Leven als een god in Libanon

Eindelijk weer eens een rustige dag en voor het eerst uitgeslapen: tot maar liefst 10 uur ‘s ochtends. De echte uitslaper draait hier zijn hand niet voor om, maar geloof me, uitslapen in de stress van de oorlog is lastiger dan je denkt. Tot nu toe waren zowel mijn vrouw als ik altijd erg vroeg op terwijl er eigenlijk geen reden toe was: we hoeven niet naar ons werk en eigenlijk is elke dag weekend. Maar ja, de TV met het laatste nieuws stond telkens op ons te wachten en dus zit je om half zeven ’s ochtends de laatste bombardementen te bekijken.

Vandaag dus niet, alhoewel er voldoende aanleiding toe was om het nieuws wel te volgen. Israël is zijn beschietingen aan het uitbreiden en dat levert uiteraard droeve beelden op van vele onschuldige slachtoffers. De meter staat nu op tenminste 600 doden, waarvan eenderde kinderen.

Gisteren nieuws van het thuisfront, dat zich nu overigens op het Franse strand bevindt en via mobieltje deze blog volgt. Mooi toch, moderne techniek. Tussen de stokbroodjes camembert en glaasjes Bordeaux door, vroeg hij zich af of het beeld dat ik schets wel representatief is voor de gemiddelde Libanees. Immers, wij merken vrij weinig van de oorlog, drinken bier op het terras en drinken af en toe een waterpijpje. Hoe verhoudt zich dat tot de oorlogssituatie in Libanon?

Goede vraag inderdaad. Bij nalezen van mijn blog lijkt het soms wel of er eigenlijk geen oorlog is, of althans dat we er niets van merken. Voor zover ik het kan inschatten is onze situatie redelijk typerend voor een groot deel van de Libanezen. Net als ons zijn velen het geweld ontvlucht en naar hun berghuis of strandappartement gegaan. En, net als ons, zullen zij weinig direct merken van de directe oorlog.

Wel zijn er nu ruim 800.000 mensen op de vlucht geslagen. Met achterlating van huis en haard zijn ze naar Sidon of noordelijker naar Beiroet gevlucht. Ook in Qartaba zijn inmiddels vluchtelingen. Voor het eerst in tijden zie hier gesluierde vrouwen rondlopen die wonderbaarlijk goed en vriendelijk worden opgevangen. Als er iets goed voortkomt uit al deze ellende zou het wel eens een beter geïntegreerd Libanon kunnen zijn.

Voor deze groep vluchtelingen is de oorlogsbeleving uiteraard volkomen anders: probeer je maar in te denken dat je je huis moet verlaten en op stel en sprong naar een andere plaats wordt vervoerd, waar je niemand kent, je niets hebt en je ongetwijfeld familieleden en kennissen hebt die dood of gewond zijn. Verschrikkelijk gewoon.

Ook is onze situatie anders dan vele anderen omdat wij een heel berghuis voor ons alleen hebben omdat mijn vrouw geen directe familie meer heeft. Ze is enig kind en haar ouders zijn inmiddels aan ouderdom overleden. Vele andere huizen zijn propvol: de hele familie vlucht naar het berghuis toe en men leeft hutje-mutje bij elkaar. Dat geeft natuurlijk een hoop stress, bovenop de stress die de oorlog toch al veroorzaakt.

Dus als je mijn blog leest, bedenk dan goed dat je het verhaal leest van iemand die de oorlog slechts indirect meemaakt en wiens oorlogsleed beperkt blijft tot de irritatie over het wachten op aanvoer van nieuwe benzine in het dorp of tot het klagen over de prijzen van levensmiddelen die wat aan het stijgen zijn.

Hier beneden wat links naar sites die schrijven vanuit de frontlinie:

http://harryzzz.blogspot.com/

www.onzemaninteheran.com

www.abouyounes.com/Lebanon18-07-2006.htm

Zelf heb ik helaas door mijn trage verbinding niet de mogelijkheid om uitgebreid te surfen. Mocht je andere websites kennen, dan graag een reactie. Zo helpen we elkaar!