is nog te vroeg voor Berri om zijn verstandhouding met Nasrallah en zijn eigen achterban te riskerend door meer flexibel te zijn. Mocht Berri het kamp van Nasrallah verlaten, dan zal dat pas na vele weken van vechten en toenemend geweld zijn. Cynisch gezegd: Berri zou kunnen afwachten om te zien of Hezbollah militair aan de verliezende hand is voordat hij zijn keuze maakt.

Nasrallah heeft een oorlog voorbij Haifa aangekondigd, terwijl de Israëlieten nu bezig zijn met een grondoorlog voorbij Bint Jbeil. Maar Hezbollah kan binnenkort op twee fronten aan de slag: Israël in het zuiden en, bij wijze van spreken, in Libanon zelf. Laten we hopen dat Nasrallah zijn strijd niet voortzet voorbij Bint Jbeil: in de richting van Beiroet en voorbij Beiroet.

Laat het vanavond gebeuren, laat het vanavond zo zijn

Meteen maar met een cliché beginnen: het was een historische TV avond in Libanon, ééntje waarover nagepraat gaat worden, wellicht zelfs één die later door historici als omkeerpunt wordt gezien.

Zojuist is de talkshow van Marcel Ghanem afgelopen. Marcel is zo ongeveer de held van de politieke talkshows in Libanon en heeft dan ook veel bekijks. Zijn shows zijn het gesprek van de (volgende) dag; zeg maar zoals je dat ook in de jaren 70 in Nederland nog had.

Topic van vanavond was Hezbollah: moeten ze ontwapenen of toch vooral doorgaan met het bestrijden van aartsvijand Israel. Een voor de hand liggende vraag, zou je denken, maar het tegendeel is waar. Tot nu toe heeft vrijwel niemand überhaupt de vraag durven opwerpen of Hezbollah zou moeten ontwapenen, laat staan om dit te doen in een zeer goed bekeken televisieprogramma. Hezbollah werd door veel Libanezen beschouwd als het verzet en dat is nu eenmaal heilig. Zo gaat dat met verzet: wie durft er tegen het verdedigen van zijn eigen land te zijn?

Voor- en tegenstanders kwamen uitgebreid aan het woord. Overigens: neem “uitgebreid” gerust letterlijk. Talkshows in Libanon duren de hele avond: van 8 uur ’s avonds tot middernacht. Da’s nog eens wat anders dan drie kwartier Ivo Niehé.

Het feit dat tegenstanders van het verzet aan het woord kwamen en veelal zonder weerwoord, was (ik durf het haast te zeggen!) voor het eerst zo openlijk op de Libanese TV te zien. Voorheen had je natuurlijk wel criticasters van Hezbollah, maar dat waren dan de intelligentsia die op allerlei theoretische gronden blah blah blah tegen Hezbollah an sich waren blah blah blah maar toch anderzijds in principe geen bezwaar blah blah blah hadden.

Nu ging het om gewone burgers die zich in heldere bewoordingen uitspraken over Hezbollah. En wat een frustratie kwam naar voren. Als deze avond enige indicatie geeft voor de stemming onder de Libanezen is wel dat men Hezbollah spuug- en spuugzat is. Ik althans kreeg het sterke idee dat de gemiddelde Libanees vindt dat Hezbollah een brug te ver is gegaan met hun ontvoering van 2 Israëlische soldaten 14 dagen terug. Dit was de druppel. Al de frustraties en al het ongenoegen kwamen naar buiten in vaak heftige bewoordingen.

Deze vrijheid van meningsuiting die vanavond zo onbelemmerd gestalte kreeg, is zonder meer uitzonderlijk te noemen. Ondanks dat Libanon bekend staat als het meest open land in de Arabische wereld, zijn er hier toch ook veel taboe onderwerpen. Hezbollah’s strijd tegen Israel is daar één van. Voorheen werd er niet over gepraat, behalve in positieve bewoordingen: Niemand zou in het zijn hoofd hebben gehaald om Hezbollah te bekritiseren. Je zou je meteen de verdenking op de hals hebben gehaald dat je een vriend van Israel zou zijn en daarmee dus een landverrader.

Nu echter was het prijsschieten: het leek wel een wedstrijd wie het hardste kon uithalen naar Hezbollah. Het leek ook of men opgelucht was en zelfs trots op de hervonden vrijheid. Vergelijkingen zijn altijd lastig en zeker als ze verschillende landen betreffen, maar om het in perspectief te plaatsen voor de Nederlanders: je kunt het zien als de eerste keer dat je hardop durfde te zeggen dat buitenlanders toch wel crimineel/asociaal/etc. zijn. Voorheen was dit een taboe, nu mag je er over spreken, zelfs buiten je stamcafé en gewoon in het openbaar, dát gevoel.

Een zelfde soort emotie kwam vorig jaar los na de moord op de voormalige premier van Libanon Rafiq Hariri. Zo was en is het officieel verboden in Libanon om de president te beledigen. Echter, toen de president verklaarde dat hij baantjes aan het zwemmen was ten tijde van de moord…en dat hij zijn zwemmen niet had onderbroken toen hij het nieuws van de moord hoorde, kwamen er vrijwel direct montagefoto’s via e-mail in omloop waarop de president op een lullige manier in een zwembroek stond afgebeeld. Deze e-mails werden met veel heimelijk gegnuif en stiekem gedoe rondgestuurd. Logisch ook: als je zou worden betrapt met een dergelijke foto op je computer, zouden de consequenties wel eens heftig kunnen zijn.

Nu is dat heimelijke wel voorbij: men spuit zonder voorbehoud zijn mening en ontziet daarbij Hezbollah niet. Of deze avond een blijvend effect zal hebben, is natuurlijk de vraag. Wat bijblijft, is de uitgesproken felheid waarmee veel sprekers hun afschuw over Hezbollah uitspraken en de vele wensen tot ontwapening die werden gehoord. Heel, heel misschien is de vrijheid van meningsuiting eindelijk gearriveerd.

Die cartoons toch

En alweer in Scandinavië: ditmaal wordt Olmert als de gevangenisdirecteur van de film Schindler's List afgebeeld die Libanezen/Palestijnen afknalt.


Zie: http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1153291996650&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull

En hier het plaatje zelf:

Ook eens een keertje goed nieuws!

Vandaag uit de Daily Star, een Engelstalige krant in Libanon, zie http://www.dailystar.com.lb/article.asp?edition_id=1&categ_id=1&article_id=74254


Sectarian barriers fall as Lebanon aids the displaced
Shiite refugee in christian neighborhood: 'It is a pity that only misfortune unites us'

Nayla Razzouk

Agence France Presse

BEIRUT: "We came here because it is a Christian area the Israelis will not bomb," said Faten Fneish, one of thousands of Shiites who have sought refuge from Israel's military offensive on Lebanon at refugee centers in Christian neighborhoods. Fneish fled her home in the Southern village of Maarabun when she heard Hizbullah's leader, Sayyed Hassan Nasrallah, warning that difficult days lay ahead, as Israel's wrath rained down after the group's capture of two Israeli soldiers.

The veiled mother of five was sitting in the courtyard of a public school turned into a center for destitute displaced people in Karm al-Zaytoun, a Christian quarter of Beirut where crucifixes and madonnas stand on every corner.

Outside the school was a banner showing an old portrait of late President-elect Bashir Gemayel, once the leader of the Christian Lebanese Forces militia, shaking hands with his lieutenant Samir Geagea - back when he was still wearing a black beard and military fatigues.

The two men may be venerated by some Christians, but for the Shiite displaced families they are the ugly face of a militia responsible for a number of massacres during the 1975-1990 Civil War which still scar the social fabric in Lebanon.

"It is the first time we dare to come to this Christian neighborhood," said another veiled woman, Labibeh Khorshid, running her eyes across balconies overhead where neighbors gazed at the displaced families hanging their clothes to dry on the decorated windows of the classrooms.

"At first, we felt very unwelcome. People frowned at us or made comments about our veils. But now, we feel overwhelmed. They are giving us clothes, food, medicine and all," she said.

Her 10-year-old son Tamer is very happy. His eyes sparkle when he recalls the heartfelt stories told to the displaced children by two volunteer women - both Christian.

"I wish we could return this favor," she said, telling how residents of the neighborhood have been taking in displaced children to give them warm showers at home on a daily basis.

"It is a pity that only misfortune unites us. This shows that when we the people are left to each other, we can live together in peace and harmony. It is only politics and leaders that create these rifts," she said.

And the persons bringing together Christians and Muslims at the school, are hardly believers themselves. They are members of a leftist, secular movement. One of the volunteers is a young man called Guevara whose twin brother is named Fidel.

"A shop near the school which at first refused to receive the displaced people is now offering sugar-coated ice-cream cones for free to their children," Guevara said.

In the school playground, a man is writing elegant Arabic calligraphy on the wall. He is an artist who wants to leave a lasting mark to thank the residents of the neighborhood for their warm welcome to the displaced Southern villagers.

Israel unleashed vicious attacks mainly on Shiite regions, strongholds of Hizbullah in the rural South and the capital's southern suburbs. Beirut, which is predominantly Sunni and Christian, has opened its schools and public gardens for the displaced, who are virtually all Shiites.

Even in Southern Christian towns and villages which are perceived as less likely to be hit, homes, convents and schools have offered room for displaced people, who are for the most part Shiites.

An elderly man explains the situation with an old Arab proverb: "Me and my brother against our cousin, and me and my cousin against the enemy."

The sight is a stark difference from events of last year.

"Last year, we were chanting nasty slogans against each other. Today, we are helping each other because we have a common enemy," said 17-year-old Hussein Ismail, as he rolls his short sleeves up to impress a group of giggling veiled girls sitting on a nearby bench.

One of the youngsters who wanted to hang Nasrallah's portrait at the gate of the school was quickly reprimanded by the displaced themselves.

"We are not here to make problems, we have to respect where we are," explained a young man.

Agent in Beiroet

Mijn vrouw en ik zijn vandaag weer afgereisd naar Beiroet voor een ontmoeting met de aannemer die ons nieuwe appartement gaat verbouwen. De maid (zeg maar huishoudelijke hulp / nanny die voltijds bij je inwoont) en onze dochter blijven achter in het berghuis. Dat is geen probleem omdat het dorp zeer veilig is, maar ook omdat dit feitelijk de normale gang van zaken is op een normale werkdag. We werken allebei en de maid zorgt normaal gesproken voor Janine gedurende de dag.

Wat minder normaal is wellicht is dat we uitgerekend temidden van een oorlog besloten hebben om ons appartement op te laten knapen. Maar ja, we hebben het huis relatief goedkoop kunnen aanschaffen juist omdat er het nodige aan moest gebeuren. Ook had mijn vrouw enkele patiënten, ze is klinisch psycholoog, en moest ik nog even langs de ambassade voor wat papieren. Dus vroeg opgestaan en eerst goed het nieuws gekeken. Gelukkig, geen bombardementen in Beiroet, de kust is veilig.

Bij aankomst in Beiroet leek eigenlijk alles volkomen normaal: veel auto’s op de weg, wandelaars, winkels waren open; heel gemakkelijk om het idee te krijgen dat de oorlog voorbij was…zelfs nooit was begonnen. Vanzelfsprekend geldt dit voor de buurt waar wij wonen: Hamra. Ga je een paar minuten verder, dan zie je de puinhopen van Dachieh (spreek uit: Dagjee). Wij blijven daar ver vandaan, dat is meer het type bezoek dat buitenlandse journalisten graag afleggen.

Ik heb het al vaker gezegd, maar het valt elke keer weer op: hoe gewoon de ene wijk van Beiroet is en hoe finaal in puin geschoten de andere wijk is. Werkelijk een bevreemdende ervaring om je te realiseren dat er een oorlog gaande is, terwijl je eigen wijk daar geen duidelijke sporen van vertoont. Of het moet de grote hoeveelheid sjiieten zijn die nu in Hamra rondlopen. Veel jongeren ook die aan het hangen zijn.

Terzijde: vandaag sprak mijn vrouw met de directeur van het St. Jude ziekenhuis wat speciaal gericht is op kinderen met kanker. Het huis van één van de patientjes was door de Israëliërs in puin geschoten en nu verbleven zijn ouders en 3 broers bij hem op de kamer. Erg druk en vervelend voor de andere patiënten, maar waar moeten ze anders heen? Hopelijk hebben de ouders wat anders gevonden tegen de tijd dat hun zoontje wordt ontslagen.

Een protestantse school tegenover ons nieuwe appartement heeft haar schoollokalen beschikbaar gesteld voor de vluchtelingen uit het zuiden. Een groots gebaar omdat dit een redelijk exclusieve privé-school is en de meesten houden hun deuren gesloten. Ook wel begrijpelijk omdat de overheid als taak heeft om de stroom vluchtelingen op te vangen.

Een zeer jammerlijke toestand vormen de maids die soms als een hond aan de kant worden gezet zodra Mister and Madam besluiten te evacueren. Enerzijds ligt het probleem bij ambassades die niet of niet snel genoeg een visum afgeven. Anderzijds is het een kwestie van geld: het is goedkoper om de maid op straat te zetten en later maar weer een nieuwe te nemen. De ‘beschaafde’ mensen zetten de maid af bij haar ambassade die dan met het probleem is opgescheept. Werkelijk heel triest, er voltrekt zich een humanitaire ramp voor de maids en niemand die het ziet.

Maar voor het overige lijkt het effect van bijna 2 weken oorlog beperkt: mensen die naar de supermarkt gaan, die een blokje omlopen en zo verder. Met een dramatisch gevoel zou je een spanning kunnen aflezen op de gezichten van veel mensen, dat wel. Men is meer opgefokt en toetert nog sneller en langer dan voorheen. Maar dat deed de Libanees toch al wel in ruime mate. Het is lastig om in Beiroet het verschil tussen normaal-opgefokt en oorlog-opgefokt vast te stellen.

Eerst langs de ambassade gegaan. Er stond een grote bus voor de deur: een nieuwe evacuatie was in volle gang. Mijn papierwerk moest derhalve wachten, evacuatie gaat voor alles. Ik was verbaasd dat er nog een bus vol Nederlanders in Libanon zitten die ook inderdaad weg willen. Je zou denken dat degenen die nu al een aantal evacuaties heeft laten lopen, klaarblijkelijk wil blijven in Libanon, zoals mijn gezin. Maar nee, er waren al snel een 30-40 personen die klaarstonden met koffers en paspoorten, wachtend op het vertrek van de bus. Nog even kort met de Nederlandse ambassadeur gesproken die een ontspannen indruk maakte. Ronduit bewonderenswaardig om in deze crisistijden zo koel te blijven.

Door naar ons appartement voor de ontmoeting met de aannemer. Alles verliep voorspoedig en we hebben zo ongeveer alles wel besloten wat er besloten moet. Dat is nog vrij veel, trouwens: hoe ver moet deze muur worden weggebroken, wat type lichtknoppen wil je, de keukentegels, het faux-plafond houden of weghalen…en dat ging nog even zo door. “Dit is nog eens poppenhuis spelen!”, zei mijn vrouw verheugt.

Na een goed anderhalf uur langs ons huidige appartement gegaan en even met de landlord (zeg maar, de huisbaas) gepraat. Alles was goed, wel weinig elektriciteit maar gelukkig heeft hij een grote voorraad diesel voor zijn generator. Dan gaat de telefoon: de aannemer. Bleek dat de politie was langs geweest om te vragen naar de bouwvergunning. Nog geen 30 minuten nadat wij het pand hadden verlaten, kwam de politie al langs!

Nu moet je inderdaad voor alles wat je in je eigen huis doet een vergunning hebben. Zelfs voor schilderwerk heb je een vergunning nodig. Maar de snelheid waarmee oom agent even kwam buurten, verbaasde ook de aannemer. De bedoeling is uiteraard dat je hem omkoopt om zodoende een boete te vermijden die de agent dan “helaas helaas” móet uitschrijven. Geef je hem een klein bedrag (10 dollar of zo), dan is het probleem opgelost…althans tot de volgende keer dat de agent geld nodig heeft.

Eerst probeerde de aannemer het met een steengoed argument: " Kijk je geen nieuws, zie je niet dat half Beiroet in puin ligt. Hoe durf je in deze moeilijke tijden mensen die Libanon opbouwen lastig te vallen? Je moet juist trots op ons zijn!". Helaas, de agent was niet te vermurwen.

Gelukkig zijn we goede vrienden met zowel het hoofd van de politie als met één van de wethouders van Beiroet . Dus mijn vrouw direct aan het bellen geslagen en het ziet er inmiddels goed uit: de vergunning die normaal toch snel een week op zich laat wachten, kunnen we morgen per direct afhalen. Vervolgens de agent duidelijk gemaakt dat de vergunning in orde is en dat hij eventuele vragen maar aan zijn baas moet stellen, waarna hij teleurgesteld afdroop. Wasta heeft zo zijn voordelen.

Op de terugweg naar Qartaba als vanouds in de file gestaan Beiroet-uit. Het lijkt erop dat veel mensen ten noorden van Beiroet gewoon weer aan het werk zijn.

Morgen moeten we weer naar Beiroet om de bouwvergunning af te halen en op onze voordeur te plakken. Zodoende hebben politieagenten geen argument meer om om een een gratis lunch te komen bedelen.

De banaliteit van het kwaad

Vanochtend het nieuws gekeken en de Israëliërs zijn verder opgerukt, nu tot aan Bint Jbeil toe. Dit overigens nog steeds helemaal in het zuiden, vlak tegen de grens aan. Wat elke keer weer schokkend is, zijn de vele burgerslachtoffers. Tientallen burgers en complete families die het zuiden aan het ontvluchten waren, op dringend advies van Israël (!), zijn gedood in hun wagens de afgelopen dagen. Hoe ziek is dat? Denken de Joden nu werkelijk dat Hezbollah-strijders zich van het front af bewegen of dat een 4 meter lange Katusha raket in een Datsun past?

Ook zie je beelden van ambulances die worden beschoten, Rode Kruis medewerkers die zwaar gewond raken en ziekenhuizen die geraakt worden door Israëlische bommen.

Daarnaast is Israël druk bezig met een zinloze vernieling van alle infrastructuur. Zo is de hoogste brug van het Midden-Oosten kapotgeschoten. Waarom bombardeerden ze niet de weg voorafgaand aan deze brug? Dat zou hetzelfde effect hebben gehad, namelijk het blokkeren van het verkeer. Maar nee, de Joodse staat moest zonodig een peperdure brug kapotschieten. Ook zijn vrijwel alle bruggen in het zuiden kapotgeschoten, ligt het vliegveld in puin en zijn diverse havens zwaar beschadigd.

Kunnen de Israëlische straaljagers werkelijk niet het luchtverkeer boven Libanon blokkeren zonder daarbij het vliegveld aan gort te schieten? Is de Israëlische marine werkelijk zo tandeloos dat ze de zee voor Libanon niet kunnen beheersen zonder de havens in de vernieling te jagen?

En dan te bedenken dat de draaiboeken voor deze acties al helemaal klaarlagen. Je vraagt je af welke bureaucraten deze scenario’s hebben bedacht.

Uiteraard doet dit niets af van de acties van Hezbollah die immers ook onschuldige burgers beschieten. Maar het is misselijkmakend om te horen dat Israël zichzich als beschaafd omschrijft, Hezbollah afdoet als een terroristische organisatie, en vervolgens doodleuk hun daden als morele norm gaat nemen en gaan imiteren. Hoe verheven is dat?

Trouwens, kijkend naar de chronologische volgorde: Hezbollah nam soldaten gevangen en doodde er een aantal. In reactie begon Israël vrijwel meteen burgerdoelen te treffen. Pas later begon Hezbollah hun raketten af te vuren, in reactie op de gruweldaden van het Joodse leger. De acties tegen burgerdoelen door Israël waren eerst. Opnieuw, volgens een al vaststaand draaiboek, keurig netjes uitgewerkt door de bureaucraten van het Ministerie van Defensie. De banaliteit van het kwaad.

Het resultaat tot nu toe is meer dan 300 doden en ruim 1000 gewonden aan Libanese zijde zonder dat dit heeft geleidt tot minder raketaanvallen. Gisteren nog vielen 2 doden in Haifa. Vraagt niemand zich dan af wat het Israëlische leger in godsnaam aan het doen is, behalve burgers te doden? Ze lijken volslagen incapabel om Hezbollah daadwerkelijk te raken of om Israëlische burgers te beschermen.

Dat laatste is ook zoiets. Vele Libanezen hopen stiekem dat de joodse staat het karwei afmaakt en Hezbollah uitschakelt. Men heeft genoeg van het wapengekletter en men verwenst Hezbollah’s acties die het land in zo’n grote vernieling hebben gestort. Het is moeilijk inschatbaar en men zal het niet zo snel zeggen in het openbaar, maar je kunt er gerust vanuit gaan dat zowel de Christenen, de Soennieten, de Druzen alsook een groeiend deel van de sjiieten graag van Hezbollah’s wapens af wil zijn. Alleen de vaste kern Sjiieten steunt Hezbollah nog.

En dat is het rare: De klachten over het optreden van het Israëlische leger betreffen zowel de vele onschuldige doden als het feit dat ze al die tijd Hezbollah nauwelijks schade hebben toegebracht. Vele Libanezen hopen in stilte dat het Joodse leger alsnog in staat zal blijken te zijn om Hezbollah te vermorzelenen. Dat zal dan als rechtvaardiging moeten dienen voor de vele doden en vernielingen

Zuruck zur Natur, oftewel Back to Basics

We beginnen inmiddels helemaal te settelen in het ritme van een klein bergdorpje met normaal gesproken een duizendtal inwoners. Nu is dat aantal verveelvoudigd, maar je merkt wel degelijk dat oude tijden hier nog steeds doorleven. Het doet je denken aan de uitspraak die ik eens las van een Amerikaanse dame die in Italië op vakantie was en aan haar vriendin in Amerika schreef dat ze in Italiaanse winkels geen voedsel verkopen, maar alleen de ingrediënten waar voedsel van gemaakt wordt!

Zo is het in Qartaba ook. Hier geen kant-en-klaar maaltijden en andere modernismen. Je voelt je op een prettige manier dichter bij de natuur staan. Zo eten we de lekkerste kersen ter wereld: die van Qartaba! En ook de lekkerste perziken van de wereld: die van Qartaba! Enfin, het laat zich raden waar de lekkerste pruimen (zowel de paarse als de nog lekkerdere groene variant) of de beste aardbeien van de wereld zijn.

Doordat je zo dicht bij de natuur staat, merk je bijvoorbeeld dat het kersenseizoen begint af te lopen: de kersen worden vleziger, krijgen meer structuur en zijn minder sappig dan voorheen. De perziken daarentegen zijn nu op hun hoogtepunt: zo groot als appels en erg goed op smaak. Ook de aardbeien van het land smaken ons erg goed. Aangezien Qartaba op 1200 meter hoogte ligt, ligt het fruitseizoen ook een stukje later dan in Beiroet, waar overigens veel fruit wordt geïmporteerd vanuit Syrië en Egypte. Daardoor kun je in Beiroet al veel eerder het genoemde fruit kopen. Hier in Qartaba is van dat al niets, we moeten geduldig wachten op Moeder Natuur.

Zo is het wachten nu op de peren en druiven. De eerste peren zijn al beschikbaar maar zijn nog niet op smaak. De druiven zullen zo rond midden augustus kunnen worden geplukt. Vanuit de eigen tuin nog wel: we hebben enkele wijnranken die kisten vol druiven opleveren. Normaal gesproken geven we veel weg omdat we het zelf toch niet opkunnen. Al naar gelang de voortgang van de oorlog kan het wel eens zo zijn dat we ze voor eigen consumptie bewaren.

Qartaba staat in Libanon bekend om haar lekkere appels. Dit fruit gedijt uitstekend op de berghellingen waar het minder heet is dan in lager gelegen gebieden. Maar de appelpluk laat zeker nog even op zich wachten. Hopelijk zijn we tegen die tijd al lang weer in het stadse Beiroet…

…ook al weten we nu al dat we Qartaba zullen missen. Natuurlijk, we komen elke zomer hier vrijwel elk weekend, maar het voelt nu heel anders nu je er langer verblijft. En het voelt goed. Gisteren bijvoorbeeld kwam de “Waterman”. Dat is iemand die water in bulk verkoopt aan de mensen. Qartaba, zoals bijna alle dorpen in Libanon, heeft maar een beperkte aanvoer van stromend water. Slechts enkele uren per dag komt er water uit de hoofdleiding van je huis, vaak ook nog eens als een klein stroompje. Vandaar dat iedereen hier grote tanks op het dak heeft staan die het water opvangen als het komt.

In normale tijden werkt dit systeem prima: de hele week loopt je tank vol en in het weekend verbruik je het water. Maar ja, als je hier de hele week doorbrengt raakt het water op. Dus de Waterman gebeld. Hij komt met een tankwagen water afleveren om de tanks op het dak bij te vullen. We hebben zelf twee tanks van elk 2000 liter + een tuinreservoir van nog eens ongeveer 1500 liter. Dus we hebben de gehele tankwagen van hem gekocht: 6000 liter. Totale kosten: 15 dollar. Het resterende water hebben we gebruikt om de tuin te besproeien: de wijnranken hebben immers water nodig.

Maar, maar, maar…hoe zit het met de oorlog bij jullie? Goede vraag en net als de mensen in Nederland zullen we daarvoor de TV moeten aanzetten omdat we er hier werkelijk niets van merken. Behalve dan dat de mobiele telefoons het niet meer doen. Het blijft merkwaardig, ik zou haast willen zeggen: hoogst merkwaardig (om de Schaduw te citeren), om in een zo’n klein land als Libanon te wonen dat in oorlog is, maar er vrijwel niets van te merken.

Hulde voor de Nederlandse ambassade

Van verschillende kanten werden vragen gesteld over de informatievoorziening naar de Nederlanders in Libanon, iets waar ik me eerder kritisch over heb uitgelaten. Ook schijnt de Nederlandse TV een beeld op te roepen dat de evacuatie een hel zou zijn en dat de ambassade daar deels voor verantwoordelijk is. Alhoewel ik niet voor de ambasade werk, wil ik deze beeldvorming graag nuanceren.

In de drukte van het moment wil je graag zoveel mogelijk informatie aan de mensen geven. Alles wat je dan niet weet, frustreert je enorm. Uiteraard probeer je dat niet te laten blijken in de gesprekken die je hebt met de Nederlandse gemeenschap in West-Beiroet dat onder mijn verantwoordelijkheid viel als contactpersoon, maar deze website bood een goede uitlaatklep.

Toch is het belangrijk om later, als de "rust" is weergekeerd ook de goede kanten te zien. En die zijn er volop. Voor zover ik kon en kan waarnemen heeft het ambassadepersoneel zich uiterst professioneel en hulpvaardig opgesteld. In zeer korte tijd heeft men drie evacuaties uitgevoerd, die zonder uitzondering vlekkeloos zijn verlopen. voorwaar een prestatie van formaat. En dat mag ook wel eens worden gezegd!

We moeten niet de fout maken om de ambassade de schuld te geven van lange wachttijden aan de Syrisch-Libanese grens of de chaos op Cyprus. Kijkend naar het deel van de evacuatie binnen Libanon, heeft de Nederlandse ambassade zich kranig geweerd. Als ik koning was, wist ik het wel: allemaal een lintje!

Verjaardag in oorlogstijd: de foto's

Links: eventjes geen oorlog, maar gewoon limonade en taart



























Boven: ondanks dat het niet Janine's verjaardagsfeest was, had de gastvrouw toch een taart geregeld met daarop een kaarsje speciaal voor onze dochter. Voor haar 11 maanden is ze al een prima "party crasher" :-)




Janine eet een stukje van de verjaardagstaart

Het uitzicht van het berghuis

Nog meer foto's

Links: we hebben voldoende baby-voedsel ingeslagen, schatten we :-)

















Rechts: we hebben moeten improviseren omdat we geen kinderledikant hebben in het berghuis. Dus vandaar een gewoon bed omgebouwd tot kinderbed. De kussen zijn om te voorkomen dat Janine uit het bed valt.

Enkele foto's

Eindelijk de tijd gevonden om wat foto's van onze situatie te plaatsen. Hier komen ze:

Links: De auto volgeladen bij ons eerste vertrek uit Beiroet op donderdag 13 juli een uur of zes lokale tijd.















Links: een deel van onze luier-voorraad



























Boven: "de ooda-moeneh", wat zoveel betekent als voorraadkamer, met name in gebruik in berghuizen waar men in de winter alle weckflessen en overig geconserveerd voedsel bewaard. Nu in gebruik tijdens de zomer en de kamer komt goed van pas!

Geen mobiel netwerk meer!

Een uur of wat geleden is het mobiele verdeelstatation dat het noorden van Libanon bedient, platgebombardeerd. We zaten met zijn allen bij de verjaardag van de dochter van één onzer kennissen toen we merkten dat de telefoons het niet meer deden. Op de TV gezien dat Israël een verdeelstation had aangevallen, vlak naast het Libanese televisiestation LBC. Onduidelijk is wat het exacte doel was, maar het resultaat is dus geen mobieltje meer.

En dat is knap lastig want veel van onze kennissen zijn niet meer in hun eigen huis, maar verblijven nu in vakantiehuizen, hotels enzovoort. Ook het sturen van SMS lukt niet meer. Met name voor de communicatie met Nederland is dit een tegenvaller. Het vaste netwerk zal als gevolg ook wel meer worden belast, dus nog lastiger om er doorheen te komen.

Tja, ik kan niet zeggen dat ik verbaasd ben over deze move, had het eigenlijk al veel eerder verwacht. Maar vervelend is het wel. Gelukkig doet de vaste lijn het nog steeds, dus vandaar deze update van het blog. Ook e-mail werkt nog prima.

De verjaardag was een groot feest, zal proberen om later vandaag foto's van een feest in oorlogstijd op het blog te zetten.

Invasie of geen invasie..that's the question

Een volgende dag en het schijnt dat de invasie nu echt gaat beginnen. Zojuist werd op TV gemeld dat Israël inmiddels twee dorpen in het zuiden onder controle heeft. Het is echter nog onduidelijk of dit de opmaat is voor een grootschalige invasie.

Lastig om brekend nieuws te brengen gebaseerd op Libanese TV want die zijn uiteraard bevooroordeeld, net zoals de Israëlische TV dat ongetwijfeld is.

Maar goed, we staan op het punt om naar een kinderpartijtje te gaan: de 3-jarige dochter van een onzer kenissen is vandaag jarig en dat moet gevierd worden!!!!!!!!!!!

Ik zou er gerust een hele serie uitroeptekens achteraan kunnen plaatsen om het haast krampachtige gevoel weer te geven dat mensen hier hebben om alsjeblieft normaal door te gaan met het gewone leven. Een bezwering van de oorlogsdreiging door juist nu en juist wél de verjaardag van je kind met taart en cadeautjes te vieren.

Natuurlijk heeft mijn vrouw een cadeautje aangeschaft, wel twee, geloof ik vanwege de oorlog. Is er in ieder geval één kind blij dat het oorlog is, al heeft ze daar gelukkig geen enkel benul van:-)

Eindelijk...een rustige dag

Het was een rustige dag vandaag en zowel mijn vrouw en ik waren erg moe. Niet omdat we veel hebben gedaan, integendeel, maar waarschijnlijk is onze vermoeidheid het gevolg van eindelijk ‘tot rust’ komen. Voor zover dat gaat in een oorlogsgebied.

Gisteren zijn we naar Beiroet geweest om de allerlaatste noodzakelijkheden af te ronden. Vandaag derhalve de eerste dag zonder het vooruitzicht nog naar beneden te moeten gaan. En dus voelen we de stress en vermoeidheid van de afgelopen week op ons inwerken. Het is soms beter om door te gaan in waar je mee bezig bent. Zodra je rust, merk je hoe moe je eigenlijk bent.

Vanmiddag heb ik een wandeling gemaakt in de frisse berglucht. Ik voel me net als in het boek De Toverberg van Thomas Mann, waarin de hoofdpersoon gaat kuren in een berg-resort. Veel buitenlucht, gezond eten en beweging op zijn tijd. Als er één goed ding komt uit de waanzin van deze oorlog, is het tenminste toch dat ik mijn buikje begin kwijt te raken.

Het was volkomen mistig tijdens het wandelen en dat gaf een surreëel beeld: lopen in een witte, onschuldige wereld. Tja, een filmregisseur zou wel raad weten met zo’n beeld.

Helaas, ik moet het doen met woorden. En dat is ook zoiets. Altijd lees je dat het goed is om in tijden van stress, de ervaringen van je af te schrijven. Dat mag zo zijn, maar mijn ervaring is juist dat het schrijven soms meer frustraties oproept dan oplost. Hoe de juiste woorden te vinden om je ervaringen te beschrijven?

Dit klinkt nogal pathetisch en ik wil ook zeker niet overkomen als een gekwelde kunstenaar, eeuwig op zoek naar de onbereikbare perfectie. Alleen, feit blijft dat het van je af schrijven, nog niet zo simpel is, mede ook omdat de confrontatie met je eigen gebrekkige schrijfstijl die dit advies onherroepelijk met zich mee brengt, contraproductief lijkt te werken…misschien moet ik het eens van me af kleien:-) 

Twee van mijn collega’s zijn inmiddels vertrokken naar Jordanië: per taxi via Syrië. Ik zal proberen later vanavond contact te zoeken om te weten dat ze veilig zijn aangekomen. Dat is het voordeel van het werken bij Deloitte: met meer kantoren dan er landen zijn in de wereld is er altijd wel de mogelijkheid om tijdelijk naar een andere plek te verhuizen. Wel met ze afgesproken dat ze terugkeren naar Libanon zodra het hier rustig is. Ze zijn zelf Libanees en dit spreekt gelukkig vanzelf.

Wel verdraaid jammer voor één van hen die zijn bruiloft had gepland voor volgende week donderdag. Nu gaat hij terwijl zijn partner achterblijft bij haar familie in Libanon. Ze hebben de officiële bruiloft al achter de rug en zijn dus al met elkaar getrouwd, maar met name zijn vrouw had erg uitgekeken naar het bruiloftsfeest. Haast niet voor te stellen: in plaats van een bruiloft voor te bereiden, leven ze nu in onzekerheid ver van elkaar af. Gelukkig support ze hem volkomen in zijn beslissing te vertrekken en hij staat erop dat zij achterblijft bij haar familie, die inmiddels Beiroet hebben verlaten en naar hun berghuis zijn gegaan.

Moslims (mijn collega is Soenniet) trouwen eerst in de moskee en dat heeft in Libanon een officiële status aangezien men hier geen burgerhuwelijk heeft. Vervolgens geeft men een groot bruiloftsfeest, maar dat kan zo een maand of wat later zijn. Nu maar afwachten wanneer ze het feest gaan geven.

Over bruiloften gesproken: de broer van een goede kennis van mijn vrouw had zijn bruiloft gepland op afgelopen zaterdag, 15 juli. Ondanks de gewelddadigheden besloten ze de bruiloft toch door te laten gaan. Terwijl ze de kerk uitliepen, vond de beschieting plaats van de haven van Jounieh, zie ook mijn verslag van zaterdag 15 juli. De kerk was in Jounieh en iedereen kon de knallen luid en duidelijk horen. Het gevolg was dat de meeste gasten direct naar huis gingen en het feest lieten schieten.

Het nieuwe paar en directe familie zijn wel naar het feest gegaan en troffen daar een bizar tafereel aan: het restaurant was in volle bedrijvigheid, er was gerekend op ruim 300 gasten. Ook de DJ, een dansensemble (voor de traditionele Libanese dans, de saffeh) alsmede twee vuurspuwers waren op komen dagen. Ondanks de opkomst van misschien 30 man, in plaats van de uitgenodigde 300+ gasten, probeerde iedereen er toch een feestelijke avond van te maken. Zeg maar zoals Thialff altijd uit zijn dak gaat als een schaatser, door loting gedwongen, alleen zijn rondjes moet afleggen.

Meer en meer mensen verlaten het land en het is elke keer weer de vraag wanneer en of je ze ooit gaat terugzien. Sommige Libanese kennissen zijn naar Amerika of Europa gegaan en als het in Libanon lang onrustig blijft, zullen ze wel op zoek gaan naar een baan. Veelal betreft het Libanezen die al eerder buiten Libanon hebben gewerkt en die hun contacten met ex-collega’s hebben onderhouden.

Update gerucht gisteren:
De grote aanval is uitgebleven, maar het wordt dreigender. De Libanese minister van Defensie heeft aangekondigd dat het Libanese leger haar grondgebied zal verdedigen mocht het tot een grondaanval komen vanuit Israël.

Correctie:
Gisteren meldde ik dat restaurants in de veilige gebieden vrij leeg zijn. Dat klopt niet. Juist in de veilige gebieden bevinden zich veel vluchtelingen vanuit Zuid-Beiroet of Zuid-Libanon. De restaurants daar doen derhalve goede zaken.

Held van de dag:
Doktoren van de American University Hospital in Beiroet die langs de diverse opvangplaatssen van vluchtelingen gaan en gratis en voor niets medische hulp verlenen. Voor hen en voor alle doktoren die op deze wijze vrijwilligerswerk leveren, hulde!

Gerucht van de dag (eigenlijk al van gisteren)
Drie buitenlandse journalisten zijn gekidnapped door Hezbollah toen ze het Sanayah park in Beiroet bezochten. Later zijn ze overgedragen aan het Ministerie van Informatie die ze vervolgens heeft vrijgelaten. Reden voor de kidnapping was dat Hezbollah dacht dat de journalisten Israëlische spionnen waren. Het werd even kort gemeld, maar later weer ontkend. Dat laatste waarschijnlijk om geen paniek te veroorzaken onder buitenlanders, als die er nog zijn.

Brekend nieuws:
De Israëlische invasie schijnt nu echt te gaan beginnen en wel vanaf twee plaatsen: direct vanuit Israël en vanuit een noordelijker punt via zee. Doel hiervan zou zijn om Hezbollah in het zuiden in te sluiten. Goed nieuws voor de mensen in de noordelijker delen die hopelijk buiten schot zullen blijven.

De betekenis van een overwinning door Hezbollah

De betekenis van een overwinning door Hezbollah

Artikel van Michael Young in de Libanese krant The Daily Star, vertaald uit het Engels

Zie www.dailystar.com.lb

Terwijl Israël de systematische vernietiging van Sjiietisch gebieden en Sjiietische levens in Libanon nastreeft, blijft er één vraag onbeantwoord: wat zal er gebeuren als Hezbollah als overwinnaar uit de strijd komt?

Dit is geen geheime wens voor een overwinning van Israël. Israël’s overwinningen betekenen meestal dat de verliezers, met name burgers, zijn aangevallen op een wijze die verder gaat dan wat in de harde internationale politiek acceptabel is. Slechts één week in de meest recente aanval van Israël, de derde in 13 jaar, is Libanon in malaise geraakt. Nog meer van dit kan Libanon in een middellange economische crisis storten die het huidige lijden zal verveelvoudigen.

Nee, de reden voor de vraag is eenvoudiger. Een overwinning van Hezbollah, door aan te tonen dat het weerstand kan bieden aan Israël en wel door haar gewapende ‘staat binnen een staat’ te mobiliseren zonder consultatie van de overige Libanese partijen, kan de toch al breekbare Libanese consensus in duigen doen vallen. Zodra de diverse religieuze gemeenschappen besluiten dat het probleem is dat één partij wapens heeft en de andere slechts de keuze van het zwijgen hebben, zal Libanon instorten, mogelijkerwijs met geweld.

Zoals columnist Sarkis Naoum onlangs stelde, is Hezbollah’s gedrag nu te vergelijken met het gedrag van Christelijke leiders voorafgaand aan de burgeroorlog die begon in 1975. Wat hij waarschijnlijke bedoelde is dat Hezbollah probeert om overheidsorganisaties naar haar hand te zetten, tegen de meerderheid in, terwijl het een eigen veiligheidsapparaat opbouwt naast het leger. Echter, de Christenen konden nog stellen dat zij zichzelf verdedigden tegen de gewapende Palestijnen. Wat is het excuus van Hezbollah? Dat de ontvoering van twee Israëlische soldaten om deze te ruilen tegen een handvol Libanese gevangenen het waard was: de miljarden dollars aan economische schade, massaal persoonlijk leed en de vernietiging van een infrastructuur die de Libanezen jaren heeft gekost om op te bouwen?

Arabieren verslaafd aan de smaak van gewapende strijd zijn verheugd over Hezbollah. In Damascus heeft het regime opnieuw de aandacht weten af te leiden van haar eigen bankroet door grootschalige demonstraties te organiseren voor Sayyed Hassan Nasrallah. Maar als Libanees bloed de prijs is voor de Arabische trots, als de huidige strijd er niet één is voor de veiligheid van Libanon zoals Hezbollah eerder had geclaimd maar één voor de “Umma” (het ideaal van een Arabische of Moslim staat - RB) zoals Nasrallah stelde in zijn laatste rede, dan zullen de meeste Libanezen deze onzin bij voorbaat afwijzen.

Wat gaat er dezer dagen door het hoofd van Nasrallah, nu zijn uitgeputte volgelingen neerstorten in scholen en publieke gebouwen, hun levens geruïneerd? Hij is waarschijnlijk gefocust op het politieke eindspel, aangezien de finale uitkomst van zijn strijd met Israël zal bepalen of dezelfde volgelingen Hezbollah zullen prijzen of begraven. Toch, hoewel hij de machtigste Libanese politicus is dankzij zijn gewapende militie, Nasrallah is ook de meest kwetsbare omdat hij niet langer kan terugvallen op de status quo voor de Libanese grens – een situatie waaraan hij hard had gewerkt sinds de Israëlische terugtrekking in 2000. Zijn lot zal worden bepaald hoe hij kan manouveren tussen deze twee werkelijkheden.

In het voordeel van Nasrallah pleit dat hij geen militaire overwinning nodig heeft om zijn politieke overwinning veilig te stellen. Hij hoeft alleen maar te overleven met zijn militie intact en met Israël voldoende uitgebloed. Vooralsnog is Israël niet behulpzaam. Sommige berichten spreken van demoralisatie van Hezbollah. De partij heeft het contact verloren net de Sjiietische gemeenschap die nu zo in wanorde is. Echter, de claims van Israël dat 40-50% van Hezbollah’s capaciteit is vernietigd, lijkt overdreven. Zodra genoeg internationale druk bestaat voor een staakt-het-vuren, zo moet Nasrallah denken, zal hij in staat zijn de situatie om te draaien. Iraans geld zal de heropbouw financieren; hij kan zijn broeders vertellen dat ze een hoge prijs hebben betaald maar dat ze ook hun waardigheid hebben behouden; en regionaal zal Hezbollah bejubeld worden voor het beste dat de Arabieren in lange tijd kon overkomen.

Dat is één scenario. Een andere is dat Nasrallah, niet in staat gebleken om zijn positie van voor 12 juni, toen het Israëlische offensief begon, te herstellen, een nieuwe militaire balans moet vinden in Zuid-Libanon. De instelling van een internationale vredesmacht naast het Libanese leger, staat hierbij in de weg. De creatie van een dergelijke macht kan worden gebruikt om de Sjiieten te overtuigen dat internationale veiligheidsgaranties een betere bescherming voor hen vormen dan Hezbollah’s “defensie strategie”, die verbazingwekkend eenvoudig niet bestand bleek tegen de Israëlische bommen. In zo’n context, met honderdduizenden Sjiieten op de vlucht, resteert Nasrallah geen andere keuze dan terug te treden en normalisatie te accepteren, in de hoop de strijd ooit nog te kunnen voortzetten.

De uitkomst zal niet zwart-wit zijn. Het is onduidelijk wat Israël van plan is te doen, behalve de moraal te breken van de Sjiietische dorpelingen. Als het doel is om de militaire capaciteit van Hezbollah te verminderen dan zullen meer landoperaties volgen. Een invasie zal Hezbollah nationale steun verlenen. Echter, als de Israëliërs zich snel terugtrekken in een veiligheidszone in Libanon zodat Hezbollah niet kan terugkeren naar de grens, zal dit in de visie van de internationale gemeenschap de mogelijkheid bieden om de VN troepen uit te breiden met het Libanese leger. Het enige obstakel, en dat is een forse, is dat Hezbollah zich eerst zal moeten ontwapenen.

Een ander aspect blijft hoogst verontrustend. Door de Sjiieten volop te bombaderen maar de Soennitische, Christelijke en Druzen gebieden te ontzien, hebben de Israëliërs voor de komende jaren sektarische haat gezaaid. Nasrallah kan hierop inspelen om zijn Sjiietische volgelingen uit hun verdoving wakker te schudden. “Kijk”, zal hij zeggen, “waar waren onze Libanese broeders toen de Israëliërs ons belaagden? Ze bekritiseerden het Verzet en daarmee alle Sjiieten”. Zulke gedachten kunnen de huid redden van Nasrallah, maar het zal Libanon in het ravijn storten.

Een dagje naar Beiroet

Vanochtend meteen gekeken naar het nieuws om te kijken of de kust(weg) veilig is en het ziet er rustig uit. Wel veel bombardementen in het zuiden (wat staat daar nog overeind, vraag je je af?!) en ook in Ak’kar. Dat is vreemd want Ak’kar staat bekend als een hardcore Soennitisch dorp en zal zeker geen Hezbollah strijders dulden. Die zijn immers Shi-itisch, zeg maar de concurrerende tak binnen het moslim geloof.

Even navragen bij een Libanon-expert, mijn vrouw, en ze wist te vertellen dat het ging om de bergpas naar de Bekaa Vallei toe. Weer een doorgaande route naar de Bekaa kapot geschoten. Nog even en ze komen allemaal door Qartaba, dat een verbinding heeft met de Bekaa. Israël zet alles op alles om de doorgaande wegen naar Syrië op te blazen. Onduidelijk is alleen waarom ze dat zo ver van de grens af doen. Het zou logischer en efficiënter zijn als ze alleen het laatste stuk voor de grens, daar waar alle toevoerende wegen bijeen zijn gekomen, te bombarderen. Maar ja, ze willen wellicht ook de interne verbindingen binnen Libanon zo moeilijk mogelijk begaanbaar maken zodat Hezbollah zich niet snel kan verplaatsen.

Aangezien het rustig was, zijn we in de ochtend vertrokken naar Beiroet om daar, zoals gezegd, het paspoort en de verlengde werkvergunning van onze huishoudelijke hulp uit Sri Lanka af te halen Bij aankomst bij de Surete General stond er een gigantische rij te wachten. De meeste mensen kwamen voor verlengingen van reisdocumenten en identiteitspapieren, terwijl wij alleen maar documenten kwamen afhalen. Normaal gesproken is dat in een vloek en een zucht gebeurt. Mijn vrouw had uiteraard geen zin om een aantal uur te moeten wachten voor iets dat slechts 2 minuten duurt: je geeft je reçu en je krijgt je papieren.

Gelukkig kent Libanon het systeem van ‘wasta’. Dit is een moeilijk te vertalen begrip maar het betekent zoiets als ‘voor wat, hoort wat’, of wellicht beter: “een vriendendienst bewijzen of verkrijgen”. Mijn vrouw kent een hoge officier binnen de Sureté General en zij is bij haar langsgegaan. Na de nodige plichtplegingen stuurde de officier een voetsoldaat met de strenge instructie Dr. Khoury ogenblikkelijk haar papieren te geven!

[Terzijde I: De titel Dr. opent deuren in Libanon, men is erg statusgevoelig. Tip: als je een reservering wilt maken in een restaurant, stel je dan altijd voor als Dr. die en die. Krijg je geheid een tafel…niet dat je deze tip momenteel kunt gebruiken, helaas: de meeste restaurants in Beiroet zijn gesloten, terwijl de restaurants in de ‘veilige’ gebieden slecht worden bezocht.]

[Terzijde II: plichtplegingen in de Arabische wereld zijn werkelijk fascinerend. Eerst vraag je hoe het met de ander gaat. Dan vraag je hoe het met zijn vrouw/man gaat. Dan vraag je hoe het met zijn kinderen gaat, liefst één voor één afzonderlijk bij naam kennen. Vervolgens vraag je hoe het met zijn ouders gaat en tenslotte vraag je hoe het met gemeenschappelijke kennissen gaat. Uiteraard stelt de ander jou dezelfde vragen, dus dit ritueel duurt gemakkelijk een minuut of 5. Heel wat anders dan het snel “mogguh” mompelen zoals dat in Nederland gaat.

Het afscheid is al net zo’n ritueel. Er zijn veel variaties, maar één van de mooiste is toch wel de volgende manier om afscheid te nemen:

Gast: Ik moet maar eens gaan, het wordt al laat
Gastheer: Waarom gaat u al, het is nog vroeg
Gast: Moge het vroeg zijn in uw leven!

Op zijn Arabisch klinkt het uiteraard heel melodieus, maar het is als buitenlander nog een hele kunst de juiste frasen te leren. Het is net een opening bij schaken: elke zet heeft een standaard tegenzet.]

Gisteren schreef ik nogal blasé dat de oorlog wel meevalt. Welnu, hoog vanaf een berg is dat gemakkelijk praten. Zodra je in Beiroet rondrijdt ben je wat blij dat het zo rustig is!

We hebben net een maand geleden een appartement gekocht. Momenteel huren we en na lang zoeken eindelijk een eigen huis. We hebben het relatief goedkoop gekregen, maar er moet wel aan vertimmerd worden. En dus hadden we vandaag een afspraak met een aannemer om hem het appartement te laten zien zodat hij een prijsopgave kan doen. Wel vreemd, om te doen alsof er geen oorlog is, maar ja, het leven stopt, net als de Tour de France, voor niemand.

Schrikbarend om te zien hoeveel vluchtelingen er nu zijn in Hamra waar wij wonen en ook het nieuwe appartement hebben gekocht. Dit kunnen vluchtelingen zijn uit het zuiden van Libanon, maar ook vanuit de getroffen wijken in Beiroet zelf. Iedereen hier denkt meteen terug aan de Burgeroorlog waarbij ook een grote vluchtelingenstroom op gang kwam. De schrik zit hem hierin dat sommige vluchtelingen op zoek gaan naar lege appartementen en deze gaan kraken.

Als huiseigenaar kun je hier niets tegen doen: de politie helpt je niet en met een knokploeg erop af stappen is levensgevaarlijk: Men is vaak gewapend en men heeft een goed geheugen. In combinatie met het niet hebben van werk, heeft men voldoende tijd om wraak te nemen, mocht het je al lukken ze eruit te krijgen. Helaas is er vrijwel geen rechtszekerheid op dit gebied. Het is derhalve zaak je appartement goed in de gaten te houden en te beschermen.
Gelukkig zijn beide appartementen in goed afgesloten gebouwen met een stevige, tralies-gevlochten poort die in deze dagen altijd op slot zit. Ook wonen we tegenover de sji-ietische minister van Volksgezondheid. Aangezien de meeste vluchtelingen sji-ietisch zijn, hopen we van hem de nodige bescherming te krijgen, mocht men onverhoopt het gebouw binnen kunnen dringen.

Ook nog even langs mijn kantoor gegaan. Er was vrijwel niemand behalve twee partners en enkele seniormanagers. De derde partner is buiten Libanon, maar was onderweg naar Libanon. Met een taxi probeert hij via Syrië Libanon binnen te komen. Een indrukwekkend staaltje van leiderschap: teruggaan in tijden van oorlog om sturing te geven aan het kantoor waarvoor je verantwoordelijk bent. Zijn familie was al in veiligheid, dus hij had gemakkelijk even kunnen afwachten tot het wat rustiger wordt, maar hij besloot het gevaar te trotseren. Dat zijn momenten waarop ik bijzonder trots ben om bij Deloitte te kunnen werken.

Men was zeer verbaasd mij nog steeds in Libanon te zien, immers, de meeste Nederlanders zijn al het land uit. Uitgelegd dat ik vanuit ons berghuis werk en dat het daar rustig en veilig is. Nu zullen ze wel denken dat ik een spion ben, iets waar buitenlanders al snel van worden verdachtJ

Ook de terugreis naar Qartaba was gelukkig zonder voorvallen. Wel nog even snel gegeten in een sushi toko die nog open was. De sushi smaakte prima, maar toch proefden we ook de meewarigheid van dit moment: wie weet wanneer we weer opnieuw sushi kunnen eten?

Alweer een week geleden dat het vliegveld voor het eerst werd gebombardeerd! Een triest jubileum. De oorlog gaat door zonder dat men van militair succes kan spreken. Wat heeft Israël nou echt bereikt? Wat heeft Hezbollah nu eigenlijk bereikt? Veel onschuldige burgerslachtoffers en zeer veel materiële schade. Het is de vraag hoelang de Israëlische bevolking een leger blijft steunen dat zonder onderscheid burgers, veelal kinderen, vermoordt terwijl Hezbollah geen schade wordt toegebracht.

Andersom is de vraag over steun van de Libanese bevolking voor Hezbollah eenvoudiger: de shi-ieten steunen Hezbollah zonder reserve, maar de overige bevolkingsgroepen hopen in stilte dat Israël de klus klaart om Hezbollah te vernietigen. Dan zou er tenminste iets goed voortkomen uit deze ellende. Om er, als Kniertje, aan toe te voegen, dat de prijs wel torenhoog is.

Quote van de dag:
Minister President Siniora over de situatie: Libanon zit gevangen tussen de vastbereidheid van Israël en de ambitie van Hezbollah-strijders om martelaar te worden.

Held van de dag:
De Nederlandse ambassadeur die niet in Libanon was toen de gevechten uitbraken, maar sinds gisteravond weer in Libanon is. Respect!

Gerucht van de dag:
Morgen lanceert Israël een “all-out” aanval, inclusief aanvallen op de hoofdstad Beiroet. Geen flauw idee of dit gerucht klopt, maar de Israëlische marineschepen lagen vandaag wel erg dicht bij de kust.

Vuurwerk in tijden van oorlog

Lekker slim die Libanezen: ter ere van het feest van Sint Elias steken ze buiten flink veel vuurwerk af. Dus elke keer schrikken we op en zeker bij de luide knallen denk je meteen aan Israëlische vliegtuigen die een 'raid' uitvoeren.

Knalvuurwerk zou sowieso verboden moeten worden en zeker als de mensen al zo gespannen zijn.

Het valt nogal mee?

Besloten tot een gezonde morgenwandeling hier in de bergen. De stroom was toch al uitgevallen dus van werken kwam even niets. Alhoewel het momenteel in Libanon vrij heet aan het worden is (ik schat Beiroet op een graad of 32 en de Bekaa Vallei gemakkelijk op 40C), valt het hier nog wel mee. Er staat een fris briesje en ’s avonds koelt het flink af. Geluk bij een ongeluk dat het berghuis op zo’n 1200 meter hoogte ligt.

De wandeling ging prima totdat er ineens het geluid van een ontploffing klonk. Nu horen we dat wel meer hier als ze de Bekaa aan het bombarderen zijn, maar ergens klonk deze boem een stuk boemer dan voorgaande boems. Dus ik mijn vrouw gesms’t (leuk woord voor het Nationaal Dictee) dat ik er aan kwam en om te voorkomen dat ze ongerust zou zijn en met de auto mij zou komen zoeken.

Vervolgens op een drafje terug en geprobeerd te liften. Wel, dat viel nog niet mee. De Libanezen zijn voorzichtig geworden met lifters. Normaal gesproken is het geen enkel probleem, maar in tijden van oorlog verharden de verhoudingen zich. Begrijpelijk wel, maar niet handig als je juist een lift wilt krijgen. Uiteindelijk toch gelukt en weer veilig thuisgekomen.

Het bleef bij deze ene boem, dus het viel nogal mee.

Zoals eigenlijk de hele oorlog tot nu toe nog wel meevalt. Het zou zuiverder zijn om hier ‘tegenvalt’ te schrijven, maar dat kun je niet maken tegenover de nabestaanden van de vele slachtoffers. Voor zover nu bekend zijn er zo’n 280 doden aan Libanese kant gevallen, waaronder 20 soldaten. De overige slachtoffers zijn allen burgers. Israël heeft nog geen een Hezbollah leider gedood, maar het aan stukken bombarderen van kinderen gaat ze goed af.

Hoe kan het dat je ergens teleurgesteld bent over de oorlog, dat je vindt dat het wel meevalt? Zijn we dan al zover afgestompt door TV en videogames dat we niet meer opkijken van een explosie meer of minder? Het zou best kunnen. En als het zo is, tja, dan is er wel wat stuk gegaan in de menselijke geest.

Ook nog zoiets: vandaag even F.E.A.R. gespeeld toen er weer stroom was. F.E.A.R. is momenteel een razend populair schietspel waarbij je zoveel mogelijk tegenstanders om zeep moet helpen. Was het niet een vraag uit de VPRO’s wetenschapsquiz van een paar jaar terug waaruit bleek dat in tijden van oorlog, kinderen juist vaker “soldaatje” spelen? Had iets te maken met het nadoen van de werkelijkheid.

Ik las op het VN weblog van Abdelkader Benali dat deze oorlog geen naam verdient…hij zal het ongetwijfeld in het algemeen hebben bedoeld, maar ergens proef je daar ook een stukje teleurstelling. Is dit nu alles?

Een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn dat op TV je de “hoogtepunten” ziet samengebald in een 4 minuten item. In werkelijkheid duurt de dag 24 uur en zijn de vijandigheden veelal geconcentreerd in een bepaald gebied. Buiten die gebieden ben je redelijk zeker. De TV wint het meestal van de realiteit.

Een soortgelijke opmerking hoorde ik eens iemand maken die naar Amerika was geweest en het zwaar vond tegenvallen: in Hollywood films is het land veel mooier!

We staan op het punt om naar de kerk te gaan. Het is vandaag de gedenkdag van Sint Elias (xou de +31 naam niet weten). Eens kijken of de kerk vol zit. Zou wel moeten, in nood leert men bidden.

….
….

Weer terug van de kerkdienst en inderdaad erg druk bezocht: in plaats van één dienst, hebben ze er maar gelijk 3 georganiseerd. Een om 18:00, om 19:00 en een dienst om 20:00. Wij zijn naar de dienst van 18:00 gegaan en die zat propvol. Bij het uitgaan stonden de nieuwe kerkgangers al buiten te wachten tot de dienst was afgelopen. Het leek downtown Beirut wel van een dag of 7 terug waar je bij het verlaten van het restaurant je een weg moest banen door de wachtenden voor een tafel. Vooruit een cliché: wat lijkt dat alweer lang geleden.

Toch voel je de oorlog wel degelijk zodra je naar beneden moet, naar Beiroet. We hebben vorige week de verlenging van de jaarlijkse verblijfsvergunning voor onze huishoudelijke hulp aangevraagd. Ze rekenen hier gemiddeld 7 dagen voor en dus zouden we morgen haar verblijfsvergunning voor komend jaar kunnen afhalen. Op zich kan dat wel wachten, maar het probleem is dat we tevens een visum voor haar hebben aangevraagd bij de Nederlandse ambassade zodat ze mee zou kunnen naar Nederland tijdens onze vakantie en daar tevens als nanny voor onze baby te fungeren.

Vraag is of de verblijfsvergunning inmiddels verwerkt is en of de Nederlandse ambassade open is en in staat is om ons het visum te geven. Dus morgenochtend vroeg gaan we bellen om de eerste vraag beantwoord te krijgen. Mocht de vergunning klaar liggen, dan hopen we maar dat de ambassade open is. Telefonisch is geen contact mogelijk, dus we zullen er persoonlijk langs moeten. De ambassade ligt in het midden van de christelijke wijk Achrafieh die juist vandaag is gebombardeerd. Morgenochtend vroeg ook goed het nieuws kijken om te zien waar de Israëliërs dan aan het bombarderen zijn.

Blogs over Libanon

Nog snel een post voordat mijn laptop er echt mee ophoudt. Gisteren de weblog van Abdelkader Benali gelezen, zie http://blogs.vn.nl/abdelkaderbenali/. Erg interessant, leest allen!

Als je andere weblogs weet, graag melden in de reacties, wegens beperkte stroom en gebrekkige telecom, heb ik weinig tijd om eens lekker te browsen. Alle tips zijn welkom, derhalve.

Ook over hoe je hier foto's bij kan plaatsen. Het zou op zich wel moeten kunnen, maar ik weet niet hoe.

Perfect land, dat Nederland

Zojuist op het Radio 1 Journaal geweest om kort wat te vertellen over de situatie in Libanon. Ze bellen je op en dan wordt je in de “uitzending geschakeld”, wat wil zeggen dat je de presentator al kunt horen…en zij jou waarschijnlijk ook, dus vooral niet kuchen. Terwijl je je staat voor te bereiden op de oorlog in Libanon hoor je het onderwerp dat ze voorafgaand aan Libanon behandelen: de Wandelvierdaagse. Wat een gezegend land is Nederland toch met dergelijk openingsnieuws!

Dit klinkt ironisch, maar dat is het vreemd genoeg niet. Kijkend vanuit hier naar Nederland, door de vallende bommen door, zie je een land dat gewoonweg af is. Wat kun je daar nog doen als politicus? Er was ooit iemand die zij (wie?) dat in Nederland de discussie zich altijd achter de komma afspeelt: moet de inflatiecorrectie 2,4 of 2,5% bedragen, dat niveau. Het gaat vrijwel nooit over vóór de komma. En dat is heerlijk saai, betrouwbaar en degelijk. Om jaloers op te zijn…en dat ben ik momenteel ook.

De stroom is inmiddels weer uitgevallen dus mijn laptop houdt er spoedig mee op. Ik heb een state-of-the-art Toshiba Qosmio G20 met wide-screen, Tru-Brite enzovoort enzovoort. Prachtige machine, perfecte schermkwaliteit…maar de batterijen zijn binnen het uur op, ook als je zoals nu, het scherm op zijn vrijwel laagste helderheid zet.

De laptop is “future ready” zoals dat zo mooi heet. Helaas kent onze toekomst nog steeds oorlogen.