“De president is een landverrader”

Kijk, dat zijn nog eens krantenkoppen. Wat is er aan de hand? Maandag heeft president Lahoud verklaard dat hij enkele bezwaren heeft tegen het VN tribunaal dat nu in oprichting is. Doel van het tribunaal is om de schuldigen vast te stellen van de moord op Rafiq Hariri op 14 februari 2005. De bezwaren van Lahoud waren enerzijds de naamgeving van het tribunaal. De voorlopige naam is Libanon Tribunaal. Volgens Lahoud stelt dit Libanon in een kwaad daglicht omdat mensen dan associaties krijgen met het Joegoslavië Tribunaal of het Rwanda Tribunaal. Maar in het Libanon Tribunaal is Libanon juist slachtoffer, niet dader.

Anderzijds voelt Lahoud zich gepasseerd omdat hij als president van Libanon niet eens is geconsulteerd en dat terwijl de president zijn goedkeuring moet geven aan alle internationale verdragen.

In reactie op deze kritiek heeft Druzenleider Walid Jumblatt de president van landverraad beschuldigd. Immers, zo luidt zijn redering, iedereen die tegen het tribunaal is, heeft iets te verbergen. Tevens veegt hij de vloer aan met het argument dat Libanon slachtoffer is, niet dader. Hij wijst er op dat momenteel de vier hoogste veiligheidschefs gevangen zitten, waaronder het hoofd van de Binnenlandse Veiligheidsdienst en het hoofd van de Presidentiële Garde. Om dan te beweren dat Libanon niet bij de aanslag betrokken was, gaat Jumblatt veel te ver.

Sterker, hij heeft al vaak geroepen dat Lahoud per definitie er ook bij betrokken moest zijn geweest. Het kan immers niet bestaan dat de vier hoogste veiligheidschefs van betrokkenheid worden beschuldigd, maar dat de president van niets wist. Of hij wist er wel van en dan is hij schuldig, of hij zou er van hebben moeten weten. Ook dan is hij schuldig wegens plichtverzuim, aldus Jumblatt.

De beschuldiging van landverraad is overigens interessant omdat dit één van de weinige redenen is waardoor een president kan worden gedwongen om af te treden. En dat is nu juist iets waar Jumblatt c.s. al sinds de verlenging van het mandaat van Lahoud in oktober 2004 op uit zijn.

Minstens net zo interessant is het feit dat Jumblatt überhaupt deze beschuldiging uit. Op het beledigen van het staatshoofd staat opheffing van politieke immuniteit en ook gevangenisstraf en hij riskeert hiermee dus wel het nodige. Blijkbaar schat hij de president dusdanig zwak in, dat hij dit risico wel durft te nemen. Niet zo verwonderlijk gezien de reactie van Bolton, de Amerikaanse ambassadeur bij de VN op de uitspraken van Lahoud: “we weten allemaal dat Lahoud een spreekbuis is voor Syrië”. Het zal je maar gezegd worden.

Een andere interessante ontwikkeling is de relatie tussen Lahoud en minister van Justitie Charles Rizk. Deze wordt beschouwd als een vertrouweling van Lahoud, maar er schijnt trouble in paradise te zijn. In een reactie op de beschuldigingen van Jumblatt en anderen, heeft Lahoud gisteren een verklaring uitgegeven waarin hij schrijft dat Charles Rizk gelogen heeft toen hij indertijd beloofde om alle voorstellen aangaande het VN tribunaal voor te leggen aan de president. Dit is niet gebeurd en hij heeft vervolgens Rizk op het matje geroepen en hem opgedragen voortaan de president bij alles te betrekken. Ook dit is niet gebeurd, althans niet voldoende volgens Lahoud.

Mocht Rizk inderdaad een vertrouweling zijn van Lahoud, dan zijn dergelijke publieke uitspraken waarin Rizk als onbetrouwbaar wordt weggezet een teken aan de wand: zelfs mensen die dicht bij Lahoud staan, nemen afstand. Of zou het kunnen zijn, dat dit onderdeel uitmaakt van een slim complot om Rizk klaar te stomen voor het presidentschap. Als vertrouweling van Lahoud mist hij het nodige aanzien, maar door zo openlijk te breken met Lahoud wordt Rizk’s imago wat opgepoetst. Onwaarschijnlijk? Zeker! Juist daarom soms eerder waar in de caleidoscoop die Libanon heet.