Agent in Beiroet

Mijn vrouw en ik zijn vandaag weer afgereisd naar Beiroet voor een ontmoeting met de aannemer die ons nieuwe appartement gaat verbouwen. De maid (zeg maar huishoudelijke hulp / nanny die voltijds bij je inwoont) en onze dochter blijven achter in het berghuis. Dat is geen probleem omdat het dorp zeer veilig is, maar ook omdat dit feitelijk de normale gang van zaken is op een normale werkdag. We werken allebei en de maid zorgt normaal gesproken voor Janine gedurende de dag.

Wat minder normaal is wellicht is dat we uitgerekend temidden van een oorlog besloten hebben om ons appartement op te laten knapen. Maar ja, we hebben het huis relatief goedkoop kunnen aanschaffen juist omdat er het nodige aan moest gebeuren. Ook had mijn vrouw enkele patiënten, ze is klinisch psycholoog, en moest ik nog even langs de ambassade voor wat papieren. Dus vroeg opgestaan en eerst goed het nieuws gekeken. Gelukkig, geen bombardementen in Beiroet, de kust is veilig.

Bij aankomst in Beiroet leek eigenlijk alles volkomen normaal: veel auto’s op de weg, wandelaars, winkels waren open; heel gemakkelijk om het idee te krijgen dat de oorlog voorbij was…zelfs nooit was begonnen. Vanzelfsprekend geldt dit voor de buurt waar wij wonen: Hamra. Ga je een paar minuten verder, dan zie je de puinhopen van Dachieh (spreek uit: Dagjee). Wij blijven daar ver vandaan, dat is meer het type bezoek dat buitenlandse journalisten graag afleggen.

Ik heb het al vaker gezegd, maar het valt elke keer weer op: hoe gewoon de ene wijk van Beiroet is en hoe finaal in puin geschoten de andere wijk is. Werkelijk een bevreemdende ervaring om je te realiseren dat er een oorlog gaande is, terwijl je eigen wijk daar geen duidelijke sporen van vertoont. Of het moet de grote hoeveelheid sjiieten zijn die nu in Hamra rondlopen. Veel jongeren ook die aan het hangen zijn.

Terzijde: vandaag sprak mijn vrouw met de directeur van het St. Jude ziekenhuis wat speciaal gericht is op kinderen met kanker. Het huis van één van de patientjes was door de Israëliërs in puin geschoten en nu verbleven zijn ouders en 3 broers bij hem op de kamer. Erg druk en vervelend voor de andere patiënten, maar waar moeten ze anders heen? Hopelijk hebben de ouders wat anders gevonden tegen de tijd dat hun zoontje wordt ontslagen.

Een protestantse school tegenover ons nieuwe appartement heeft haar schoollokalen beschikbaar gesteld voor de vluchtelingen uit het zuiden. Een groots gebaar omdat dit een redelijk exclusieve privé-school is en de meesten houden hun deuren gesloten. Ook wel begrijpelijk omdat de overheid als taak heeft om de stroom vluchtelingen op te vangen.

Een zeer jammerlijke toestand vormen de maids die soms als een hond aan de kant worden gezet zodra Mister and Madam besluiten te evacueren. Enerzijds ligt het probleem bij ambassades die niet of niet snel genoeg een visum afgeven. Anderzijds is het een kwestie van geld: het is goedkoper om de maid op straat te zetten en later maar weer een nieuwe te nemen. De ‘beschaafde’ mensen zetten de maid af bij haar ambassade die dan met het probleem is opgescheept. Werkelijk heel triest, er voltrekt zich een humanitaire ramp voor de maids en niemand die het ziet.

Maar voor het overige lijkt het effect van bijna 2 weken oorlog beperkt: mensen die naar de supermarkt gaan, die een blokje omlopen en zo verder. Met een dramatisch gevoel zou je een spanning kunnen aflezen op de gezichten van veel mensen, dat wel. Men is meer opgefokt en toetert nog sneller en langer dan voorheen. Maar dat deed de Libanees toch al wel in ruime mate. Het is lastig om in Beiroet het verschil tussen normaal-opgefokt en oorlog-opgefokt vast te stellen.

Eerst langs de ambassade gegaan. Er stond een grote bus voor de deur: een nieuwe evacuatie was in volle gang. Mijn papierwerk moest derhalve wachten, evacuatie gaat voor alles. Ik was verbaasd dat er nog een bus vol Nederlanders in Libanon zitten die ook inderdaad weg willen. Je zou denken dat degenen die nu al een aantal evacuaties heeft laten lopen, klaarblijkelijk wil blijven in Libanon, zoals mijn gezin. Maar nee, er waren al snel een 30-40 personen die klaarstonden met koffers en paspoorten, wachtend op het vertrek van de bus. Nog even kort met de Nederlandse ambassadeur gesproken die een ontspannen indruk maakte. Ronduit bewonderenswaardig om in deze crisistijden zo koel te blijven.

Door naar ons appartement voor de ontmoeting met de aannemer. Alles verliep voorspoedig en we hebben zo ongeveer alles wel besloten wat er besloten moet. Dat is nog vrij veel, trouwens: hoe ver moet deze muur worden weggebroken, wat type lichtknoppen wil je, de keukentegels, het faux-plafond houden of weghalen…en dat ging nog even zo door. “Dit is nog eens poppenhuis spelen!”, zei mijn vrouw verheugt.

Na een goed anderhalf uur langs ons huidige appartement gegaan en even met de landlord (zeg maar, de huisbaas) gepraat. Alles was goed, wel weinig elektriciteit maar gelukkig heeft hij een grote voorraad diesel voor zijn generator. Dan gaat de telefoon: de aannemer. Bleek dat de politie was langs geweest om te vragen naar de bouwvergunning. Nog geen 30 minuten nadat wij het pand hadden verlaten, kwam de politie al langs!

Nu moet je inderdaad voor alles wat je in je eigen huis doet een vergunning hebben. Zelfs voor schilderwerk heb je een vergunning nodig. Maar de snelheid waarmee oom agent even kwam buurten, verbaasde ook de aannemer. De bedoeling is uiteraard dat je hem omkoopt om zodoende een boete te vermijden die de agent dan “helaas helaas” móet uitschrijven. Geef je hem een klein bedrag (10 dollar of zo), dan is het probleem opgelost…althans tot de volgende keer dat de agent geld nodig heeft.

Eerst probeerde de aannemer het met een steengoed argument: " Kijk je geen nieuws, zie je niet dat half Beiroet in puin ligt. Hoe durf je in deze moeilijke tijden mensen die Libanon opbouwen lastig te vallen? Je moet juist trots op ons zijn!". Helaas, de agent was niet te vermurwen.

Gelukkig zijn we goede vrienden met zowel het hoofd van de politie als met één van de wethouders van Beiroet . Dus mijn vrouw direct aan het bellen geslagen en het ziet er inmiddels goed uit: de vergunning die normaal toch snel een week op zich laat wachten, kunnen we morgen per direct afhalen. Vervolgens de agent duidelijk gemaakt dat de vergunning in orde is en dat hij eventuele vragen maar aan zijn baas moet stellen, waarna hij teleurgesteld afdroop. Wasta heeft zo zijn voordelen.

Op de terugweg naar Qartaba als vanouds in de file gestaan Beiroet-uit. Het lijkt erop dat veel mensen ten noorden van Beiroet gewoon weer aan het werk zijn.

Morgen moeten we weer naar Beiroet om de bouwvergunning af te halen en op onze voordeur te plakken. Zodoende hebben politieagenten geen argument meer om om een een gratis lunch te komen bedelen.