Terug in Beiroet

Gisteravond gezellig uitgeweest naar een vol café. Je moet hierbij denken aan een bergterras dat dienst doet als café, alles in de openlucht want het is lekker weer. Het was goed vol en je kon merken dat de Libanezen behoefte hebben aan vrolijkheid. Na alle ellende van de oorlog even alles van je afzetten. Men is sowieso al verzot op uitgaan en nu al helemaal.

Hetzelfde zagen we vanmiddag tijdens de lunch in een restaurant in de bergen boven Beiroet (Na’as, boven Bikfeya). Helemaal vol en men had er weer zin in: lekker eten, een glaasje arak (nationale Libanese drank, te vergelijken met het Griekse ouzo) en vooral veel lachen.

Op zich is dat laatste ergens wel opvallend want er wordt nooit echt heel veel gelachen op Libanese terrasjes. Vaak zit men met een redelijk strak en verveeld gezicht de voorbijgangers onbeschaamd aan te kijken. Misschien is dat omdat veel uitjes een verplicht en soms routinematig karakter hebben: je gaat uit eten met die-en-die omdat zo-en-zo je heeft gevraagd. Zodra je dit twee keer per week (of vaker) doet, nu ja, dan gaat de lol er misschien wel een beetje af.

Over dat onbeschaamd aankijken trouwens: daar moet je heel erg aan wennen. In Nederland kijk je meestal een andere kant op als iemand je aanstaart, maar hier is dat heel gebruikelijk. Je kunt ook rustig terugstaren, geen enkel probleem.

Een kennis van ons was hier voor een stage en haar docent vertelde dat je moest uitkijken voor de “Lebanese gays”: men kent hier geen enkel besef van gepastheid, men is vaak erg grof en onbeleefd, je moet niet verbaasd zijn over hun intieme gedrag, denk maar niet dat ze je privacy respecteren, enzovoort. Ze wist wel dat Libanon ouderwetse opvattingen heeft en vaak ronduit vijandig zijn tegenover homo’s, maar dit ging toch redelijk ver. Later in zijn verhaal, echter, kwam ze erachter dat hij de “Lebanese gaze” bedoelde:-)

De lunch duurde zoals een goede lunch moet duren: we begonnen om 1 uur en zo rond een uur of half zes werd om de rekening gevraagd. Het eten was niet echt top, maar goed, oorlog maakt rauwe bonen zoet. Het was in ieder geval heerlijk om weer eens normaal met vrienden onder elkaar te zijn. Natuurlijk werden er veel oorlogsmoppen verteld.

Zo zijn de prijzen van de wijken achter Dachieh fors gestegen: men heeft nu immers uitzicht op zee! Ook een grap over twee Hezbollah strijders die elkaar tegenkomen, waarbij de eerste het V-voor-Victorie teken maakt. “Inderdaad”, zegt de ander, “het was een mooie overwinning”. “Nee, nee”, klinkt het antwoord, “er zijn nog maar twee gebouwen overeind!”. Overigens, beide moppen werden verteld door een Sjiiet met sympathieën voor Hezbollah. Zelfspot kent men hier soms maar al te goed.

Brigitte moest nog even langs de supermarkt dus dat was een mooie gelegenheid om de prijzen weer eens op te nemen. Zoals beneden valt te zien, zijn de prijzen nog nauwelijks gedaald. Waarschijnlijk komt dit omdat de blokkade van Israël nog steeds doorgaat. Er is nu weliswaar weer benzine, maar internationale producten komen het land nog niet binnen. Dat zie je trouwens ook in de supermarkt: steeds meer halflege of zelfs vrijwel lege schappen terwijl het normaal gesproken volgepakt staat.

Supermarkt prijzen
	Euro
	Actueel Eerst	Normaal	Actueel Nu
Aardappels	0.85	0.26	0.68
Tomaten	1.49	0.43	1.11
Boontjes	1.96	0.85	1.49
Peren	2.39	1.28	1.11
Pruimen	1.79	0.85	1.71
Perziken	2.39	1.28	1.71
Watermeloen	0.85	0.21	0.34
Gele meloen	0.94	0.43	1.02
Appels	1.79	0.85	1.79

’s Avonds weer lekker thuis, Zomergasten kijken op de satelliet. Mensen die in Nederland mopperen over al die immigranten die alsmaar naar hun schotel-tv kijken, zouden zelf eens moeten immigreren. Het is soms maar wat lekker om weer even Nederlands te horen.