Robinson Crusoe Eiland in de supermarkt

Weer terug van boodschappen doen in Byblos en we weten nu wat “panic buying” inhoudt. Stel je de dag voor Kerstmis voor en je komt erachter dat je nog niets in huis hebt. Dus snel naar de supermarkt waar iedereen het vergeten schijnt te zijn! Kom dan nog maar eens aan je kerststol!

We zijn eerst naar de grootste supermarkt van Byblos gegaan, Bou Khalil geheten. Qua grootte kan je dat vergelijken met een Albert Heijn categorie 5. Het was waanzinnig druk, geen karretje meer te krijgen, dus eerst wachten op mensen die uitgeshopt waren en hun boodschappenwagen weer inleverden…zou je denken, maar nee hoor: ze gaan gewoon weer naar binnen voor de tweede ronde!
Uiteindelijk hebben mijn vrouw en ik allebei een wagentje te pakken en zijn we begonnen. Direct naar de broodafdeling: LEEG, dan naar de suiker en zout afdeling: LEEG. De schappen met pakken bloem en bakmeel: LEEG. Rijst en pasta: LEEG. Er was alleen nog een pak met Japanse sushi rijst te krijgen, extreem duur en niet bepaald lekker buiten de sushi context. Toen we een tijdje later weer langs het schap liepen, zagen we dat ook dat pak weg was.

Tja, dan begin je te begrijpen waarom alle andere mensen met een paniekblik in hun ogen alle schappen koortsachtig afzoeken. Een junkie die een tijdje droog staat is er niets bij. Dus wij dan ook maar vrolijk meedoen met de paniek. Mijn vrouw houdt van coca cola light, dus ik naar het schap en alle flessen ingeladen. Zelf hou ik van het lokale Libanese bier, dus alle 50cl flessen met Almaza ingeladen. Door naar de sinaasappelsap: ook alles meegenomen. Mijn vrouw schaamde zich, geloof ik, maar ja, soms heeft het voordelen dat je ’n botte Hollander bent. En trouwens, andere mensen deden precies hetzelfde. Of nou ja, misschien ook niet, maar hey, kan ik het helpen dat anderen beleefd zijn!

Mijn vrouw was ondertussen naar de luier-afdeling gegaan om luiers te kopen voor onze dochter. Er waren nog 6 pakken beschikbaar, dus mijn vrouw pakt er keurig 4 en laat 2 pakken in het schap staan…die ik dan vervolgens pak onder het motto “laatkomers zijn doodkomers” of zoiets, ben een beetje roestig in Nederlandse spreekwoorden.

“Zul je dat nou wel doen”, vraagt ze nog en met een brede grijns zeg ik “Tuurlijk!”. Wel jammer voor de vrouw die na ons kwam en voor een leeg schap kwam te staan. Maar ja, de keuze tussen haar baby en mijn eigen dochter is filosofisch misschien een lastige, maar in de praktijk ben je er snel uit!

Toen beseften we ook dat dit geen Christmas shopping was, waarbij drukte juist zo schattig is. Het ging niet meer om een gezellig kerstdineetje, het gaat om echt voedsel voor de komende periode. Dit begon op Survival of the Fittest te lijken: Robinson Crusoe eiland in de supermarkt!

Ondertussen pakte een andere vrouw opeens een pak luiers uit mijn wagentje…op zich kon ik haar assertiviteit prima waarderen, dus met gelijke munt terugbetaald: Luid “La, heyda anna” geschreeuwd, wat ongetwijfeld verkeerd Arabisch is. Toen de luiers uit haar handen gerukt en weer teruggelegd in mijn karretje. Probleem opgelost!

Maar toch, het geeft wel te denken hoe wanhopig mensen zijn. Aan de andere kant: het was inmiddels al rond elfen en als je werkelijk zo wanhopig bent, had je ook best een uurtje eerder op kunnen staan.

Na nog een paar van dergelijke momenten afgerekend en de auto vol laten laden. Dat is trouwens erg gemakkelijk in Libanon: je hebt mannetjes die alles voor je inpakken in plastic tassen en die vervolgens naar je auto brengen om daar alles weer keurig netjes in te laden. De standaard fooi bedraagt omgerekend 1 Amerikaanse Dollar, dus we maken altijd graag gebruik van deze service.

En wij weer met onze lege winkelwagens (en dat zijn van die grote wagens, trouwens, haast industrieel formaat) de drukke winkel in. Opvallend, zei mijn vrouw: de winkel wordt steeds voller met mensen en steeds leger met producten…om er aan toe te voegen dat dit ook ergens wel logisch was. Sommige opmerkingen klinken heel diepzinnig op het moment zelf, maar na nadere beschouwing blijkt dat wel mee te vallenJ

Met tevreden blik langs het lege schap met bier, sinaasappelsap en coca cola light gelopen, op naar de andere afdelingen, zoals vlees, shampoo, baby shampoo, baby lotion en noem maar op. Gelukkig had ik al de nodige conservenblikken en drinkwater ingeslagen toen we donderdag (mijn god, dat lijkt al weer zo lang geleden!) voor het eerst naar Qartaba gingen.

Opnieuw de auto in laten laden en op naar de volgende supermarkt want we waren nog steeds op zoek naar diverse levensmiddelen zoals rijst en pasta, zeg maar de koolhydraten. De volgende grote supermarkt bleek al gesloten te zijn. Stel je voor: een supermarkt die volledig is uitverkocht. Dan heb je of een topdag gehad of je moet de inkoopmanager op zijn donder geven voor een veel te lage inkoop.

Vervolgens zijn we naar verschillende kleine “buurtsupers” gegaan. En dan moet je je een eenmanszaakje voorstellen zo groot als een kleine tabakszaak, soms nog wat kleiner. Maar gelukkig konden we hier nog 5kg rijst aanschaffen. Helaas, pasta was nergens meer te vinden. Althans, niet de gewone pasta. De 10x zo dure Italiaanse pasta was nog wel her en der te verkrijgen, maar dat vonden we teveel van het goede.

Ook via de grootste apotheek van Byblos gereden, Rahbani geheten om daar de nodige medicijnen aan te schaffen. Het personeel was erg vriendelijk en behulpzaam ondanks de 5 rijen wachtenden. Opnieuw chaotische toestanden, maar gelukkig was alles wat we wilden nog ruimschoots voorradig. Ook een extra speen voor Janine aangeschaft, het zal je maar gebeuren dat je die kwijtraakt en ze zijn niet meer verkrijgbaar. En natuurlijk de teething crème gekocht die de pijn helpt verzachten als de tanden doorbreken.

Tot slot nog even wezen zwemmen in ons beach appartement en daar ook een verlate lunch genoten. Opvallend detail: op de radio hoorden we een quiz met als hoofdprijs: 20 liter benzine. Zodra benzine de hoofdprijs wordt, is het flink mis met een land.

Gelukkig hebben wij nu alles wat we wilden, op de pasta na…”dan moeten we maar aan de aardappels” zegt mijn vrouw verontschuldigend. “Eindelijk!”, antwoord ik haar, “eindelijk Nederlands eten!”

Vervolgens terug naar huis en uitpuffen op het terras. Veel geluid van Israëlische straaljagers vanavond en ze klinken ook erg dichtbij. De TV meldt niets, maar morgenochtend zullen we ongetwijfeld wel de beelden zien van de ravage.