Inkijkje in stress

Vanochtend was ik bij een klant van me voor de jaarlijkse IT audit. Normaal werk ik niet op zaterdag, maar nu was er een deadline dus vandaar. Ook al omdat gisteren een vrije dag was en volgende week woensdag een officiële dag van rouw is vanwege de herdenking van de moord op Hariri, is het nodig om de verloren dagen goed te maken.

Erg vriendelijke mensen, alles ging soepel. Totdat we in de verte geweerschoten hoorden. Het gesprek viel stil, we keken elkaar een beetje ongerust aan en iedereen in de kamer spande zich in om goed te luisteren. Misschien hadden we ons vergist. Maar nee, er klonken opnieuw geweerschoten en veel dichterbij dan zonet. Waren er straatgevechten uitgebroken? Konden we nog naar huis of zouden de straten al onbegaanbaar zijn?

Meteen begon iedereen met het thuisfront te bellen en een kakofonie van gesprekken barste los: Shou, fi chi? Is er wat? Snel, zet de TV aan! Nee, niet Future TV, New TV is beter. Luister ook naar de radio, je weet welke zender? Ja oké, bel me terug als er wat is…of SMS me als je er niet doorheen komt…

Ondanks een rookverbod, stak iemand in de groep een sigaret op om zijn zenuwen te kalmeren, maar niemand die er wat van zei. Men was druk doende om met vrouw/manlief de geweerschoten te analyseren.

Wat moest ik doen? Brigitte bellen en haar te vragen om het nieuws te volgen? Ze zou in paniek raken en zeggen dat ik direct naar huis moest komen. Zelfs als er niets was te zien op TV zou ze dat zeggen en gelijk heeft ze. Je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Maar ja, het werk moest vandaag af vanwege de deadline. Dus even gewacht en gelukkig, de eerste berichten van de diverse thuisfronten waren geruststellend. Er viel niets te zien op TV en ook de radio meldde niets.

Langzaam begon men weer adem te halen en te ontspannen. Zenuwachtig werden de eerste grappen gemaakt en al snel was alles weer bij het oude. Al met al zal het een minuut of 10 hebben geduurd. Van nature blijf ik redelijk kalm in deze situaties in tegenstelling tot de gemiddelde Libanees. Toch zijn gebeurtenissen als deze een nare illustratie van de onrust in Libanon. Er hoeft maar íets te gebeuren of men schiet direct in de stress. “Weinig IT Auditors zullen onder dergelijke omstandigheden hun jaarlijkse controle uitvoeren”, dacht ik bij mezelf.

Toen het rustiger werd, begon iedereen te klagen over de huidige situatie. Eén van de aanwezigen vertelde over zijn zoon die net vorige week naar Canada was geëmigreerd. Veel instemmend geknik van de overige mensen. Een ander verhaalde van een buurmeisje dat naar Dubai is vetrokken voor haar werk. Vrijwel iedereen leek doordringen van het feit dat er geen toekomst meer is in Libanon.

Zelf zie ik het optimistischer in. Het land gaat momenteel door een moeilijke periode en dat zal ook nog wel even voortduren. In maart staat er weer een Arabische Top gepland, hopelijk biedt dat soelaas. Wel een probleem natuurlijk dat Iran niet aanwezig zal zijn op de Top. Maar waarschijnlijk zal er moeten worden gewacht met het vertrek van president Lahoud, gepland voor november van dit jaar. De nieuwe president zal ook een nieuwe regering aanstellen en wellicht dat dan de stabiliteit kan worden hersteld.

“Wat zeg je me nou, Riemer? Pas een oplossing in november….en dat noem je optimistisch?!”, zo hoor ik de lezer denken. Tja, helaas is dit het optimistische scenario. Negatieve scenario’s gaan uit van een op handen zijnde burgeroorlog dan wel een hernieuwde oorlog met Israël. Maar daar wil ik liever nog niet aan denken.