Verjaardag van Janine

Goed geslapen vannacht. Het was rustig, vrijwel geen overvliegende straaljagers en gelukkig geen nieuwe bombardementen in de buurt. Vol spanning keken we naar het nieuws om te zien of Hezbollah haar dreigementen had waargemaakt om Tel Aviv te bombarderen. Als dat gebeurt breekt de moeder-der-hellen pas goed los, is de verwachting. Ze hadden gisteravond al een raket afgeschoten die Tel Aviv tot op 20 kilometer is genaderd. Dat is too close for comfort, eerlijk gezegd.

Iedereen hoopt dat Hezbollah haar hoofd koel houdt. Israël wordt beschouwd als een verloren zaak in deze, zij hebben door hun constante aanvallen op burgerdoelen alle verwachtingen op humanitair gedrag allang verspeeld. Zo vielen gisteren weer 33 doden bij een Israëlisch bombardement op een fruitplantage, werd een lagere school platgelegd en werden opnieuw hulpverleners het onmogelijk gemaakt om slachtoffers in het zuiden te bereiken.

Afijn, vanmiddag hebben we andere zorgen: de eerste verjaardag van Janine! We hadden gelukkig alles al in huis gehaald behalve de verjaardagstaart. In Libanon is het gewoonte om niet zomaar de eerste-de-beste taart bij de HEMA te halen, maar er speciaal eentje te bestellen. Je kiest een thema uit en de taartenbakker bakt vervolgens de taart. Het zijn haast designer taarten!

Helaas is onduidelijk of de taart ook bezorgd gaat worden. De bakker woont een paar dorpen lager en hoeft dus geen kapotgeschoten bruggen over, maar toch. Hij wil natuurlijk ook zijn benzine sparen en zal misschien voor een enkele taart niet de 30 kilometer heen en terug af willen leggen.

Het tekort aan benzine speelt de gasten ook parten. Sommigen hebben al gebeld dat ze niet zullen komen omdat ze niet naar Qartaba zijn afgereisd dit weekend. Men moet vanuit Beiroet twee kapotte bruggen over, dus ja. Men kan nog via de bruggen van de oude kustweg want die zijn niet beschoten, maar de vrees bestaat dat Israël deze omissie alsnog zal goedmaken.

Het lijkt erop dat vrij veel mensen die door de week in Beiroet, Jounieh of Byblos werken, nu niet omhoog zijn gekomen naar Qartaba. Vooral uit vrees voor de kapotte bruggen en mogelijke vervolgbombardementen, maar ook vanwege de steeds schaarser wordende benzine. Dat begint echt een probleem te worden. In de krant stond gisteren een artikel dat de benzine binnen twee dagen op zal zijn. De minister van Energie (een Hezbollah partijlid) ontkent dit en zegt dat er nog voor tenminste 10 dagen aan voorraden zijn. Onduidelijk is wie er gelijk heeft, maar dat merken we snel genoeg.

De minister van Volksgezondheid kondigde gisteren ook al aan dat ziekenhuizen nog voor 1 week aan diesel hebben voor de generatoren en dat ze daarna moeten sluiten. Zelfs het American University Hospital heeft een dergelijk statement uitgegeven. Dit ziekenhuis wordt algemeen beschouwd als het bestgeoutilleerde, meest professionele ziekenhuis in de Arabische wereld, dus kun je nagaan hoe nijpend het benzinegebrek begint te worden.

Ook viel het ons gisteravond op hoe weinig autoverkeer je hoort in Qartaba. Normaal gesproken is het op vrijdagavond een drukke boel met vooral jeugd die eindeloos heen en weer rijdt, maar nu heerste er een serene rust. Wij lopen nu ook naar Tony, de bakker/slager/groenteman/alles-man, terwijl we vroeger rustig de auto pakten voor de 50 meter aan bevoorradingsroute. Goed voor het milieu, de oorlog.

Maar goed, voor ons andere zorgen: het gereedmaken van het huis om de gasten te ontvangen. Oorspronkelijk hadden we ruim 30 kinderen en ouders uitgenodigd en het nodige aan hapjes en drankjes in huis gehaald. Brigitte is al druk bezig met het reorganiseren en neerzetten van tafels en stoelen. Nu maar hopen dat Israël niet met straaljagers komt overvliegen, want dan zul je zien dat iedereen haastje-repje terug naar hun eigen huis gaat.

Ergens zijn we boos en verdrietig dat onze dochter haar eerste verjaardag temidden van oorlog moet vieren, anderzijds ook blij en opgelucht dat we het kúnnen vieren.