Politici in staking

Sinds gisteren is het Libanese parlement in staking gegaan. Dat wil zeggen, dat men een sit-in houdt in het parlementsgebouw om zodoende Israël te dwingen om de blokkade op te heffen. Eerst was er sprake van dat ze in hongerstaking zouden gaan, maar dat maakte weinig indruk op de bevolking. Politici zijn niet erg geliefd, dus of er een politicus meer of minder verhongert…ach.

Ook opvallend dat je nu ineens weer van de politici hoort als de oorlog voorbij is. Dan is men ineens flink. Waar waren ze toen de oorlog in volle gang was? Veel christelijke en soennitische politici deden geen enkele uitspraak en hoopten wellicht op een snelle nederlaag van Hezbollah. Nu dat niet het geval is, kiest men alsnog de kant van het Verzet en probeert men op een gezellige opportunistische manier een graantje mee te pikken van hun success.

Vandaag ook in de krant de opmerking van de Libanese minister van buitenlandse zaken dat hij inmiddels hoogstpersoonlijk had geregeld dat Israël de blokkade zou opheffen. Hij kon alleen niet zeggen wanneer ze dat zullen doen… Het zal vast niet de bedoeling van de beste man zijn geweest, maar ik lig altijd in een deuk van het lachen als ik dit soort berichten in de krant lees.