Het festival van Sint Theresa

Weer terug van Qartaba waar we het Sint Theresa festival hebben gevierd. De opkomst was enorm, veel, veel meer dan andere jaren. Het kan haast niet anders of de oorlog maakt religieuze gevoelens los in mensen. Het is al eerder opgevallen dat de kerken goed bezocht worden. Normaal gesproken is de Libanees al erg religieus, en nu helemaal. Elke keer weer mooi om mee te maken hoeveel steun mensen kunnen hebben aan het geloof.

Zoals eerder al gezegd, zijn we de eigenaar van een klein kerkje in Qartaba, gewijd aan de heilige Sint Theresa. Normaal gesproken is het kerkje gesloten, maar uiteraard niet tijdens het afgelopen weekend. We hielden zaterdag 3 diensten en zondag nog eens 4, waarvan wij het merendeel bijwoonden. Alleen de dienst om 8 uur op zondagochtend hebben we moeten overslaan, voornamelijk omdat de dag daarvoor het erg druk was en we pas een uur of 1 ’s nachts weer thuiswaren. Op zich niet erg laat, maar wel als je die dag al om 7 uur was opgestaan. Hopelijk zijn we er volgend jaar wel bij, want deze dienst is vooral bedoeld voor de kinderen, met speciale activiteiten en een aangepaste “preek”, georganiseerd door de nonnen van de nonnenschool.

Brigitte was vrijdag al vertrokken vanuit Beiroet om de voorbereidingen te treffen. Samen met de “Ladies of Qartaba” vereniging werd eerst het kerkje goed schoongemaakt. Vervolgens ging men aan de slag om het terrein om de kerk heen aan te vegen. De kerkdiensten worden buiten gehouden. Het is in september altijd lekker weer en je kunt meer mensen kwijt. Het altaar moet worden opgezet, stoelen worden klaargezet en ga zo maar door. De hele vrijdag en zaterdag zijn we er druk mee.

Het mooie is dat iedereen mee wil helpen. De één doet dit, de ander doet dat en het meeste ook volkomen belangeloos. Zo is Sint Theresa geassocieerd met rozen omdat toen ze stierf het rozen regende uit de hemel. Dus worden overal boeketten met rode rozen neergezet en slingers van rozen opgehangen. Een plaatselijke tuinier doneert deze rozen, want ja, het is voor Sint Theresa. De elektricien verving een aantal spaarlampen geheel gratis, en die zijn niet goedkoop.

Men heeft het grootste ontzag voor Sint Theresa. Een leuk verhaal in dit verband is dat een aantal jaren terug de timmerman bezig was om iets vast te timmeren aan een boom naast de kerk. Hij sloeg zich daarbij op de vingers en er ontsnapten hem een paar krachttermen. Zijn assistent wees hem erop dat hij dergelijke uitdrukkingen niet kon bezigen in de nabijheid van Sint Theresa. Als antwoord klonk het dat hij dat $*&@#$@ zelf wel uitmaakte. Direct brak er een tak af boven hem, viel op zijn hoofd en de timmerman moest met een flinke hoofdwond worden afgevoerd naar het ziekenhuis waar een hersenschudding werd geconstateerd. Sindsdien wordt dit verhaal uiteraard vaak verteld ter illustratie dat Sint Theresa een beschaafde vrouw is en zeker niet met zich laat spotten!

Het festival is één van de (weinige) hoogtepunten van Qartaba en de dorpelingen kijken er altijd sterk naar uit. Met name de zaterdagavond diensten worden goed bezocht. Er zijn dan ook kraampjes met lekker gebak, een ijscokraam, een kraampje met speelgoed voor de kinderen. Dit jaar hebben we ook voor het eerst een kraam uitgenodigd die suikerspinnen en popcorn verkoopt en nog een kraam met sandwiches zodat mensen ook een hapje kunnen eten na afloop van de kerkdiensten.

De sfeer is erg ontspannen. Het is buiten, met uitzicht over de vallei en dat geeft al meteen een ongedwongen sfeer. De priester neemt de biecht af op een bankje op het plein, een meter daarnaast staat een jongetje een ijsje te eten. Janine keek haar ogen uit en had zelf ook veel bekijks. Vorig jaar hadden we het festival helaas moeten schrappen omdat Brigitte nog in de rouw was vanwege het overlijden van haar moeder. Dit jaar, echter, leek iedereen zijn uiterste best te doen om de schade in te halen. En dat lukte uitstekend. Al met al een groot succes.

Zondagmiddag organiseren we altijd een lunch bij ons thuis voor de mensen die zich hard hebben ingezet voor het festival en overige vrienden uit Beiroet. Ook dat was erg gezellig en uiteraard, zoals het een goede Libanese lunch betaamt, zeer voedzaam. De lunch begon om 1 uur en rond een uur of zes gingen de laatste gasten weg. En meteen kwamen daar de buren al aan. Dus uitgebreid koffiedrinken. De buren waren nog niet weg of de volgende bezoekers kwam langs en zo ging het de hele avond door. Veel mensen komen nog even nakaarten over hoe goed het dit jaar was, hoeveel mensen er waren enzovoort. Ook veel giften gekregen, met name producten uit eigen moestuin. We hoeven de rest van september geen groente meer te kopen. Erg vermoeiend, erg gezellig, erg Libanees.