Voorproefje van vrede

Gisteravond zijn Brigitte en ik voor het eerst sinds het begin van de oorlog weer een avondje uit geweest. De mogelijkheden daartoe beperken zich tot twee cafés in het centrum van Qartaba en een cafeetje dat vrij afgelegen ligt. Het centrum is erg druk met mensen, zeker op zaterdagavond, dus we gingen samen met een goede vriendin naar het afgelegen café.

Nu ja, café was al te veel gezegd. Het was een betonnen terras met plastic stoeltjes. Erg simpel en door de hevige mist was er van het uitzicht ook al niets te beleven. Toch, eerlijk is eerlijk, het was de leukste avond uit sinds een maand! Ook al omdat het de enige avond uit was, maar dan nog:-) Ondanks de gebrekkige sfeer (harde energiespaarlampen die zonder lampenkap waren opgehangen, muziek die half vervormd door oude speakers klonk), was het juist wel erg gezellig. We hadden alle drie overduidelijk behoefte aan een normaal avondje uit, iets wat er met de spanning van de oorlog nog niet van was gekomen.

Al met al is wordt dit een goedkope zomer voor ons voor wat betreft de kosten van uitgaan. Normaal zouden we anders tenminste 2, 3 of vaker per week uit eten gaan. In de zomer komen veel Libanezen terug naar Libanon voor familiebezoek. Veel van onze vrienden bellen dan op om uit eten te gaan. En ja, vaak nodigen wij ze dan uit omdat ze omgekeerd ons uitnodigen als wij in Amerika zijn. Een gemiddelde maaltijd in een goed restaurant in Libanon komt neer op zo’n 25 USD per persoon, inclusief drank (tenzij je dure wijn gaat bestellen). Dat is beduidend goedkoper dan Nederland, waar je het veelvoudige kwijtbent voor een kwalitatief hoogstaand restaurant, maar toch, het tikt wel aan. Ergens maar goed uit, zo sparen we een beetje voor de verbouwing van ons nieuwe appartement.

Bij aankomst waren wij de enige gasten in het restaurantje maar dat gaf niet. We bestelden een biertje en waterpijp. Het duurde vrij lang voordat onze bestelling was verwerkt, dus dat gaf hilariteit toen onze vriendin goedmoedig tegen de gastheer opmerkte dat ze wel begreep dat het even duurde: help de andere gasten maar eerst! De eigenaar en zijn vrouw konden er hartelijk om lachen en kwamen er ook even bijzitten. De waterpijp was werkelijk uitstekend, erg lekker en niet te sterk. Ook de nootjes die werden geserveerd bij de drankjes waren zeer royaal. In Beiroet krijg je een klein schaaltje nootjes en vaak ook wat reepjes worteltjes, maar alles meestal mondjesmaat.

Niet in Qartaba: hier kregen we drie grote schalen met reguliere pindanootjes, eveneens drie schalen met pistachenootjes en nog drie schalen met termoes. Ik weet de Nederlandse vertaling niet, maar het lijkt nog het meeste op een kruising tussen kikkererwten en maïskorrels. Erg lekker met een beetje zout. Brigitte bestelde een Mexicaans biertje: een gewoon biertje maar dan met een flinke scheut citroensap onderin en de rand van het glas is in zout en citroensliertjes gedompeld, dat er net als bij Tequila aan blijft kleven. Op zich lekker verfrissend, maar je moet wel uitkijken hoeveel citroensap men in het glas doet. Het is me eens overkomen dat zo ongeveer de helft van mijn biertje uit vers geperst citroensap bestond en dan trekt je mond goed samen!

De cafébaas had echter de zaken prima voor elkaar en wist precies de juiste mix te vinden. Opvallend toch wel de royale porties nootjes en termoes. Het lijkt wel een universele waarheid te zijn dat de restaurants op het platteland en ver weg van de “grote stad” royaler zijn. Zo krijg je in Nederland de grootste porties friet vaak in een afgelegen gehucht en zijn daar de boerenomeletten het rijkst gevuld.

Ook een verschil tussen de restaurants in Beiroet in deze in Qartaba was de bediening. In Beiroet wordt je nerveus van de hoeveelheid obers die om je heen cirkelen. Zodra je ook maar een pindadopje in de asbak legt, stormt er al een bediende op de tafel af om de asbak om te wisselen voor een lege. Erg vriendelijk bedoeld natuurlijk, maar ik wordt er altijd een beetje zenuwachtig van. Gelukkig is men in Qartaba nog niet zo ver ontwikkeld en wat een verademing! Aan het einde van de avond puilde de asbak uit met de restanten van de pistachenootjes en de schillen van de termoes.

Opeens vroeg onze vriendin wat ik nou het meeste mis van Nederland. Dat was nog een lastige vraag. Natuurlijk mis je heel veel, maar het meeste van dit gemis is moeilijk uit te leggen. Hoe leg je uit dat het direct drinken uit de waterkraan mist? Hier kan dat niet, het drinkwater komt altijd uit een fles, terwijl je in Nederland gewoon een glas leidingwater kunt drinken. Of dat je de geur mist van het bos na een flinke regenbui in de zomer? Het regent hier de hele zomer niet. Mensen laten hun terrasstoelen met zittingen en ook bijvoorbeeld radio’s gewoon buiten staan, je hoeft je geen zorgen te maken over een nachtelijke bui of morgendauw.

En hoe uit te leggen dat je het “rijke” gevoel van Nederland mist. Een journaaluitzending waarin men live de hele wereld overgaat, met correspondenten die zich overal bevinden. Of een weg waarvan alle lampen branden. Een prullenbak midden op de hei die keurig netjes is geleegd?

Al die zaken kent men niet in Libanon. De gemiddelde Libanees zal dan ook niet begrijpen dat ik dingen mis die men zich niet kan voorstellen. Dus geef je maar het standaardantwoord dat je vooral je familie en vrienden mist. Daar kan elke Libanees zich van alles bij voorstellen omdat de familiebanden zeer sterk ontwikkelt zijn. Voor de duidelijkheid: ik mis ook mijn familie en we hadden heel erg uitgekeken naar ons bezoek in Nederland dat nu zou hebben plaatsgevonden. Het is bijzonder jammer dat dit niet door kon gaan. Hopelijk halen we met Kerstmis de schade in.

Toen de avond al flink gevorderd was, kwam er een groep van al snel 15 jongelui. Dat gaf wat leven in de brouwerij: de muziek werd flink hard gezet en ze begonnen wat te dansen. Het leek alsof ze, wanhopig haast, probeerden te doen alsof er geen oorlog was. De meisjes waren op hun mooist opgedoft, de jongens liepen er zo nonchalant mogelijk bij. Je kunt je de taferelen voorstellen tussen moeders en dochters: “Waarom neem je die uitgaanskleren mee? Pak toch praktische kleren in, het kan koud zijn in de bergen en deze blouse houdt je zeker niet warm!”. Het leek haast Monot wel, de uitgaanswijk van Beiroet waar jong & hip zich wekelijks uitleeft in dancings en bars.

Waarschijnlijk zaten ze hier ook maar in Qartaba omdat hun ouders een huis hebben in het dorp. Vanzelfsprekend waren ze uitermate blasé want wat een waardeloos café was dit vergeleken met die in Beiroet en als je 17 bent is alles per definitie ouderwets en truttig, maar toch toen het dansen eenmaal begon, deed al snel iedereen mee. “Some dance to remember, some dance to forget”. Arabische muziek, vrienden, dansen en eten, zeg daar maar eens nee tegen. Even, al was het maar voor één dans, de oorlog vergeten, de TV-beelden uit je gedachten zetten en je hoofd te vullen met muziek, muziek, muziek…

Hoewel we zelf niet meedansten, voelde het goed om weer even in een uitgaansstemming te zijn. Hopen maar dat de aangekondigde wapenstilstand inderdaad iets voorstelt en dat de vrede daarmee dichterbij komt. We hebben geen zin om nog eens 30 dagen te wachten voor ons volgend avondje uit en de avant-goût van vanavond smaakte naar meer.