Het verjaardagsfeest gisteren van Janine was een groot succes: iedereen die kon komen, was gekomen. Het viel op dat vrij veel gasten helaas verhinderd waren. Dit zijn mensen die normaal gesproken het weekend doorbrengen in Qartaba en vandaar dat we ze uitgenodigd hebben. Je gaat momenteel liever niet mensen in Beiroet uitnodigen want die zullen waarschijnlijk besluiten niet de tocht naar Qartaba te ondernemen. Maar ook dus veel mensen met een tweede huis in Qartaba hebben besloten om te blijven waar ze zijn, Beiroet, Jounieh, Byblos, et cetera.
Maar goed, er waren toch nog zo’n 15 gasten, ongeveer de helft van wat we uitgenodigd hadden…dus meer hapjes voor ons! Brigitte had de typisch Libanese salade Taboulieh gemaakt, bestaande uit fijngehakte peterselie vermengd met stukjes tomaat en bourghol (een soort tarwe). Ook hadden we Libanese snacks zoals fatayer: dat is ongeveer een kleine appelflap. Of eigenlijk niet: wel gefrituurd deeg maar dan met spinazie van binnen. Erg lekker. En natuurlijk de nodige chips voor de kinderen en als toetje veel fruit.
Ook hadden we een taart besteld, maar de taartenbakker had helaas geen benzine meer. “Tja”, zei ik tegen Brigitte, “da’s pech voor Janine”. Dat had ik beter niet kunnen zeggen! “What? You want Janine to have her first birthday without a cake???!!!” Onvergefelijk natuurlijk, dus ik in de auto naar beneden. Geluk bij een ongeluk: er was een benzinepomp open onderweg. Dus meteen voor 6 USD aangeschaft, meer geven ze nu niet meer.
Opvallend detail: Ik zat in mijn auto aan de komende verjaardag te denken en was al dromerig vergeten dat het oorlog was. Totdat ik de tegemoetkomende tankwagen zag: de deur was half open en de chauffeur zat meer naar de lucht te kijken dan naar de weg. Tankwagens zijn een geliefd doelwit van Israëlische straaljagers en de chauffeur was helemaal klaar om uit zijn truck te springen bij het eerste geluid van overkomende vliegtuigen. Lekker is dat: was de chauffeur gewoon voorzichtig of waren er inderdaad vliegtuigen in de buurt? De auto stilgezet en even luisteren. Niets te horen, dus toch maar doorrijden …wel met de raampjes open nu.
De cake was erg mooi, en bijzonder royaal: we hadden een taart voor 30 personen besteld, maar de bakker had voor 35 gemaakt. 5 personen gratis! En dat voor een prijs van omgerekend 20 USD. In Beiroet zou dezelfde cake ruim 70 USD doen bij de fameuze winkel genaamd T-Square Persoonlijk vind ik 70 USD voor een taart eigenlijk belachelijk veel, maar ja, zonder taart van T-Square is je verjaardag niet compleet. Ik weet het wel: vanaf nu gaan we naar de bakker hier en besparen ons 50 USD.
Ik kon het niet nalaten om de bakker te vertellen dat er nog wel benzine was. Hij vond het erg vervelend maar eerder op de dag was er geen benzine. Dat zou best kunnen, misschien dat de tankwagen die ik zojuist zag het pompstation had bijvuld. De bakker gaf me een schepijsje op het goed te maken. Libanees schepijs (of roomijs) lijkt wel wat op het Italiaanse ijs: het is haast kauwgum zo dik en elastisch. Ik ben er dol op en wees met veel plezier de vier bolletjes aan.
Terzijde: het valt me altijd op hoe royaal de Libanezen zijn. Niet alleen op het persoonlijke vlak, maar ook in winkels. Deze bakker die we nauwelijks kennen gaf ons voor 5 mensen extra taart en gaf mij een schepijsje met 4 bolletjes. Hij had ook niets kunnen geven of slechts 2 bolletjes. Maar nee, heel ruimhartig 4. Hetzelfde zie je als je baklava koopt, dit is het traditionele Libanese gebak. Zodra je binnenkomt en bestelt krijg je allerlei gebak aangereikt: dit proeven, dat proeven, je kunt je lunch dan wel overslaan zoveel als je krijgt. Dat maak je in Nederland toch niet mee.
Ook als je bij mensen op visite gaat (even een “bakkie doen”, zeg maar), dan wordt er flink voor je uitgepakt: gebak, fruit, sandwiches, taart, chips, drank enzovoort, enzovoort. Het zal nooit eenvoudig en simpel zijn. En denk niet dat dit te maken heeft met dat wij upper-middle class zijn. Juist ook bij de lagere sociale klassen wordt een waar feestmaal voorgezet, ook als je onverwachts langskomt.
Dit is overigens niet iets typisch Libanees, het komt in de gehele Arabische wereld voor. Een paar jaar geleden waren Brigitte en ik op een kleine vakantie in Jordanië. We hadden een huurauto genomen en waren onderweg van Petra naar de Dode Zee, via een binnendoor-weggetje dat ik op de kaart had gezien. Hopeloos verdwaald natuurlijk (Ik: stomme kaarten die niet kloppen! Zij: My husband the genius who can’t read maps) en dus de weg gevraagd aan een man die net in zijn tuin stond. Eerst wilde hij alleen met mij praten, want de afgelegen delen van Jordanië zijn nog erg traditioneel. Brigitte legde uit dat ik geen Arabisch sprak dus toen was het voor hem geen probleem. Ook al omdat ze uit Libanon komt, was het gemakkelijker want hij wist dat Brigitte geen moeite zou hebben om met een man te praten en dus hoefde hij ook niet bezorgd te zijn.
Het eerste dat hij zei was: “Dat treft, we gaan net aan tafel” en hij liep zijn huis in. “Oh”, dacht ik, “hebben wij weer: een sarcastische Jordaniër”. Maar nee, hij nodigde ons juist uit om een hapje mee te eten! We hebben helaas moeten bedanken omdat we al gegeten hadden, maar anders was het geen enkel probleem geweest om aan te schuiven. Werkelijk fantastisch. Ze zouden dat Nederlandse TV programma van BNN (“Nu we er toch zijn”, juiste titel?) eens naar de Arabische wereld moeten sturen. Geheid dat elk dorp waar ze komen een sticker krijgt!
Bij terugkomst hadden Brigitte en de hulp de meeste voorbereidingen al getroffen en was het wachten op de gasten. Spannend om te zien wie wel zou komen en wie niet. Ruim de helft is toch nog komen opdagen. Het was erg gezellig en de kinderen waren druk aan het spelen in de tuin en op het balkon. Ook Janine keek haar ogen uit. Ze kreeg veel cadeautjes maar vond de verpakkingen, zoals het een éénjarige betaamt, het allermooist.
3 Comments:
Fijn dat het een geslaagde verjaardag was.
De ongelofelijke gastvrijheid die je beschrijft is ook wat mij ook altijd weer treft, waar dan ook in de Arabische wereld. Overnachten en ontbijten bij wildvreemden waarmee je toevallig aan de praat raakt in een taxi; als je alleen op een terrasje zit word je steevast uitgenodigd door een paar andere mensen om erbij te komen zitten; het is allemaal aan de orde van de dag. En het is oprechte gastvrijheid, als je maar suggereert iets terug te willen doen zijn ze beledigd. Ik voel me dan altijd een beetje beschaamd en vraag me dan af hoe onze Marokkaanse en Arabische landgenoten ons koele Nederlanders dan wel niet moeten ervaren. Eigenlijk zou iedere Nederlander een paar weken door de Arabische wereld moeten reizen om dit mee te maken. Naast alle donkere kanten (die er zeker ook zijn) mag dit best wel wat meer bekend worden.
(En daarna een reisje door Israel om die kant van de zaak ook eens te zien...)
Helaas heb ik alleen ervaring bij turkse gezinnen in Duitsland,maar ook daar was de gastvrijheid niet te vergelijken met wat de doorsnee nederlander onder gastvrij verstaat.
Leuk dat het zo'n geslaagd partijtje was.Die hapjes lijken me wel wat. :)
Het werkt trouwens ook de andere kant op, ik herinner me dat ik op een bloedhete dag in Beirut liep met een 1,5 liter fles water in mijn hand waar ik af een toe een slok uit nam.
Komt er ineens iemand naast me lopen die vraagt alsof het de normaalste zaak van de wereld is of hij ook een slok mag. Ik vond dat wel grappig en natuurlijk, waarom niet. Waarop hij een flinke teug uit de fles nam zonder hem aan zijn mond te zetten en zonder te knoeien. Ik heb het later nog geprobeerd, ik kan dat niet. Als ik een fles ondersteboven houd boven mijn mond stroomt het overal langs behalve mijn mond in. Later leerde ik dat het in heel de Arabische wereld water in feite algemeen bezit is. Als iemand je om water vraagt mag je dat nooit weigeren en andersom mag je als je dorst hebt altijd iemand om water vragen. Het zijn dit soort grappige dingen waardoor je je heel snel een soort van 'opgenomen' voelt in de Arabische wereld. Al kan ik me voorstellen dat het heel anders is als je er een tijd woont, dat je dan juist weer tegen culturele barrieres oploopt.
---
Ik had vandaag even een paar benauwde uurtjes want ik las op Internet dat jouw leuke landgenoten, Riemer, vandaag in een tijdsbestek van 15 minuten tientallen katyushas hadden afgevuurd op een plaats heel dichtbij het huis van mijn familie. Dus ik bellen, krijg ik eerst geen gehoor, en bij de tweede poging is het "tuut-tuut-tuut" - dead line. Via Skype hetzelfde resultaat, alsof de telefoonlijn niet meer bestond. Na enkele uren hoorde ik de telefoon weer over gegaan - en gelukkig, hij werd opgenomen. Bleek dat de centrale - of wat dan ook - er een tijdje uit had gelegen. Misschien wel ten gevolge van de raketten.
Diezelfde raketten hebben echter wel voor vele doden en gewonden gezorgd in Israel. Vandaag heeft Human Rights Watch voor het eerst(!) bezwaar aangetekend tegen het lukraak aanvallen van burgerdoelen door Hezbollah - waarop Nasrallah doodleuk antwoordt dat hij alleen militaire doelen aanvalt.
Eerder had je geschreven dat je Nasrallah meer vertrouwt dan het Israelische leger, Riemer, omdat hij zo zelfverzekerd overkomt op televisie. Nou ik kan je verzekeren, Nasrallah is heel erg goed in het zelfverzekerd liegen. Ik hoop dat hem -linksom of rechtsom- snel het zwijgen wordt opgelegd. Dat soort leugenachtige ophitsers hoort niet thuis in jullie mooie land.
Een reactie posten
<< Home