Libanon Update

Google
 
Web libanon-update.blogspot.com

Overzicht van de gebeurtenissen in Libanon nadat Hezbollah twee Israëlische soldaten gevangen heeft genomen.

donderdag, februari 15, 2007

Rustig verlopen herdenking

De herdenking van de moord op Hariri, gisteren precies twee jaar geleden, is gelukkig rustig verlopen. Veel mensen vreesden voor nieuwe aanslagen, maar die bleven uit. Ook het weer werkte mee. Waar het dinsdag stortregende en het vandaag eveneens met bakken uit de hemel komt vallen, was gisteren een verrassend prachtige dag.

Opvallend dat ook het weerbericht politiek gekleurd is in Libanon: de pro-Syrische TV stations voorspellen hondenweer voor gisteren (“blijft allen thuis!”) terwijl de overige stations opklaringen voorzagen (“gaat allen demonstreren!”).

Eenzelfde verschil zag je tijdens de verslaggeving. De pro-Syrische TV zenders toonden wel beelden, maar niet het geluid van de toespraken bijvoorbeeld terwijl de pro-regerings stations op volle kracht waren uitgerukt om de herdenking te verslaan. Over het aantal deelnemers was uiteraard eveneens een verschil van mening. De schattingen liepen uiteen van enkele duizenden tot honderdduizenden. Eerlijk is eerlijk, ook de gevestigde westerse media verschilden duidelijk van mening. Zo meldde BBC World dat enkele honderdduizenden mensen in Beiroet verzameld waren, maar hield CNN het op enkele tienduizenden. Zelf hou ik het op honderdduizenden, maar minder dan op 14 maart vorig jaar.

De sprekers waren stuk voor stuk flink bezig om met name Syrië de schuld van alle ellende te geven. Het land is daarmee tot een nieuw Israël geworden dat ook altijd van alles de schuld krijgt. De Druzenleider Walid Jumblatt was, hoe kon het ook anders, het meest uitgesproken. De man is altijd goed voor scherpe uitspraken en gisteren moest de Syrische president Bashar Assad het ontgelden. Zo omschreef hij Assad als een slang, een monster, de despoot uit Damascus, een zoon van Israël, de missing link (ontbrekende schakel uit de evolutie tussen mens en aap), een leugenaar, een crimineel!

Hezbollah politici reageerden hier geprikkeld op en zeiden dat Jumblatt de vredesinitiatieven die achter de schermen aan de gang zijn, torpedeerde met zijn door Amerika en Frankrijk ingefluisterde woorden. Jumblatt was inderdaad flink bezig om de massa op te zwepen, maar echte oplossingen reikt hij eigenlijk nooit aan.

Andere sprekers waren duidelijk rustiger en meer diplomatiek. Zo stelde christelijk leider Samir Geagea dat Hezbollah’s rol als het Verzet was uitgespeeld want “het Libanese leger is het verzet, de Libanese overheid is het verzet en de Libanezen zelf zijn het verzet”. Handig van hem om de bestaansreden van Hezbollah aan te vallen en gelijkertijd complimenten te geven aan Libanon en haar inwoners.

De laatste spreker was Saad Hariri en hij gaf een zeer kalme, waardige toespraak waarin hij iedereen haast bij naam bedankte voor zijn aanwezigheid. Hij somde een lange reeks van steden en dorpen, ja zelfs wijken in Beiroet op van waaruit mensen waren toegestroomd om met hem zijn vader te herdenken. Ook was hij vastberaden in de zoektocht naar de waarheid. Al met al maakte hij een prima indruk, zeker in vergelijking met schreeuwlelijk Jumblatt.

Wat in het bijzonder opviel was het gevoel van opgekropte frustratie dat nu allemaal naar boven kwam. Het was de eerste demonstratie sinds de oorlog met Israël en men had duidelijk behoefte alle onmacht en woede te ventileren: de oorlog, de bezetting van Downtown, Hezbollah’s negatieve strategie. “Nee, als Syrië dacht met het opblazen van twee bussen gisteren de mond te kunnen snoeren van de Libanese bevolking, dan had men dat verkeerd begrepen”, zo leken veel mensen te denken.

Verontrustend waren de logo’s van een nieuwe militie: de Tariq Jdeideh Panthers, ofwel T-J Panthers. Onduidelijk was of dit een parodie was op al die andere milities die nu weer de kop op steken of dat het werkelijk een nieuwe militie was. Tariq Jdeideh is een zeer Soennitische wijk die het podium waren van de rellen van een paar weken terug tussen de inwoners van de wijk en Sjiietische onruststokers.

Afin, de demonstratie is dus rustig verlopen. Maar dat weerhoudt de Libanees er niet van om zich toch zorgen te maken. Wat zeg ik, “toch”. Nee, “om zich juíst zorgen te maken’. De vaak pittige speeches moeten wel een minstens even pittige tegenreactie van Syrië uitlokken. En dus blijft Libanon haar hart vasthouden.