Een dagje naar Beiroet

Vanochtend meteen gekeken naar het nieuws om te kijken of de kust(weg) veilig is en het ziet er rustig uit. Wel veel bombardementen in het zuiden (wat staat daar nog overeind, vraag je je af?!) en ook in Ak’kar. Dat is vreemd want Ak’kar staat bekend als een hardcore Soennitisch dorp en zal zeker geen Hezbollah strijders dulden. Die zijn immers Shi-itisch, zeg maar de concurrerende tak binnen het moslim geloof.

Even navragen bij een Libanon-expert, mijn vrouw, en ze wist te vertellen dat het ging om de bergpas naar de Bekaa Vallei toe. Weer een doorgaande route naar de Bekaa kapot geschoten. Nog even en ze komen allemaal door Qartaba, dat een verbinding heeft met de Bekaa. Israël zet alles op alles om de doorgaande wegen naar Syrië op te blazen. Onduidelijk is alleen waarom ze dat zo ver van de grens af doen. Het zou logischer en efficiënter zijn als ze alleen het laatste stuk voor de grens, daar waar alle toevoerende wegen bijeen zijn gekomen, te bombarderen. Maar ja, ze willen wellicht ook de interne verbindingen binnen Libanon zo moeilijk mogelijk begaanbaar maken zodat Hezbollah zich niet snel kan verplaatsen.

Aangezien het rustig was, zijn we in de ochtend vertrokken naar Beiroet om daar, zoals gezegd, het paspoort en de verlengde werkvergunning van onze huishoudelijke hulp uit Sri Lanka af te halen Bij aankomst bij de Surete General stond er een gigantische rij te wachten. De meeste mensen kwamen voor verlengingen van reisdocumenten en identiteitspapieren, terwijl wij alleen maar documenten kwamen afhalen. Normaal gesproken is dat in een vloek en een zucht gebeurt. Mijn vrouw had uiteraard geen zin om een aantal uur te moeten wachten voor iets dat slechts 2 minuten duurt: je geeft je reçu en je krijgt je papieren.

Gelukkig kent Libanon het systeem van ‘wasta’. Dit is een moeilijk te vertalen begrip maar het betekent zoiets als ‘voor wat, hoort wat’, of wellicht beter: “een vriendendienst bewijzen of verkrijgen”. Mijn vrouw kent een hoge officier binnen de Sureté General en zij is bij haar langsgegaan. Na de nodige plichtplegingen stuurde de officier een voetsoldaat met de strenge instructie Dr. Khoury ogenblikkelijk haar papieren te geven!

[Terzijde I: De titel Dr. opent deuren in Libanon, men is erg statusgevoelig. Tip: als je een reservering wilt maken in een restaurant, stel je dan altijd voor als Dr. die en die. Krijg je geheid een tafel…niet dat je deze tip momenteel kunt gebruiken, helaas: de meeste restaurants in Beiroet zijn gesloten, terwijl de restaurants in de ‘veilige’ gebieden slecht worden bezocht.]

[Terzijde II: plichtplegingen in de Arabische wereld zijn werkelijk fascinerend. Eerst vraag je hoe het met de ander gaat. Dan vraag je hoe het met zijn vrouw/man gaat. Dan vraag je hoe het met zijn kinderen gaat, liefst één voor één afzonderlijk bij naam kennen. Vervolgens vraag je hoe het met zijn ouders gaat en tenslotte vraag je hoe het met gemeenschappelijke kennissen gaat. Uiteraard stelt de ander jou dezelfde vragen, dus dit ritueel duurt gemakkelijk een minuut of 5. Heel wat anders dan het snel “mogguh” mompelen zoals dat in Nederland gaat.

Het afscheid is al net zo’n ritueel. Er zijn veel variaties, maar één van de mooiste is toch wel de volgende manier om afscheid te nemen:

Gast: Ik moet maar eens gaan, het wordt al laat
Gastheer: Waarom gaat u al, het is nog vroeg
Gast: Moge het vroeg zijn in uw leven!

Op zijn Arabisch klinkt het uiteraard heel melodieus, maar het is als buitenlander nog een hele kunst de juiste frasen te leren. Het is net een opening bij schaken: elke zet heeft een standaard tegenzet.]

Gisteren schreef ik nogal blasé dat de oorlog wel meevalt. Welnu, hoog vanaf een berg is dat gemakkelijk praten. Zodra je in Beiroet rondrijdt ben je wat blij dat het zo rustig is!

We hebben net een maand geleden een appartement gekocht. Momenteel huren we en na lang zoeken eindelijk een eigen huis. We hebben het relatief goedkoop gekregen, maar er moet wel aan vertimmerd worden. En dus hadden we vandaag een afspraak met een aannemer om hem het appartement te laten zien zodat hij een prijsopgave kan doen. Wel vreemd, om te doen alsof er geen oorlog is, maar ja, het leven stopt, net als de Tour de France, voor niemand.

Schrikbarend om te zien hoeveel vluchtelingen er nu zijn in Hamra waar wij wonen en ook het nieuwe appartement hebben gekocht. Dit kunnen vluchtelingen zijn uit het zuiden van Libanon, maar ook vanuit de getroffen wijken in Beiroet zelf. Iedereen hier denkt meteen terug aan de Burgeroorlog waarbij ook een grote vluchtelingenstroom op gang kwam. De schrik zit hem hierin dat sommige vluchtelingen op zoek gaan naar lege appartementen en deze gaan kraken.

Als huiseigenaar kun je hier niets tegen doen: de politie helpt je niet en met een knokploeg erop af stappen is levensgevaarlijk: Men is vaak gewapend en men heeft een goed geheugen. In combinatie met het niet hebben van werk, heeft men voldoende tijd om wraak te nemen, mocht het je al lukken ze eruit te krijgen. Helaas is er vrijwel geen rechtszekerheid op dit gebied. Het is derhalve zaak je appartement goed in de gaten te houden en te beschermen.
Gelukkig zijn beide appartementen in goed afgesloten gebouwen met een stevige, tralies-gevlochten poort die in deze dagen altijd op slot zit. Ook wonen we tegenover de sji-ietische minister van Volksgezondheid. Aangezien de meeste vluchtelingen sji-ietisch zijn, hopen we van hem de nodige bescherming te krijgen, mocht men onverhoopt het gebouw binnen kunnen dringen.

Ook nog even langs mijn kantoor gegaan. Er was vrijwel niemand behalve twee partners en enkele seniormanagers. De derde partner is buiten Libanon, maar was onderweg naar Libanon. Met een taxi probeert hij via Syrië Libanon binnen te komen. Een indrukwekkend staaltje van leiderschap: teruggaan in tijden van oorlog om sturing te geven aan het kantoor waarvoor je verantwoordelijk bent. Zijn familie was al in veiligheid, dus hij had gemakkelijk even kunnen afwachten tot het wat rustiger wordt, maar hij besloot het gevaar te trotseren. Dat zijn momenten waarop ik bijzonder trots ben om bij Deloitte te kunnen werken.

Men was zeer verbaasd mij nog steeds in Libanon te zien, immers, de meeste Nederlanders zijn al het land uit. Uitgelegd dat ik vanuit ons berghuis werk en dat het daar rustig en veilig is. Nu zullen ze wel denken dat ik een spion ben, iets waar buitenlanders al snel van worden verdachtJ

Ook de terugreis naar Qartaba was gelukkig zonder voorvallen. Wel nog even snel gegeten in een sushi toko die nog open was. De sushi smaakte prima, maar toch proefden we ook de meewarigheid van dit moment: wie weet wanneer we weer opnieuw sushi kunnen eten?

Alweer een week geleden dat het vliegveld voor het eerst werd gebombardeerd! Een triest jubileum. De oorlog gaat door zonder dat men van militair succes kan spreken. Wat heeft Israël nou echt bereikt? Wat heeft Hezbollah nu eigenlijk bereikt? Veel onschuldige burgerslachtoffers en zeer veel materiële schade. Het is de vraag hoelang de Israëlische bevolking een leger blijft steunen dat zonder onderscheid burgers, veelal kinderen, vermoordt terwijl Hezbollah geen schade wordt toegebracht.

Andersom is de vraag over steun van de Libanese bevolking voor Hezbollah eenvoudiger: de shi-ieten steunen Hezbollah zonder reserve, maar de overige bevolkingsgroepen hopen in stilte dat Israël de klus klaart om Hezbollah te vernietigen. Dan zou er tenminste iets goed voortkomen uit deze ellende. Om er, als Kniertje, aan toe te voegen, dat de prijs wel torenhoog is.

Quote van de dag:
Minister President Siniora over de situatie: Libanon zit gevangen tussen de vastbereidheid van Israël en de ambitie van Hezbollah-strijders om martelaar te worden.

Held van de dag:
De Nederlandse ambassadeur die niet in Libanon was toen de gevechten uitbraken, maar sinds gisteravond weer in Libanon is. Respect!

Gerucht van de dag:
Morgen lanceert Israël een “all-out” aanval, inclusief aanvallen op de hoofdstad Beiroet. Geen flauw idee of dit gerucht klopt, maar de Israëlische marineschepen lagen vandaag wel erg dicht bij de kust.