De tweede dag: Op naar het berghuis

Vanochtend om 9 uur een afspraak bij een klant zo’n 20 kilometer ten noorden van Beiroet Opvallend is dat het verkeer Beiroet-uit vaststaat in files terwijl Beirut-in vrijwel leeg is. Normaal gesproken is dat precies andersom. Ergens wel een vreemd gevoel: ik ga naar een klantbespreking en de rest van mijn file-genoten ontvluchten Beiroet. Geeft te denken: zouden wij ook niet Beiroet moeten verlaten?

Bij de klant aangekomen kwam van werken weinig terecht. Zowel de klant als ik waren vrijwel uitsluitend aan het praten over de beschietingen op Zuid-Libanon die afgelopen nacht plaatsvonden. De Israëliërs lijken flink uit te willen pakken in het zuiden. Rond een uur of elf weer terug naar kantoor gegaan, de berichten over beschietingen nemen steeds meer toe en mijn vrouw maakt zich zorgen over mij.

Omdat in Beiroet wellicht de mensen aan het hamsteren zijn geslagen, heb ik direct de auto vol benzine gegooid en het nodige aan bronwater en blikvoedsel ingeslagen. Het kraanwater in Libanon is niet vertrouwd en met een 11-maanden oude dochter neem je natuurlijk geen enkel risico.

Met de achterbak vol met essentials weer naar Beiroet teruggegaan. Onderweg met mijn vrouw gebeld en overlegd over de situatie. Mijn vrouw is Libanese en ze heeft gedurende de Libanese Burgeroorlog (1975-1990) in Libanon gewoond. Ze was heel stellig om Beiroet te verlaten en naar ons bergdorp in Qartaba te gaan. Dit dorpje ligt ten noorden van Beiroet (bij Byblos de bergen in) en is ver weg van alle beschietingen.

Nog even langs kantoor gegaan om via e-mail mijn collega’s in te lichten dat ik vanaf nu slechts sporadisch bereikbaar ben. Alle begrip van mijn collega’s die zelf ook al druk bezig waren met voorbereidingen om Beiroet te verlaten. Het is opvallend te zien hoe snel de Libanezen weer in ‘war mode’ terugkeren en hoe koelbloedig men is in deze spannende tijden. Maar ook: men is zeer gestressed en is woedend op Hezbollah die dit op de hals van alle vredelievende Libanezen heeft gehaald. Hoe kan een organisatie die zegt pro-Libanon te zijn zo’n ellende over hun eigen burgers afroepen? Ik begrijp het niet, ik begrijp de strategie van Hezbollah niet. Het enige wat iedereen begrijpt is dat de toekomst nu volslagen onzeker is.

Bij terugkomst in het appartement in Beiroet de koffers gaan pakken, terwijl mijn vrouw nog patiënten moet behandelen in het American University Hospital. Voorlopig rekenen we op een lang weekend in het berghuis. Bewust of onbewust willen we geen rekening houden met de mogelijkheid dat het wel eens langer kan gaan duren.
Het merendeel is ingepakt als mijn vrouw thuiskomt. Zij slaat vervolgens ook aan het pakken en een goed uur later zijn we onderweg naar Qartaba.

De snelwegen in Libanon zijn meestal vol van Formule-1 coureurs die je links en rechts inhalen met een ware doodsverachting. Nu echter is het opvallend hoe rustig iedereen rijdt. Het is druk op de snelweg maar we worden geen één keer rechts ingehaald of anderszins afgesneden, betoeterd of wat ook. Men is zeer gelaten, berustend; een eigenschap die de emotionele Libanezen niet vaak vertonen.

Aangekomen in het bergdorp blijkt dat we niet de enige zijn. Normaal gesproken lijkt Qartaba op een slaperig, uitgestorven dorpje in de Pyreneeën, maar nu was het een drukte van belang. Een paar weken geleden zeiden mijn vrouw en ik nog schertsend tegen elkaar dat Qartaba wel een flinke oorlog kan gebruiken. Immers, tijdens de Burgeroorlog zat Qartaba tjokvol en deed de lokale middenstand goede zaken. Natuurlijk verschrikkelijk om op deze manier een grap werkelijkheid te zien worden.

De hele avond TV gekeken en de verschrikkingen van de bombardementen gezien. Vol zorgen zijn we gaan slapen.