De betekenis van een overwinning door Hezbollah

De betekenis van een overwinning door Hezbollah

Artikel van Michael Young in de Libanese krant The Daily Star, vertaald uit het Engels

Zie www.dailystar.com.lb

Terwijl Israël de systematische vernietiging van Sjiietisch gebieden en Sjiietische levens in Libanon nastreeft, blijft er één vraag onbeantwoord: wat zal er gebeuren als Hezbollah als overwinnaar uit de strijd komt?

Dit is geen geheime wens voor een overwinning van Israël. Israël’s overwinningen betekenen meestal dat de verliezers, met name burgers, zijn aangevallen op een wijze die verder gaat dan wat in de harde internationale politiek acceptabel is. Slechts één week in de meest recente aanval van Israël, de derde in 13 jaar, is Libanon in malaise geraakt. Nog meer van dit kan Libanon in een middellange economische crisis storten die het huidige lijden zal verveelvoudigen.

Nee, de reden voor de vraag is eenvoudiger. Een overwinning van Hezbollah, door aan te tonen dat het weerstand kan bieden aan Israël en wel door haar gewapende ‘staat binnen een staat’ te mobiliseren zonder consultatie van de overige Libanese partijen, kan de toch al breekbare Libanese consensus in duigen doen vallen. Zodra de diverse religieuze gemeenschappen besluiten dat het probleem is dat één partij wapens heeft en de andere slechts de keuze van het zwijgen hebben, zal Libanon instorten, mogelijkerwijs met geweld.

Zoals columnist Sarkis Naoum onlangs stelde, is Hezbollah’s gedrag nu te vergelijken met het gedrag van Christelijke leiders voorafgaand aan de burgeroorlog die begon in 1975. Wat hij waarschijnlijke bedoelde is dat Hezbollah probeert om overheidsorganisaties naar haar hand te zetten, tegen de meerderheid in, terwijl het een eigen veiligheidsapparaat opbouwt naast het leger. Echter, de Christenen konden nog stellen dat zij zichzelf verdedigden tegen de gewapende Palestijnen. Wat is het excuus van Hezbollah? Dat de ontvoering van twee Israëlische soldaten om deze te ruilen tegen een handvol Libanese gevangenen het waard was: de miljarden dollars aan economische schade, massaal persoonlijk leed en de vernietiging van een infrastructuur die de Libanezen jaren heeft gekost om op te bouwen?

Arabieren verslaafd aan de smaak van gewapende strijd zijn verheugd over Hezbollah. In Damascus heeft het regime opnieuw de aandacht weten af te leiden van haar eigen bankroet door grootschalige demonstraties te organiseren voor Sayyed Hassan Nasrallah. Maar als Libanees bloed de prijs is voor de Arabische trots, als de huidige strijd er niet één is voor de veiligheid van Libanon zoals Hezbollah eerder had geclaimd maar één voor de “Umma” (het ideaal van een Arabische of Moslim staat - RB) zoals Nasrallah stelde in zijn laatste rede, dan zullen de meeste Libanezen deze onzin bij voorbaat afwijzen.

Wat gaat er dezer dagen door het hoofd van Nasrallah, nu zijn uitgeputte volgelingen neerstorten in scholen en publieke gebouwen, hun levens geruïneerd? Hij is waarschijnlijk gefocust op het politieke eindspel, aangezien de finale uitkomst van zijn strijd met Israël zal bepalen of dezelfde volgelingen Hezbollah zullen prijzen of begraven. Toch, hoewel hij de machtigste Libanese politicus is dankzij zijn gewapende militie, Nasrallah is ook de meest kwetsbare omdat hij niet langer kan terugvallen op de status quo voor de Libanese grens – een situatie waaraan hij hard had gewerkt sinds de Israëlische terugtrekking in 2000. Zijn lot zal worden bepaald hoe hij kan manouveren tussen deze twee werkelijkheden.

In het voordeel van Nasrallah pleit dat hij geen militaire overwinning nodig heeft om zijn politieke overwinning veilig te stellen. Hij hoeft alleen maar te overleven met zijn militie intact en met Israël voldoende uitgebloed. Vooralsnog is Israël niet behulpzaam. Sommige berichten spreken van demoralisatie van Hezbollah. De partij heeft het contact verloren net de Sjiietische gemeenschap die nu zo in wanorde is. Echter, de claims van Israël dat 40-50% van Hezbollah’s capaciteit is vernietigd, lijkt overdreven. Zodra genoeg internationale druk bestaat voor een staakt-het-vuren, zo moet Nasrallah denken, zal hij in staat zijn de situatie om te draaien. Iraans geld zal de heropbouw financieren; hij kan zijn broeders vertellen dat ze een hoge prijs hebben betaald maar dat ze ook hun waardigheid hebben behouden; en regionaal zal Hezbollah bejubeld worden voor het beste dat de Arabieren in lange tijd kon overkomen.

Dat is één scenario. Een andere is dat Nasrallah, niet in staat gebleken om zijn positie van voor 12 juni, toen het Israëlische offensief begon, te herstellen, een nieuwe militaire balans moet vinden in Zuid-Libanon. De instelling van een internationale vredesmacht naast het Libanese leger, staat hierbij in de weg. De creatie van een dergelijke macht kan worden gebruikt om de Sjiieten te overtuigen dat internationale veiligheidsgaranties een betere bescherming voor hen vormen dan Hezbollah’s “defensie strategie”, die verbazingwekkend eenvoudig niet bestand bleek tegen de Israëlische bommen. In zo’n context, met honderdduizenden Sjiieten op de vlucht, resteert Nasrallah geen andere keuze dan terug te treden en normalisatie te accepteren, in de hoop de strijd ooit nog te kunnen voortzetten.

De uitkomst zal niet zwart-wit zijn. Het is onduidelijk wat Israël van plan is te doen, behalve de moraal te breken van de Sjiietische dorpelingen. Als het doel is om de militaire capaciteit van Hezbollah te verminderen dan zullen meer landoperaties volgen. Een invasie zal Hezbollah nationale steun verlenen. Echter, als de Israëliërs zich snel terugtrekken in een veiligheidszone in Libanon zodat Hezbollah niet kan terugkeren naar de grens, zal dit in de visie van de internationale gemeenschap de mogelijkheid bieden om de VN troepen uit te breiden met het Libanese leger. Het enige obstakel, en dat is een forse, is dat Hezbollah zich eerst zal moeten ontwapenen.

Een ander aspect blijft hoogst verontrustend. Door de Sjiieten volop te bombaderen maar de Soennitische, Christelijke en Druzen gebieden te ontzien, hebben de Israëliërs voor de komende jaren sektarische haat gezaaid. Nasrallah kan hierop inspelen om zijn Sjiietische volgelingen uit hun verdoving wakker te schudden. “Kijk”, zal hij zeggen, “waar waren onze Libanese broeders toen de Israëliërs ons belaagden? Ze bekritiseerden het Verzet en daarmee alle Sjiieten”. Zulke gedachten kunnen de huid redden van Nasrallah, maar het zal Libanon in het ravijn storten.