Onverwachts bezoek

Gisteren al een beetje en vandaag helemaal zijn we in de typische sfeer van een aangekondigd afscheid. We gaan weer terug naar Beiroet en natuurlijk zijn we blij dat het vredesbestand nog steeds van kracht is. Toch is er ook het gevoel dat je hebt tijdens de laatste dagen op een camping. Je weet dat je weer teruggaat naar huis en je mist je huis ook ergens wel, maar toch…

Het lange verblijf in Qartaba beviel me prima. Normaal brengen we hier meestal de weekends door en dat heeft wat jachterigs. Je komt dan aan op vrijdagavond of zaterdagochtend en voor je het weet is het al weer zondagavond en tijd om weer terug naar Beiroet te gaan. Meestal sta je op de terugweg in lange files omdat je niet bepaald de enige bent die het weekend in de bergen of aan het strand heeft doorgebracht.

Nu waren we voor bijna 5 weken in Qartaba en dat geeft de tijd om een heel andere kant van het plaatsje te leren kennen. Het slome ritme van een slaperig bergdorp, de bekende gezichten, kennissen die te pas en te onpas binnenvallen. Je voelt je hier soms net als in de TV comedy Cheers: “Sometimes you want to go where everybody knows your name; and they’re always glad you came”.

Wat opvalt is hoe arm men hier is. Zo komen onze buren elke keer kijken als we de waterwagen hebben laten komen om onze waterreservoirs bij te vullen. De eerste keer vroeg onze buurvrouw of ze niet een jerrycan water mocht hebben…”als er over was, hoor, anders niet”. Geen probleem, dus Brigitte vroeg haar om de jerrycan. Maar helaas, die stond op het dak. Of de meneer van het water niet even met de slang op het dak kon klimmen? Bleek dat ze voor zo’n 2000 liter water wou hebben. Tja, dat ging wel wat erg ver, zeker omdat we zelf “slechts” 6000 liter hadden gekocht. Dus helaas, er was geen water over, “maar anders hadden we graag geholpen. Misschien de volgende keer”. Dit moet je uiteraard met veel vriendelijkheid en oprechtheid zeggen, ook al weet je dat je de volgende keer weer geen water overhebt. Om in Libanon je draai te vinden, moet je goed kunnen toneelspelen, zal maar zeggen.

Op andere momenten is de buurvrouw juist heel royaal. Zo krijgen we vrijwel dagelijks groente uit haar eigen tuin, geeft ze ons zelfgemaakte koekjes en laatst kwam ze homemade limonade brengen. Erg lekker allemaal en erg vriendelijk. Schijn bedriegt, en in Libanon weet je vrijwel nooit waar je aan toe bent. Mensen die het ene moment krenterig zijn, tonen zich op het andere moment juist van hun meest gulle kant.

Eenzelfde soort inconsistent gedrag zie je in het verkeer. Het ene moment halen ze je in met gevaar voor hun en jouw leven; het andere moment laat dezelfde chauffeur je er met een groots gebaar weer tussen.

Maar goed, de laatste dag in Qartaba want we gaan morgenochtend weer terug naar Beiroet om vervolgens een lunch met vrienden te hebben. Ik zat een boek te lezen op het terras en Janine was naast me aan het spelen tot er ineens een sterk gezoem klonk. In eerste instantie leek het wel op het geluid van een Israëlisch onbemand spionagevliegtuig, maar toen ik opkeek was er een zwerm bijen in de voortuin aan het heen en weer vliegen. Schrikken natuurlijk want je moet er niet aan denken dat Janine wordt gestoken. Dus snel naar binnen, deuren en ramen dicht en afwachten totdat de bijen weer zouden doorvliegen.

Helaas, dat gebeurde niet. Sterker, ze hadden een mooi plekje aan één van de tuintafels gevonden en begonnen zowaar een nieuw nest te “bouwen”. Eén voor één klitten ze samen aan de onderkant van de tafel en hingen zo met zijn allen aan elkaar. Een fascinerend gezicht, de eerste keer dat ik het zwermen van een groep bijen meemaak.

Na een tijdje waren we wel uitgekeken en wat toen te doen. Gelukkig wist onze tuinman een imker, namelijk zijn eigen broer. Grappig detail is dat de tuinman allergisch is voor bijen terwijl zijn broer leeft van de opbrengst van honing. Heel professioneel heeft de imker de beginnende bijenraat in een grote houten doos gestopt en belooft dat we het eerste potje honing zullen krijgen. Dit schijnt overigens nog wel tenminste een jaar te duren.

Vanavond gaan we naar een café in een plaatsje verderop. Het schijnt daar drukker en gezelliger te zijn dan waar we vorige week waren. Toen waren de enige gasten, nu maar eens zien hoe druk het vanavond is.