Dus dit is oorlog...

Zei ik gisteren nog dat de oorlog hier wel meeviel en dat het biertje er nog prima om smaakte, nu is dat toch een ander verhaal. Met eigen ogen een bombardement zien, is iets wat je niemand gunt.

We gingen dus ‘naar beneden’ op weg naar ons appartement in Beiroet in Hamra/Ras Beiroet, vlak naast het American University Hospital voor de kenners. De heenreis was probleemloos. Lekker rustig op de weg dus we schoten goed op. Bij aankomst in ons huis begonnen mijn vrouw en ik te pakken. Maar ja, wat neem je mee en wat laat je achter. Je moet ervan uitgaan dat je huis kan worden gebombardeerd of worden leeggeroofd dus het is zaak om de belangrijkste zaken mee te nemen. Waardepapieren, ja dat spreekt voor zich. Familiefoto’s, spreekt ook voor zich….en zo spreekt er wel een hele zeecontainer vol voor zich. En dan moet je keuzes maken:
Neem ik onze bruiloftfoto’s wel of niet mee, en de video van de bruiloft? Of wat te denken van de foto’s van vorig jaar vakantie? En de vakantiefoto’s waar we eigenlijk niet op staan maar die onze vrienden hebben opgestuurd?

Wat hebben we naast de persoonlijke herinneringen, nodig voor een lang verblijf in de bergen? Warme kleren, maar blijven we werkelijk tot aan het invallen van de winter? Nee, natuurlijk niet…ja maar de avonden kunnen fris zijn…Radio…batterijen…snoeren voor de televisie…computerspullen…CD-ROMS…Dvd’s…Dvd-speler…wandelschoenen…een net pak?

Zoveel keuzen en weinig tijd. We hoorden de beschietingen van zuid Beiroet, maar een paar kilometer hemelsbreed van ons af.

En dan een hele luide knal alsof het naast ons ontploft. Later horen we dat de vuurtoren (Manara) van Beiroet is beschoten en die is hooguit een kilometer hemelsbreed van ons vandaan. Mijn vrouw breekt uit in tranen, valt op het bed neer en wil niet meer…niet nog eens een oorlog!! Welke zieke geest heeft bedacht dat mensen één, laat staan twee oorlogen in zijn leven moet meemaken. Haar troosten en ook tot haast aansporen. Met explosies zo dichtbij hebben we geen tijd te verliezen.
Ik ga door met pakken en ga met de lift naar beneden om onze auto’s in te laden. In de tussentijd is de telefoon al een paar keer gegaan met Nederlanders die meer informatie willen over het evacuatieplan en hoe de situatie is. Dus ja, een keertje goed slikken en met opgewekte stem vertellen dat er nog geen verder informatie is, geen nieuws is goed nieuws en ik geef ze het noodnummer van de ambassade voor verdere vragen. Al telefonerend met diverse Nederlanders de auto’s ingeladen. Mijn vrouw had zich inmiddels weer hersteld en we zijn snel Beiroet uitgereden.

Toen we in de noordelijke buitenwijken van Beiroet op de snelweg kwamen, hoorden we nog een luide knal. Je rijdt zo’n 80 km/u met de ramen dicht en toch hoor je het. Waarschijnlijk was dat het vervolg op de beschieting van de vuurtoren. Veel in mijn spiegels gekeken of ik rook zag opstijgen, maar niets te zien.

Ver buiten Beiroet zijn we gestopt in het bekende restaurant Schtrumpf (wat in het Franse Smurf betekent) voor een verlate lunch. Het was al voorbij vijven en we waren allebei hongerig omdat we sinds het ontbijt niets meer hadden gegeten. Ze hebben daar een mooi terras met uitzicht over de Baai van Jounieh. Ondanks dat we allebei aan de lijn zijn, toch de grootste hamburger besteld die we konden vinden op de menukaart. We waren hongerig en ook opgelucht dat we Beiroet uit waren. Die twee ontploffingen die we hoorden, maakten dat we allebei in een wat lacherig-opgeluchte stemming waren.

We waren zo goed als uitgegeten en hadden net een refill cola besteld, wat gratis is bij Schtrumpf. En dan zegt deze Nederlander niet nee. Terwijl we aan het wachten waren op een tweede glas cola, klonk er ineens een enorme rotknal en we zagen rook opstijgen vlakbij de elektriciteitscentrale in Zouq. Dit is halverwege de baai waarop we uitkeken en het zal een paar kilometer hemelsbreed zijn geweest. Over het water draagt geluid altijd verder, maar zelfs als er een oerwoud in plaats van water had gelegen, zouden onze oren hebben gefloten.

Mijn vrouw dook naar binnen en ik, van nature toch echt wel alert, zat verdoofd naar het bombardement te kijken. Mijn vrouw schreeuwde dat ik naar binnen moest en ze trok me letterlijk naar binnen. Er volgde nog enkele ontploffingen en meer rook steeg op. Snel om de rekening gevraagd, en naar de auto gelopen maar mijn vrouw wilde niet verder rijden.

“Blijven zitten waar je zit” is het devies tijdens bombardementen. Echter, we hadden een tussenbestemming, namelijk ons beach-appartement gereden (in het Rabieh Marine complex. Het beach-huis is verder naar het noorden dus van de bombardementen af. Ons oorspronkelijke plan was om één auto achter te laten in het beach-huis en de andere auto mee de bergen in te nemen. Na heen en weer praten was ze overtuigd dat het beter was om naar Rabieh Marine te vertrekken. Dus wij als een gek weer op de snelweg en twee haltes verder er weer vanaf. Nu had de snelweg weer het oude, vertrouwde karakter van kamikaze-chauffeurs die met veel haast en luid toeterend je probeerden in te halen. Ze hadden aan ons overigens een lastige want we reden zelf zo hard als we konden.

Normaal is Rabieh Marine erg druk in het weekend en gezien de recente geweldsuitbarstingen zeker omdat veel mensen net als wij Beiroet verlaten hadden en naar hun tweede huis waren gegaan. Nu echter was een algehele staat van paniek. Moeders die om hun kinderen riepen en ondertussen de handdoeken, kleren, beach bags, enzovoort bij elkaar pakten en snel van het strand weg gingen naar hun appartementen. Alsof het plotseling aan het regenen en onweren was, maar dan met paniek die ergens om gaat. Voeg daarbij huilende kinderen die niet uit het water wilden komen, vaders die het water insprongen om hun kind dan maar te komen halen en je chaos was compleet.

Snel-snel in de paniek die we aantroffen hebben we de auto die achterbleef leeggehaald en de andere auto volgepropt en snel zijn we de bergen ingereden op weg naar berghuis. Of eigenlijk, laat dat ‘berg’ maar weg. Het kan goed zijn dit dat voorlopig ons echte huis zal zijn.

PS. Later werd op het nieuws gemeld dat de beschietingen niet op de elektriciteitscentrale waren maar op de haven van Jounieh dat in een christelijk gebied ligt en vrijwel zeker geen Hezbollah strijders herbergt.