Het valt nogal mee?

Besloten tot een gezonde morgenwandeling hier in de bergen. De stroom was toch al uitgevallen dus van werken kwam even niets. Alhoewel het momenteel in Libanon vrij heet aan het worden is (ik schat Beiroet op een graad of 32 en de Bekaa Vallei gemakkelijk op 40C), valt het hier nog wel mee. Er staat een fris briesje en ’s avonds koelt het flink af. Geluk bij een ongeluk dat het berghuis op zo’n 1200 meter hoogte ligt.

De wandeling ging prima totdat er ineens het geluid van een ontploffing klonk. Nu horen we dat wel meer hier als ze de Bekaa aan het bombarderen zijn, maar ergens klonk deze boem een stuk boemer dan voorgaande boems. Dus ik mijn vrouw gesms’t (leuk woord voor het Nationaal Dictee) dat ik er aan kwam en om te voorkomen dat ze ongerust zou zijn en met de auto mij zou komen zoeken.

Vervolgens op een drafje terug en geprobeerd te liften. Wel, dat viel nog niet mee. De Libanezen zijn voorzichtig geworden met lifters. Normaal gesproken is het geen enkel probleem, maar in tijden van oorlog verharden de verhoudingen zich. Begrijpelijk wel, maar niet handig als je juist een lift wilt krijgen. Uiteindelijk toch gelukt en weer veilig thuisgekomen.

Het bleef bij deze ene boem, dus het viel nogal mee.

Zoals eigenlijk de hele oorlog tot nu toe nog wel meevalt. Het zou zuiverder zijn om hier ‘tegenvalt’ te schrijven, maar dat kun je niet maken tegenover de nabestaanden van de vele slachtoffers. Voor zover nu bekend zijn er zo’n 280 doden aan Libanese kant gevallen, waaronder 20 soldaten. De overige slachtoffers zijn allen burgers. Israël heeft nog geen een Hezbollah leider gedood, maar het aan stukken bombarderen van kinderen gaat ze goed af.

Hoe kan het dat je ergens teleurgesteld bent over de oorlog, dat je vindt dat het wel meevalt? Zijn we dan al zover afgestompt door TV en videogames dat we niet meer opkijken van een explosie meer of minder? Het zou best kunnen. En als het zo is, tja, dan is er wel wat stuk gegaan in de menselijke geest.

Ook nog zoiets: vandaag even F.E.A.R. gespeeld toen er weer stroom was. F.E.A.R. is momenteel een razend populair schietspel waarbij je zoveel mogelijk tegenstanders om zeep moet helpen. Was het niet een vraag uit de VPRO’s wetenschapsquiz van een paar jaar terug waaruit bleek dat in tijden van oorlog, kinderen juist vaker “soldaatje” spelen? Had iets te maken met het nadoen van de werkelijkheid.

Ik las op het VN weblog van Abdelkader Benali dat deze oorlog geen naam verdient…hij zal het ongetwijfeld in het algemeen hebben bedoeld, maar ergens proef je daar ook een stukje teleurstelling. Is dit nu alles?

Een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn dat op TV je de “hoogtepunten” ziet samengebald in een 4 minuten item. In werkelijkheid duurt de dag 24 uur en zijn de vijandigheden veelal geconcentreerd in een bepaald gebied. Buiten die gebieden ben je redelijk zeker. De TV wint het meestal van de realiteit.

Een soortgelijke opmerking hoorde ik eens iemand maken die naar Amerika was geweest en het zwaar vond tegenvallen: in Hollywood films is het land veel mooier!

We staan op het punt om naar de kerk te gaan. Het is vandaag de gedenkdag van Sint Elias (xou de +31 naam niet weten). Eens kijken of de kerk vol zit. Zou wel moeten, in nood leert men bidden.

….
….

Weer terug van de kerkdienst en inderdaad erg druk bezocht: in plaats van één dienst, hebben ze er maar gelijk 3 georganiseerd. Een om 18:00, om 19:00 en een dienst om 20:00. Wij zijn naar de dienst van 18:00 gegaan en die zat propvol. Bij het uitgaan stonden de nieuwe kerkgangers al buiten te wachten tot de dienst was afgelopen. Het leek downtown Beirut wel van een dag of 7 terug waar je bij het verlaten van het restaurant je een weg moest banen door de wachtenden voor een tafel. Vooruit een cliché: wat lijkt dat alweer lang geleden.

Toch voel je de oorlog wel degelijk zodra je naar beneden moet, naar Beiroet. We hebben vorige week de verlenging van de jaarlijkse verblijfsvergunning voor onze huishoudelijke hulp aangevraagd. Ze rekenen hier gemiddeld 7 dagen voor en dus zouden we morgen haar verblijfsvergunning voor komend jaar kunnen afhalen. Op zich kan dat wel wachten, maar het probleem is dat we tevens een visum voor haar hebben aangevraagd bij de Nederlandse ambassade zodat ze mee zou kunnen naar Nederland tijdens onze vakantie en daar tevens als nanny voor onze baby te fungeren.

Vraag is of de verblijfsvergunning inmiddels verwerkt is en of de Nederlandse ambassade open is en in staat is om ons het visum te geven. Dus morgenochtend vroeg gaan we bellen om de eerste vraag beantwoord te krijgen. Mocht de vergunning klaar liggen, dan hopen we maar dat de ambassade open is. Telefonisch is geen contact mogelijk, dus we zullen er persoonlijk langs moeten. De ambassade ligt in het midden van de christelijke wijk Achrafieh die juist vandaag is gebombardeerd. Morgenochtend vroeg ook goed het nieuws kijken om te zien waar de Israëliërs dan aan het bombarderen zijn.