Een weekje vrij

Zo, ik heb mezelf zo ongeveer de hele week vrij gegeven van bloggen. Elke dag “kwam het er niet van” zoals dat zo mooi heet. Dat klinkt alsof je heel druk bezig bent, maar dat valt wel mee. Nu het vrede is en de oorlog voorbij lijkt te zijn, is schrijven over de oorlog iets waar je dan ineens geen zin meer in hebt. Net als dat je na afloop van een examen niet meer in je studieboeken wilt duiken. Het is voorbij en je hoopt maar dat je bent geslaagd. Anders moet je weer je lesmateriaal lezen.

Men hoopt hier van ganser harte dat Libanon ook geslaagd is, dat we niet weer door de ellende van oorlog moeten. Maar de meeste mensen die ik spreek hebben er een hard hoofd in. Men is zeer bezorgd en vrijwel altijd negatief over de toekomst. De grootste zorgen zijn omtrent Israël: wat gaan ze doen? Van Hezbollah wordt verwacht dat zij zich wel even koest zullen houden. Ze hebben waarschijnlijk rake klappen gekregen en hebben nu tijd nodig om zich te herbevoorraden en te hergroeperen.

Ondanks deze mogelijke verliezen heeft Hezbollah de “goddelijke overwinning” uitgeroepen, wat een verwijzing is naar de naam van hun leider Nasrallah die “overwinning van God” betekent. Op zich heeft Hezbollah wel gelijk door de overwinning te claimen. Immers, wie had gedacht dat een kleine strijdgroep stand zou kunnen houden tegen het op 4 na machtigste leger ter wereld, en dat een maand lang?

Maar het is juist ook deze overwinning die de Libanezen met zorg vervuld. Immers, kunnen de Israëlische generaals leven met de vernedering die Hezbollah ze heeft toegebracht? Mwja, het antwoord is hoogstwaarschijnlijk niet positief, dus veel Libanezen verwachten een tweede ronde.

Opvallend is ook dat de Hezbollah strijders nog niet terug zijn gekeerd naar hun families. Sinds de wapenstilstand zijn vrijwel alle vluchtelingen weer teruggegaan naar het zuiden, maar hun zoons, broers, vaders, et cetera die in het leger van Hezbollah zitten, zijn nog steeds onder de wapens en dus onzichtbaar en verscholen in diepe bunkers. Dit is ook de reden waarom nog steeds onduidelijk is hoeveel slachtoffers (martelaren, zoals ze hier worden genoemd) Hezbollah heeft. Israël zegt rond de 500-600, Hezbollah houdt het op enkele tientallen.

Al deze sombere toekomstverwachtingen hebben ook invloed op de mensen hier. Men is kriegel, gespannen en wordt snel kwaad. De gezichten staan strak en men heeft geen tijd voor een praatje. Elk nieuwsbericht wordt negatief uitgelegd. De Fransen die slechts 200 soldaten willen sturen? Die zullen wel informatie hebben dat de vrede niet stand houdt. De Fransen die nu toch 2000 troepen willen sturen? Dat zegt niks, allemaal politiek. Enzovoort, enzovoort. Beiroet huilt waar het eens heeft gelachen, of zoiets.