Lunch en politiek

De lunch die we gisteren gaven voor zo’n 50 gasten was, in alle bescheidenheid, een groot succes. Met name omdat iedereen die we hadden uitgenodigd, kwam opdagen en dat is redelijk zeldzaam in Libanon. Een aantal gasten waren verhinderd omdat ze in het ziekenhuis lagen of naar een begrafenis moesten van directe familie, maar voor de rest was iedereen aanwezig.

Zeldzaam, omdat het niet ongebruikelijk is in Libanon om op het laatste moment af te zeggen of gewoon überhaupt niet komen. Vrijheid blijheid. Op zich wel gemakkelijk als jij degene bent die verzaakt, maar knap lastig soms als je degene bent die de ander verwacht. In het begin had ik er moeite mee om te begrijpen wanneer een “ja leuk, natuurlijk kom ik!” echt gemeend was en wanneer het een loze belofte bleek te zijn.

Na een tijdje krijg je er wel handigheid in. Sleutelwoord is de Arabische uitdrukking ‘enshallah’, wat zoveel betekent als ‘indien God het wil’. Als je een kennis uitnodigt en die zegt ‘natuurlijk kom ik, enshallah’, ga er dan maar vanuit dat God het niet wil:-) Dat hangt ook weer van de persoon af. Sommige mensen zijn wat religieuzer dan de ander en zeggen overal enshallah bij terwijl anderen het gebruiken als indicatie dat ze hoogstwaarschijnlijk niet aanwezig zullen zijn.

Persoonlijk vind ik dit allemaal hoogst vermakelijk maar genoeg buitenlanders die helemaal gestoord worden van deze “onbetrouwbare” mentaliteit: zeggen dat je komt en dan gewoon niet komen opdagen of zelfs niet eens afzeggen. Hoe bestaat het! Natuurlijk is het merkwaardig, zeker voor Nederlanders of Amerikanen, die bij voorkeur recht door zee zijn. Maar de gemiddelde Libanees beschouwt dat anders. Men vertelt liever een leugentje om bestwil dan om nee te zeggen tegen jouw uitnodiging. Dat is in de ogen van de Libanees juist erg onbeleefd.

Veel Libanezen kunnen komische verhalen vertellen over hun belevenissen in de westerse wereld. Een punt dat vaak naar voren komt is dat ze een feest gaven in het land waar ze zaten en dat genodigden doodleuk ‘nee’ zeiden tegen de persoonlijke uitnodiging. Dat is not done in Libanon. Voor een Nederlander in Libanon vergt dat enige gewenning: als iemand je uitnodigt moet je altijd ‘ja’ zeggen, ook al weet je bij voorbaat dat je op die avond niet kunt. Later kun je dan alsnog afzeggen.

Ook het afzeggen gaat gepaard met de nodige ‘regels’. De hoofdregel is toch wel dat je zeer moet benadrukken hoe zeer je je vereerd voelt met de uitnodiging en hoe jammer je het vindt dat je niet kunt. Dat doe je in Nederland natuurlijk ook, maar de intensiteit waarmee hier dergelijke gesprekken worden gevoerd is toch even hoger. Het lijkt soms wel of iemand het winnende ticket van de lotto heeft verloren, zo jammer vind hij het allemaal. De ene buitenlander geniet van dergelijke conversaties, de andere buitenlander wordt doodziek van al het toneelspelen. Maar de laatste blijft dan ook meestal niet zo lang.

Maar goed, zoals gezegd was de lunch een groot succes. Het enige dat niet meezat, was het weer: 35 graden en geen zuchtje wind. Dat maak je hooguit één weekend per jaar mee in de bergen want normaal waait het altijd wel wat en houdt het met een graad of 25 wel op. Het was opvallend dat verscheidene gasten zeiden dat naarmate men hoger in de bergen kwam, de temperatuur ook omhoog ging. Dat is helemaal uitzonderlijk want meestal is het juist koeler hoe meer je klimt.

Normaal draait Brigitte haar hand niet om voor een flinke kookpartij, maar 50 mensen is wel erg veel, dus we hadden alles laten cateren. Erg gemakkelijk: men brengt het voedsel, bestek, glazen en ruimt na afloop ook weer alles op. Het enige wat we moesten klaarzetten waren stoelen en tafels…en op het laatste nippertje nog de nodige parasollen. Gelukkig hadden we twee grote lappen doek en die konden boven de tafels worden gespannen. Dat hield tenminste nog een beetje de zon tegen.

En wat de politiek betreft uit de titel van dit stuk: vrijwel volledig afwezig. Men heeft de buik een beetje vol van politiek en er werd nauwelijks over gepraat….en dat is ook wel eens goed!