Als vanouds: weekendje Qartaba

Vrijdag na afloop van ons werk zijn we weer naar Qartaba gegaan om traditiegetrouw het weekend daar door te brengen. Weinig verkeer op de weg en dat kwam goed uit zodat er weinig vertraging was bij de kapotgeschoten bruggen die we moesten passeren. Er ging het gerucht dat de benzine weer op is, dus opnieuw lange rijen voor de benzinestations en veel stations waren al uitverkocht.

Tja, de onzekerheid zal nog wel even voortduren. Dit gerucht schijnt te maken te hebben met een schip vol benzine dat niet kan afmeren vanwege de blokkade. Dat geeft ook wel de geestestoestand van de gemiddelde Libanees een beetje aan: één schip wordt niet toegelaten en een heel land in paniek. Men is nog erg zenuwachtig en alles wordt direct negatief uitgelegd.

In ieder geval, door de paniek dus weinig mensen op de weg. Dat was een geluk bij een ongeluk, want we waren een beetje bezorgd over de extra reistijden vanwege de gebombardeerde bruggen. Gelukkig hoef je maar twee kapotte bruggen over naar Qartaba. De weghelften naar het noorden toe waren haast niet beschadigd en zijn zo goed als hersteld; die naar het zuiden toe zijn nog steeds in puin en dat zal nog wel even gaan duren ook. Ze zijn bezig om een nieuwe parallelweg aan te leggen om het verkeer beter op te vangen. Nu wordt al het verkeer in zuidelijke richting via de oude kustweg geleid en dat levert veel vertraging op.

Qartaba was weer in originele staat teruggekeerd: hoewel er meer mensen zijn dan normaal, was het weer redelijk rustig. Brigitte was het weekend druk bezig met de voorbereidingen voor het hoogtepunt van Qartaba: het festival ter ere van Sint Thérèse. De overgrootvader van Brigitte heeft indertijd een kerkje opgericht, net buiten Qartaba ter ere van Sint Thérèse. Zij is de beschermheilige van de reiziger, dus iedereen die Qartaba verliet op weg naar de kust, stopte even bij het kerkje voor een kort gebed en een kleine donatie. Je vergeeft het jezelf natuurlijk nooit als je een ongeluk zou krijgen terwijl je niets had gedoneerd. Ook bij behouden terugkomst in Qartaba stop je natuurlijk even en opnieuw een kleine donatie. Ja, een slimme man, die overgrootvader! Het kan natuurlijk ook gewoon toeval zijn, want Sint Thérèse was en is erg populair in Libanon.

Dit kerkje is uniek in die zin dat de opbrengsten niet naar de Maronitische kerk gaan, maar ten goede komen aan Qartaba. Normaal gesproken dient elk kerkje en elk kapelletje de opbrengsten van donaties en collectes af te staan aan de overkoepelende kerk, maar Brigitte’s overgrootvader had bedongen dat hij alle kosten voor aanschaf van de grond en de bouwkosten van de kerk voor zijn rekening zou nemen, op voorwaarde dat de opbrengsten niet naar het “hoofdkantoor” zouden gaan maar in Qartaba zouden worden aangewend. Dat lukte en daarmee is het één van de weinige, en wellicht zelfs de enige kerk in Libanon, die niet schatplichtig is aan het bisdom.

Alle opbrengsten worden besteed aan het naar de nonnenschool kunnen sturen van de kinderen van Qartaba. In de loop der decennia heeft zo ongeveer heel Qartaba op kosten van ons kerkje de lagere school doorlopen, dat wil zeggen, degenen die het schoolgeld niet zelf konden betalen. Meestal moeten we er zelf het nodige op toeleggen omdat de donaties elk jaar teruglopen, maar dat doen we graag.

De mensen van Qartaba waren erg bezorgd toen ik met Brigitte trouwde en ook vorig jaar toen haar moeder overleed want ze dachten dat Brigitte nu wel naar Nederland zou gaan, en wie moest er dan op het kerkje passen. Ze is enig kind en getrouwd met een buitenlander die wellicht niets om Qartaba geeft, dus ja, de continuïteit was mogelijk in gevaar. Maar men hoeft zich gelukkig geen zorgen te maken: ik sta volledig achter de kerk en zal er alles aan doen om het in stand te houden. Ook zal het "huis van Khoury" (dat is de familienaam van Brigitte) altijd open staan. Dit is een Arabische uitdrukking waarmee je wilt zeggen dat gasten nooit voor een gesloten deur komen.

Het was op zich merkwaardig om te trouwen met iemand die de eigenaar is van een kerk. Dat maak je in Nederland toch eigenlijk niet mee. Trouwens, we zijn ook de eigenaar van de gemeenschappelijke begraafplaats in Qartaba, eveneens iets wat in eerste instantie merkwaardig is. Dit was ook indertijd door de overgrootvader opgericht omdat er voorheen feitelijk geen begraafplaats was. Qartaba verdiende beter, vond hij, en dus koos hij een mooi plekje uit (het mooiste plekje van Qartaba vind ik zelf) en opende een begraafplaats. Inmiddels heeft elke familie daar een grafplaats. Het is allemaal erg ongeregeld in Libanon waardoor privé-initiatief alle ruimte krijgt. Misschien wel goed ook in een land als Libanon waar de regering meestal niet zo heel veel voor je kan betekenen.

Volgend weekend is het festival van Sint Therese en uiteraard zal ik daar verslag van doen op dit blog.