De bruiloften zijn terug

Gisteravond zijn we naar een bruiloft geweest van mijn collega. Oorspronkelijk stond deze gepland voor eind juli maar door de oorlog kwam daar niets van terecht. Gelukkig kon hij het verplaatsen naar gisteren. Het was de eerste bruiloft na de oorlog in het desbetreffende hotel en er schijnt nu een ware hausse te zijn van bruiloften die worden ingehaald: sommige dingen kun je wel uitstellen maar toch liever niet afstellen:-)

Een bruiloft in Libanon is volkomen anders dan in Nederland. Dat begint al met het trouwen op het gemeentehuis: in Libanon kent men geen burgerlijk huwelijk. Alle huwelijken zijn per definitie religieus en worden dus in de kerk of moskee gesloten. Dit heeft tot gevolg dat het familierecht feitelijk wordt bepaald door religieuze voorschriften. Al naar gelang je geloof val je onder verschillende soorten recht. Zo wordt echtscheiding bij maronieten niet toegestaan en bij moslims juist weer wel. Ook het erfrecht kent soortgelijke verschillen.

Maar hoe zit het dan met mensen die niet religieus zijn of van verschillende geloven komen? Tja, dat is inderdaad lastig, maar veel van dergelijke stellen besluiten buiten Libanon te trouwen, bijvoorbeeld in Cyprus. Kennissen van ons hebben dat gedaan omdat hij christen is en zij moslim. Dus ze zijn naar Cyprus gegaan en zijn daar koel en zakelijk getrouwd, als was het een bruiloft in Las Vegas. Het feest was in Beiroet.

Overigens, veruit de meeste Libanezen behoren tot een religieuze groepering. Er zijn maar weinig mensen te vinden die openlijk atheïst zijn. Een godsdienstig volkje derhalve. Men is ook erg open in het beleven van de religie. Zo krijg je met kerstmis vaak religieus getinte SMS berichten en e-mails.

In plaats van een simpel “Gelukkig kerstfeest”, is het meer van “Weest blij want de baby Jezus is geboren om het licht onder de mensen te verspreiden” en met Pasen stuurt men berichten in de trant van “Door het bloed van onze Verlosser zijn wij gereinigd van onze zonden”. Met Ramadan krijg je soortgelijke teksten, maar dan natuurlijk veelal Koran spreuken. Heel apart dat men zo openlijk vorm geeft aan religie.

Ook komt het soms voor dat men spontaan in religieuze liederen uitbarst. Zo waren mijn ouders en ik een keer de grot Jeïtta (absoluut een tip. Stel je de Grotten van Han in België voor en dan groter, mooier en vooral veel rustiger) aan het bezoeken waarbij je met een bootje een tocht maakte over de ondergrondse rivier. Eén van onze bootgenoten begon opeens gezellig te zingen, over dat Jezus haar beste vriend was en zo. Tja, dacht ik toen, je zult maar moslim zijn. Gelukkig had ze een mooie stem en gaf het wel een mystieke sfeer, zo helemaal onder de grond.

Een ander verschil met Nederlandse bruiloften is dat je hier altijd wordt uitgenodigd voor het diner, recepties doet men hier niet. Bij christelijke stellen wordt je dan ook uitgenodigd voor de kerkdienst, maar bij moslims is dat anders geregeld. De religieuze ceremonie is alleen bedoeld voor directe familie en hele goede persoonlijke vrienden. Vaak zit er ook enige tijd tussen de ceremonie en het feest. Zo was mijn collega al officieel getrouwd sinds juni. Omdat het feest meestal als het echte trouwen wordt gezien, althans dat pas dan het echtpaar bij elkaar kan wonen, betekende de oorlog voor hem dubbele ellende:-)

Het voelde goed om weer op een bruiloft te zijn. De laatste was van voor de oorlog, op 1 juli. Dat lijkt kort geleden, maar in Libanon gaan we toch zeker ééns in de twee maanden naar een bruiloft toe. Het lijkt wel of er veel meer wordt getrouwd in Libanon dan in Nederland, maar het is waarschijnlijk meer een kwestie van aantallen genodigden. Het is niet ongebruikelijk om meer dan 300 gasten te hebben. Tot aan 200 gasten wordt gezien als een kleine bruiloft, tussen de 200 en 300 is gemiddeld, tot aan de 500 gasten wordt als redelijk groot beschouwd en daarboven is echt groot. Vorig jaar waren we tweemaal op een bruiloft met rond de 1000 genodigden, dus dat waren grote diners.

De bruiloft gisteren was een ‘droge’ bruiloft, wat betekent dat er geen alcohol werd geschonken want beide families zijn moslim. Op zich heeft de Libanees ook helemaal geen drank nodig om het gezellig te hebben. Er werd voluit gedanst en het voedsel was ook prima in orde. Wat opviel was de mix van modern en conservatief. Veel aanwezigen met hoofddoeken maar ook de nodige vrouwen in strakke, niets verhullende kleding. Je vraagt je dan altijd af hoe beide groepen elkaar bekijken: met afkeuring, met stille jaloezie of er ergens tussenin?

Straks gaan we weer naar Qartaba. We organiseren een lunch deze zondag en verwachten tegen de 50 gasten. Gelukkig heeft het huis een grote tuin waar we de mensen kunnen plaatsen. We hebben er zin en onze vrienden ook. Het aantal afzeggingen en verhinderingen is bijzonder laag, een teken wellicht dat men een goede lunch wel kan gebruiken!