Biologische oorlogsvoering door Israël?

Nederlanders die wel eens denken dat veel van hun landgenoten hun gezonde verstand aan het verliezen zijn en zich van de ene hype naar de andere waanzin van de dag begeven, doen er goed aan eens een kijkje te nemen in Libanon. In Nederland heb je de dominomus die de mensen flink bezig hield, in Libanon zijn het momenteel chemische ballonnen uit Israël.

Er staat de afgelopen dagen een sterke zuidelijke stormachtige wind welke waarschijnlijk een overblijfsel is van de stormen die Europa hebben geteisterd. De wind heeft een aantal Israëlische ballonen meegevoerd. De meest logische verklaring hiervoor is dat waarschijnlijk een of andere school een feestje had waarbij alle kinderen een ballon mochten oplaten. Vaak zit er dan nog een kaartje aan vast met het verzoek deze terug te sturen en dan maar kijken wie het verste komt. Gewoon, onschuldig vermaak zou je denken.

Zo niet in Libanon. Er werd direct groot alarm geslagen want Israël was bezig met een chemische dan wel biologische oorlogsvoering. De ballonen zouden namelijk een giftig gas of erger bevatten en al 8 mensen zijn met wisselende verschijnselen opgenomen in het ziekenhuis.

Tja, ik heb altijd erg veel moeite om dit soort berichten serieus te nemen. De slachtoffers zijn zonder uitzondering fel anti-Israëlisch en de symptomen zijn waarschijnlijk medisch niet aan te tonen. Eén vrouw van voorbij de veertig bijvoorbeeld klaagde over hoofdpijn en misselijkheid toen ze met de Israëlische ballon aan het spelen was.

Nu vraag ik je: waarom zou een vrouw van 40+ gaan spelen met een ballon, een Israëlische nog wel? De Hebreeuwse letters stonden levensgroot op de ballon en joodse producten worden eigenlijk nooit geassocieerd met gezellig spelen. Integendeel, alle producten uit Israël zijn verboden waar en die geef je meteen door aan de politie. Stel je voor dat je buren zien dat je lekker loopt te spelen met een ballon van de vijand, dat maakt je direct tot een collaborateur!

Maar hoe zou het dán zijn gegaan?

Veroorloof me een cynische interpretatie: vrouw vindt Israëlische ballon in haar tuin en gaat daar direct mee naar het lokale Hezbollah kantoor. De lokale vertegenwoordiger belt dit door naar het hoofdkantoor waar ze soortgelijke berichten hebben ontvangen. Vervolgens gaat de PR afdeling er mee aan de slag en komen ze met het verhaal van chemische oorlogsvoering op de proppen. Ze vragen een aantal mensen om zich te melden bij hun plaatselijke ziekenhuis (wel even wachten tot de camera is gearriveerd) met klachten die zijn ontstaan nadat ze in aanraking zijn gekomen met de ballonen. En ziedaar, een oorlogsmisdaad is geboren.

Nu zou je verwachten dat de Libanese media ook enigszins sceptisch zouden staan tegenover dergelijke verhalen over biologische en chemische oorlogsvoering. Maar helaas, iedereen stort zich blindelings op dit verhaal en niemand die even doordenkt. Waarom zou Israël daar juist nu mee beginnen, welk doel denkt men te kunnen bereiken? Zit er eigenlijk wel gif in de ballonen? Over een paar dagen is men het weer vergeten en ga er maar gerust van uit dat al deze vragen dan nog steeds onbeantwoord zijn.

Zelf geniet ik altijd van deze verhalen, ze kunnen me niet bizar genoeg zijn. Het mooiste gerucht deed een paar jaar geleden de ronde: een satanssekte zou stelselmatig kinderen opofferen tijdens religieuze rituelen. Dat is op zich al een ongeloofwaardig verhaal en het werd nog onwaarschijnlijker: het gebeurde namelijk op klaarlichte dag in de herentoiletten van een groot winkelcentrum in Verdun, een chique wijk van Beiroet.

Je zou denken dat dit gemakkelijk te verifiëren moet zijn voor de journalisten en dat ze, bij gebrek aan bewijs, niet tot publicatie over zouden gaan. Maar nee, het verhaal werd breed uitgemeten in de kranten en op TV. Dat duurde een paar dagen en toen was de lol eraf en hoorde je niemand er meer over.

Bij toeval bracht ik dit verhaal vorige week ter sprake bij een aantal Libanese vrienden en niemand die zich dit verhaal kon herinneren. Pas na lang nadenken kwam er een vaag ‘oh ja’ gevoel boven. Het lijkt erop dat de Libanees snel opgaat in de emoties, maar deze ook weer even snel kwijtraakt.