Zuruck zur Natur, oftewel Back to Basics

We beginnen inmiddels helemaal te settelen in het ritme van een klein bergdorpje met normaal gesproken een duizendtal inwoners. Nu is dat aantal verveelvoudigd, maar je merkt wel degelijk dat oude tijden hier nog steeds doorleven. Het doet je denken aan de uitspraak die ik eens las van een Amerikaanse dame die in Italië op vakantie was en aan haar vriendin in Amerika schreef dat ze in Italiaanse winkels geen voedsel verkopen, maar alleen de ingrediënten waar voedsel van gemaakt wordt!

Zo is het in Qartaba ook. Hier geen kant-en-klaar maaltijden en andere modernismen. Je voelt je op een prettige manier dichter bij de natuur staan. Zo eten we de lekkerste kersen ter wereld: die van Qartaba! En ook de lekkerste perziken van de wereld: die van Qartaba! Enfin, het laat zich raden waar de lekkerste pruimen (zowel de paarse als de nog lekkerdere groene variant) of de beste aardbeien van de wereld zijn.

Doordat je zo dicht bij de natuur staat, merk je bijvoorbeeld dat het kersenseizoen begint af te lopen: de kersen worden vleziger, krijgen meer structuur en zijn minder sappig dan voorheen. De perziken daarentegen zijn nu op hun hoogtepunt: zo groot als appels en erg goed op smaak. Ook de aardbeien van het land smaken ons erg goed. Aangezien Qartaba op 1200 meter hoogte ligt, ligt het fruitseizoen ook een stukje later dan in Beiroet, waar overigens veel fruit wordt geïmporteerd vanuit Syrië en Egypte. Daardoor kun je in Beiroet al veel eerder het genoemde fruit kopen. Hier in Qartaba is van dat al niets, we moeten geduldig wachten op Moeder Natuur.

Zo is het wachten nu op de peren en druiven. De eerste peren zijn al beschikbaar maar zijn nog niet op smaak. De druiven zullen zo rond midden augustus kunnen worden geplukt. Vanuit de eigen tuin nog wel: we hebben enkele wijnranken die kisten vol druiven opleveren. Normaal gesproken geven we veel weg omdat we het zelf toch niet opkunnen. Al naar gelang de voortgang van de oorlog kan het wel eens zo zijn dat we ze voor eigen consumptie bewaren.

Qartaba staat in Libanon bekend om haar lekkere appels. Dit fruit gedijt uitstekend op de berghellingen waar het minder heet is dan in lager gelegen gebieden. Maar de appelpluk laat zeker nog even op zich wachten. Hopelijk zijn we tegen die tijd al lang weer in het stadse Beiroet…

…ook al weten we nu al dat we Qartaba zullen missen. Natuurlijk, we komen elke zomer hier vrijwel elk weekend, maar het voelt nu heel anders nu je er langer verblijft. En het voelt goed. Gisteren bijvoorbeeld kwam de “Waterman”. Dat is iemand die water in bulk verkoopt aan de mensen. Qartaba, zoals bijna alle dorpen in Libanon, heeft maar een beperkte aanvoer van stromend water. Slechts enkele uren per dag komt er water uit de hoofdleiding van je huis, vaak ook nog eens als een klein stroompje. Vandaar dat iedereen hier grote tanks op het dak heeft staan die het water opvangen als het komt.

In normale tijden werkt dit systeem prima: de hele week loopt je tank vol en in het weekend verbruik je het water. Maar ja, als je hier de hele week doorbrengt raakt het water op. Dus de Waterman gebeld. Hij komt met een tankwagen water afleveren om de tanks op het dak bij te vullen. We hebben zelf twee tanks van elk 2000 liter + een tuinreservoir van nog eens ongeveer 1500 liter. Dus we hebben de gehele tankwagen van hem gekocht: 6000 liter. Totale kosten: 15 dollar. Het resterende water hebben we gebruikt om de tuin te besproeien: de wijnranken hebben immers water nodig.

Maar, maar, maar…hoe zit het met de oorlog bij jullie? Goede vraag en net als de mensen in Nederland zullen we daarvoor de TV moeten aanzetten omdat we er hier werkelijk niets van merken. Behalve dan dat de mobiele telefoons het niet meer doen. Het blijft merkwaardig, ik zou haast willen zeggen: hoogst merkwaardig (om de Schaduw te citeren), om in een zo’n klein land als Libanon te wonen dat in oorlog is, maar er vrijwel niets van te merken.